Και αφού άνοιξε για τα καλά η όρεξή μας για τις ταινίες που έρχονται μες τους επόμενους μήνες, μέσα από τα δύο μας αφιερώματα τις προηγούμενες εβδομάδες (1ο και 2ο μέρος), ας κάνουμε έναν μικρό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε.
Το 2017 ήταν αρκετά πλούσιο κινηματογραφικά, και σίγουρα οι ταινίες που άξιζαν τον κόπο ήταν πολύ περισσότερες από 10. Αυτές όμως που σου μένουν στο μυαλό, και που τις σκέφτεσαι σε ανυποψίαστες στιγμές, μέρες αφότου τις είδες, οι αγαπημένες σου δηλαδή, είναι εκ των πραγμάτων λίγες.
Ακολουθούν οι 10 ταινίες που αποτέλεσαν φέτος γνήσια κινηματογραφική εμπειρία και τις οποίες πραγματικά απόλαυσα. Ιδού, λοιπόν, το δικό μας top 10 (η παράθεση δεν έχει γίνει με σειρά προτίμησης) και περιμένουμε σχόλια και με τις δικές σας αγαπημένες.
1. Get Out!
Ίσως η καλύτερη ταινία του 2017. Συγκλονιστικό σενάριο, φοβερές ανατροπές, αγωνία μέχρι τέλους, απίθανο καστ, με τους Daniel Kaluuya και Keith Stanfield να κερδίζουν τις εντυπώσεις, αλλά και την καριέρα του πρώτου έκτοτε να εκτοξεύεται.
2. Blade Runner 2047
Ατμόσφαιρα, μουσική, φωτογραφία, σκηνοθεσία διά χειρός του δεξιοτέχνη Denis Villeneuve, αναπάντεχα καλή χημεία μεταξύ Ryan Gosling και Harrison Ford, συναίσθημα – όλα συνταιριάζονται αρμονικά και της δίνουν τη θέση της στη 10άδα.
3. Star Wars: The Last Jedi
Γιατί έπεισε ακόμα και μια μη φανατικό του είδους. Και γιατί κανένα μισάωρο πριν τελειώσει, με έπιασε άγχος, ακριβώς επειδή δεν ήθελα να τελειώσει. Σούπερ διασκεδαστική, σούπερ απολαυστική, η προσωπική μου έκπληξη της χρονιάς.
4. The Killing of the Sacred Deer
Ο Λάνθιμος κάνει ταινίες με άποψη και εικαστικό χαρακτήρα, Με ματιά ξεχωριστή και ήδη αναγνωρίσιμη από το πρώτο κιόλας κάδρο. Μια τέτοια ταινία είναι και το Ελάφι. Μπορεί να μη φτάνει σε λυρισμό και σεναριακή ιδιοφυΐα τον Αστακό, παραμένει ωστόσο μια ταινία που συζητήθηκε όσο λίγες μες το 2017 και πρέπει να τη δεις για να καταλάβεις το γιατί.
5. Tarde Para La Ira
Δηλώνοντας λάτρης του ισπανικού σινεμά και τους είδους, νομίζω ότι αυτό το θρίλερ -μεταξύ των πολλών και πραγματικά καλών ταινιών που παρήγαγε φέτος η Ισπανία- ξεχώρισε. Καταιγιστικός ρυθμός, γρήγορη σκηνοθεσία, αγωνία, δράση, συγκίνηση κι ένα θύμα -φοβερή η ερμηνεία του Antonio De la Torre- που αναζητά εκδίκηση με κάθε κόστος.
6. Nocturnal Animals
H πιο σαγηνευτική και μεθυστική ταινία της χρονιάς, με τον Tom Ford να μας παρασύρει με την αφήγησή του και να μας κάνει κομμάτια της ιστορίας του. Η δε συνύπαρξη των δύο καλύτερων αυτή τη στιγμή -κατά την ταπεινή μου άποψη- ηθοποιών του Hollywood, Jake Gyllenhaal και Amy Adams, απογειώνει το δυνατό σενάριο και τη βιρτουόζικη σκηνοθεσία.
7. Silence
Υποβλητικός ρυθμός, υπέροχες εικόνες, εξαιρετική αφήγηση μιας ιστορίας που θέτει πολλά ερωτήματα και δεν διστάζει να θέσει υπό αμφισβήτηση δογματικές αντιλήψεις, αλλά και να επιβεβαιώσει ότι η “πτώση” είναι πάντα το τίμημα της αλαζονείας. Ένα έργο ζωής για τον Martin Scorsese, σίγουρα μια από τις σπουδαιότερες ταινίες της φιλμογραφίας του. Μια κινηματογραφική εμπειρία.
8. The Salesman
Ο Asghar Farhadi μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τον “Θάνατο του Εμποράκου” του Arthur Miller και τα καταφέρνει περίφημα. Μεστό και συμβολικό κοινωνικό δράμα, μια πραγματική σπουδή πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, στην ηθική και την αξία της, αλλά και το τίμημα που πληρώνει κανείς για να είναι συνεπής απέναντι στον εαυτό του και τα όσα πιστεύει.
9. Paterson
Διαφορετικός, αλλά εξίσου ποιητικός και σε αυτή του την ταινία ο Jim Jarmusch. Εδώ, παρακολουθεί την καθημερινότητα ενός οδηγού λεωφορείου, που αν και κάθε μέρα κάνει την ίδια διαδρομή -βγάζει κάθε βράδυ τον σκύλο του βόλτα και πηγαίνει στο μπαρ της γειτονιάς του- όχι μόνο δεν παραπονιέται γι’ αυτή του τη ρουτίνα, αλλά φαίνεται να είναι πραγματικά ευτυχισμένος μέσα σ’ αυτήν. Γιατί είναι αυτή ακριβώς που τον εμπνέει για να γράφει τα υπέροχα ποιήματά του. Ποιήματα που αφιερώνει στη μούσα του, τη γυναίκα του. Γλυκιά, τρυφερή, συγκινητική, ουσιώδης και μεστή, μια ταινία που αξίζει να τη δει κανείς για να επανεκτιμήσει όσα σημαντικά έχει στη ζωή του και καθημερινά απαξιώνει.
10. Α Quiet Passion
Ή αλλιώς, η ιστορία για τη ζωή και το έργο της ποιήτριας Emily Dickinson, η οποία μπορεί όσο ζούσε να μην έτυχε της αναγνώρισης που της άξιζε, πλέον όμως θεωρείται μία εκ των πιο αντιπροσωπευτικών Αμερικανών ποιητών του 19ου αιώνα. Την παράσταση κλέβει η Miranda του “Sex and the City” Cynthia Nixon, η οποία σε κάνει να νιώσεις τον πόνο και την απελπισία της Dickinson μόνο με το βλέμμα της. Στα plus, η υπέροχη, μελαγχολική ατμόσφαιρα της εποχής, και η σκηνοθεσία του Terence Davis, που κάνει τον θεατή κομμάτι της με το “καλησπέρα”.
