Πόσες φορές την ημέρα λέτε «σ’ αγαπώ» στα παιδιά σας; Πόσες φορές τα παίρνετε αγκαλιά; Αυτή την περίοδο αισθάνομαι πως χρειάζεται να λέμε «σ’ αγαπώ» στους αγαπημένους μας τουλάχιστον 1 εκατομμύριο φορές την ημέρα, ώστε να αποφορτιζόμαστε από την πίεση που νιώθουμε με τη βία γύρω μας να πρωταγωνιστεί σε «έργο παραλόγου».
Είναι γενικά αποδεκτό πως η αγάπη είναι γιατρικό για όλες τις πληγές. Τον τελευταίο καιρό οι ώρες που μοιράζομαι με τα παιδιά μου νιώθω ότι έχουν μεγαλύτερη αξία και όλα τα άλλα που έχουν σχέση με την καθημερινότητα μοιάζουν να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ξαφνικά, η λέξη οικογένεια μετατοπίστηκε στη δική μου στρατόσφαιρα. Νιώθω πως οι ώρες ηρεμίας, αλλά και αδιαπραγμάτευτης αγάπης, βρίσκονται μέσα σε αυτές τις μικρές στιγμές που χτίζουμε καθημερινά μαζί τους.
Το Παιδί Μέσα μου
Ως γονείς αντιμετωπίζουμε πολλές προκλήσεις καθημερινά επιθυμώντας να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών μας, πρωτίστως στον εαυτό μας και κατ’ επέκταση στα παιδιά μας. Τα οποία, όσο μεγαλώνουν, εντείνεται και η τάση μας να καθοδηγούμε συχνά πυκνά προς την κατεύθυνση που εμείς θέλουμε –πέφτοντας στην παγίδα της δικής μας ματαιοδοξίας–, χωρίς να ακούμε πραγματικά αυτό που τα ίδια έχουν επιλέξει μέσα τους.
Η αδιαπραγμάτευτη αγάπη του γονέα αντιπροσωπεύει τις γερές γέφυρες επικοινωνίας αλλά και αλληλοεκτίμησης με τα παιδιά μας.
Πιο αναλυτικά, η ανάγκη για εξερεύνηση του «εγώ» αρχίζει να αποκτά νόημα σιγά σιγά μετά την προσχολική ηλικία, όταν ψάχνουν συνεχώς τρόπους για να μας μεταφέρουν τα «θέλω» τους. Άραγε, πόσο εκπαιδευμένοι είμαστε ώστε να ακούμε σωστά; Αρκετές φορές θα ακούτε τα παιδιά σας να διαμαρτύρονται όταν δεν θέλουν να κάνουν κάτι. Γκρινιάζουν με τα «πρέπει» και αντιστέκονται στα όριά μας. Είναι κάτι που και εμείς εφαρμόζαμε ως τακτική απέναντι στους γονείς μας.
Τα βαθύτερα αίτια αυτού του ζητήματος πρέπει να αναζητηθούν ίσως σε προηγούμενες εποχές. Στον τρόπο με τον οποίο εμείς οι ίδιοι έχουμε ανατραφεί και το πώς είχαν εισακουστεί οι δικές μας επιθυμίες. Θα ήταν ωφέλιμο να δούμε πού βρίσκεται ακριβώς το παιδί μέσα μας και να εστιάσουμε σε αυτά τα οποία έχει ανάγκη ή πραγματικά θέλει.
Άλλωστε, η αδιαπραγμάτευτη αγάπη του γονέα αντιπροσωπεύει τις γερές γέφυρες επικοινωνίας αλλά και αλληλοεκτίμησης με τα παιδιά μας.
Σύμβολα Αγάπης
Θα μοιραστώ μαζί σας μια διδακτική ώρα από το εργαστήριο δεξιοτήτων της τάξης του γιου μου (ΣΤ’ τάξη), με ένα θέμα το οποίο απασχόλησε και συζητήθηκε λόγω της τρέχουσας επικαιρότητας. Ένα θέμα διαχρονικό, αλλά και επίκαιρο: τα σύμβολα αγάπης και την αξία της οικογένειας.
Το εργαστήριο δεξιοτήτων προστέθηκε στο πρόγραμμα των δημόσιων σχολείων για πρώτη φορά φέτος και ασχολείται με θέματα που αφορούν τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τη συμπεριφορική ωρίμανση και ό,τι άλλο προβληματίζει τα παιδιά γύρω από τα συναισθήματα. Αρκετά παιδιά έχουν θορυβηθεί και προβληματιστεί με τα περιστατικά βίας που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά. Ως γονείς προσπαθούμε να φιλτράρουμε τους διαύλους ενημέρωσης, αλλά δυστυχώς στο προαύλιο των σχολείων συζητούνται τα πάντα.
Ο δάσκαλος επέλεξε να διαβάσει ένα απόσπασμα του συγγραφέα Gianni Rodari, το «Δεν Διευθύνει Κανείς», αλλά δεν αποκάλυψε το τέλος παρά μόνο όταν τα παιδιά ολοκλήρωσαν την εργασία που χρειαζόταν να κάνουν. Αρχικά, έπρεπε να παρατηρήσουν το πώς βλέπουν την οικογένειά τους, να τη χαρτογραφήσουν μέσα από ερωτήσεις (με ανώνυμο χαρακτήρα) και να την παραδώσουν.
Σε αυτό που κυρίως αποσκοπούσε η άσκηση ήταν να μπορέσουν να αντιληφθούν τα παιδιά αν τα μέλη της οικογένειάς τους λειτουργούν ισότιμα μεταξύ τους και πώς αυτό αποτυπώνεται στη δική τους προσωπικότητα. Αν αναγνωρίζουν κάποια χαρακτηριστικά που διαφέρουν μεταξύ των δύο φύλων και πώς νιώθουν ή τι πιστεύουν γι’ αυτό.
Επόμενο βήμα ήταν να συζητήσουν και να ανακαλύψουν το βαθύτερο νόημα των ρόλων της οικογένειας. Τα συναισθήματα της τάξης ήταν ανάμεικτα μετά την αφήγηση της ιστορίας. Δυσκολεύτηκαν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Υπήρξε αμηχανία ή σιωπή.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της άσκησης, ήταν πιο εύκολο να εκφράσουν γραπτώς τον διαχωρισμό του ρόλου της μαμάς ως αρχηγού ή, ξεκάθαρα, του μπαμπά. Γι’ αυτό ίσως τους ξάφνιασε το τέλος της αφήγησης, την οποία διάβασε ο δάσκαλος, αφότου ολοκληρώθηκε η διαδικασία της άσκησης. Οι απαντήσεις δύο ή τριών παιδιών μόνο ήταν όμοιες με την απάντηση που δίνεται στο τέλος του αποσπάσματος.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλο το απόσπασμα. Η απάντηση που δίνεται στο τέλος ήταν, εκτός από διαφωτιστική, αρκετά συγκινητική.
– Δε διευθύνει κανείς, γιατί στο σπίτι μας όλοι μας Αγαπιόμαστε.
Πόσες οικογένειες αισθάνονται ακριβώς έτσι; Ήταν ένα μήνυμα που μας έβαλε σε ένα γενικότερο προβληματισμό.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
«Τρέχοντας ο Τέρι Έγινε Ξεφτέρι» ή Πώς το Τρέξιμο Ενώνει Μικρούς και Μεγάλους
