Η εικόνα που παρουσίασαν παράγοντες και παρατρεχάμενοι στους τελικούς του πρωταθλήματος μπάσκετ δεν κολακεύει ούτε τους ίδιους, ούτε το άθλημα, αλλά ούτε και την πολιτεία, που ολιγώρησε ως προς την επιβολή του νόμου. Έναν νόμο που, όπως και στα επεισόδια των «φανατικών» οπαδών, ισχύει κατά το δοκούν, αναλόγως της έκτασης και της σοβαρότητάς τους.
Το ίδιο και πολλαπλάσια ισχύει για τους μεγαλοπαράγοντες, που μοιάζει να αψηφούν νόμους και κανόνες. Που δημιουργούν εικόνες οι οποίες τελικά «εμπνέουν» –και παροτρύνουν– τους «χρήσιμους» για διάφορους λόγους χούλιγκαν στα γήπεδα.
Η πολιτεία θα κάνει, για άλλη μια φορά, συστάσεις στους παράγοντες και αυτοί, από την πλευρά τους, θα κάνουν, για άλλη μια φορά, αυτό που ξέρουν να κάνουν, με μοναδικό στόχο να εξασφαλίσουν υλικό για λαϊκή κατανάλωση.
Οι αγώνες ελάχιστα ενδιαφέρουν τις δύο ομάδες, μια και το αποτέλεσμα του ελληνικού πρωταθλήματος δεν επηρεάζει τη συμμετοχή τους στο κλειστό κλαμπ της Euroleague, εκεί όπου είναι τα χρήματα, εκεί η δόξα και η προβολή. Ήταν η πολιτική των ομάδων –πάντα παρούσα, όχι για την τιμή και την προκοπή των συλλόγων τους, αλλά για τη διαχείριση της εκάστοτε κρίσης–που υπαγόρευσε τις αντιδράσεις και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια των αγώνων, με σκοπό να… ξεχαστούν οι άτυχοι αγώνες του Final Four. Εκεί όπου δεν κατάφεραν να πετύχουν τη μία νίκη, εκείνη που χρειαζόταν, αν και είχαν σημειώσει πολλές και σημαντικές σε όλη την αγωνιστική περίοδο.
Στο Final Four δεν έγινε αυτό που προσδοκούσαν από τις δύο ελληνικές ομάδες. Στον «αγώνα της χρονιάς» δεν ήταν σε καλή μέρα, δεν έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Έτσι, βρέθηκαν να απολογούνται σε οπαδούς, παράγοντες και σε ένα σύστημα που τους πιέζει να κερδίζουν πρωταθλήματα και τίτλους. Λες και το κύπελλο στέκεται σε ένα ράφι και χρειάζεται απλώς να τεντώσεις το χέρι για να το αποκτήσεις. Λες και δεν προϋποθέτει πολλή δουλειά, συνέπεια, διάρκεια στον πόνο και στην προσπάθεια, και πάνω από όλα σεβασμό στους αντιπάλους και χαμηλούς τόνους.
Για να αλλάξει η νοοτροπία πρέπει να αποφασίσουν τα ίδια τα πρόσωπα να εκπροσωπήσουν κάτι άλλο. Όχι εκείνο, ωστόσο, που θα ευχαριστούσε το πλήθος των οπαδών, των εκπαιδευμένων χρόνια τώρα σε άλλες πρακτικές, εικόνες, δηλώσεις, θεατρινισμούς.
Η εικόνα που παρουσίασαν οι δύο σύλλογοι, οι παράγοντες, οι δηλώσεις όλων (εκτός των παικτών) και ο φανατισμός στα social και στα παραδοσιακά media επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι ξέρουμε. Ότι για να αλλάξει η νοοτροπία πρέπει να αποφασίσουν τα ίδια τα πρόσωπα να εκπροσωπήσουν κάτι άλλο. Όχι εκείνο, ωστόσο, που θα ευχαριστούσε το πλήθος των οπαδών, των εκπαιδευμένων χρόνια τώρα σε άλλες πρακτικές, εικόνες, δηλώσεις, θεατρινισμούς. Ακόμα κι αν γύριζε το τιμόνι προς άλλη κατεύθυνση, θα χρειαζόταν να περάσει χρόνος για να φανούν τα αποτελέσματα.
Έτσι, όπως στην «Ημέρα της Μαρμότας» βλέπουμε ξανά και ξανά τον Bill Murray να ζει το ίδιο «σενάριο», μένουμε κι εμείς να παρακολουθούμε την ίδια εικόνα και να γευόμαστε την ίδια πικρή και μίζερη επίγευση, ανατροφοδοτώντας με μίσος και βία μία ακόμη γενιά.
Η πολιτεία θα κάνει, για άλλη μια φορά, συστάσεις στους παράγοντες και αυτοί, από την πλευρά τους, θα κάνουν, για άλλη μια φορά, αυτό που ξέρουν να κάνουν, με μοναδικό στόχο να εξασφαλίσουν υλικό για λαϊκή κατανάλωση.
Οι μόνοι που δείχνουν ότι δεν τους αφορά όλος αυτός ο φανατισμός, αυτός ο φαύλος κύκλος, είναι οι παίκτες. Και αυτό είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα. Επαγγελματίες και σοβαροί, ξέρουν ότι πρόκειται απλώς για ένα παιχνίδι – για το οποίο, μάλιστα, πληρώνονται πολύ καλά ώστε να το αμφισβητήσουν.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Όταν οι Γυναίκες Παίζουν Πόλο Κερδίζουν Μετάλλια
