Χριστούγεννα ξανά κι ένα τετράστιχο καρφώθηκε στο κεφάλι μου: «Κόκκινη κλωστή, δεμένη, / στην ανέμη τυλιγμένη, / δώσ’ της κλότσο να γυρίσει, / παραμύθι ν’ αρχινίσει».
Κι έτσι, σκέφτηκα, μέρες που ’ναι, να μπω στο κλίμα και να γράψω ένα παραμύθι, όχι μόνο για να κοιμόμαστε καλύτερα, αλλά και για να ξυπνάμε καλύτεροι…
Μια φορά κι έναν καιρό (λοιπόν),
Ένα κοριτσάκι 11 χρονώ / μ’ ένα σκούφο στο κεφάλι / και μπότες μαγικές που την ταξίδευαν στο πιτς φυτίλι / τριγύρναγε σε μέρη μακρινά όλη τη χρονιά. / Έμπαινε φουριόζα μες στα σπίτια / χωνόταν σε σοκάκια σκοτεινά / πετούσε πάνω από μεγάλες λεωφόρους / σκαρφάλωνε ένα ένα τα βουνά.
Κι ύστερα…
Κατρακυλούσε σε τόπους ηλιόλουστους στη θάλασσα κοντά
***
«Μα τι κάνει αυτό το παιδί», μονολογούσε η μαμά.
«Δεν θα στρωθεί ποτέ στο διάβασμα;», απορούσε ο μπαμπάς.
Και, μια μέρα που η μικρή –τι έκπληξη μεγάλη κι αυτή!– δεν ξεμύτισε από το σπίτι, μαμά και μπαμπάς άρπαξαν την ευκαιρία και τη ρώτησαν με μια φωνή: «Πού χάνεσαι, παιδί μου, όλη μέρα μ’ αυτόν τον σκούφο στο κεφάλι και τις γρατζουνισμένες μπότες σου; Σχολείο πότε θα πας;».
Η μικρή κοίταξε τους γονείς της κατάματα. Χαμογέλασε και είπε:
«Μα… Απορώ μαζί σας! Πώς δεν το έχετε καταλάβει! Κάθε μέρα σχολείο πάω!»
«Λίλη, μη λες ψέματα!» κόρωσε ο μπαμπάς.
«Παιδί μου, τι σου συμβαίνει;» αντέδρασε βουρκωμένη η μαμά.
«Είμαι μια χαρά και δεν λέω καθόλου ψέματα!» απάντησε η Λίλη με σταθερή φωνή. «Σχολείο πάω κάθε μέρα, με τις μαγικές μου μπότες και το υπέροχο σκουφί μου!»
«Και σε ποιο σχολείο πας, δηλαδή;» ρώτησε η μαμά με μάτια μισόκλειστα από την καχυποψία.
«Στο μεγάλο σχολείο του κόσμου!» απάντησε η μικρή.
«Και πού είναι αυτό;» ρώτησε ο μπαμπάς, κατεβάζοντας τα πρεσβυωπικά γυαλιά του στην άκρη της μύτης του.
«Σε ολόκληρη τη Γη! Βόρεια, Νότια, Ανατολικά, Δυτικά, πάνω κάτω, δεξιά, αριστερά. Γύρω, γύρω στην υδρόγειο!» απάντησε η Λίλη.
«Και τι μαθαίνεις σ’ αυτό το σχολείο, δηλαδή;» επέμεινε ο μπαμπάς, μην μπορώντας να συμμεριστεί τη φαντασία της κόρης του.
«Πολλά, αλλά πάνω απ’ όλα τι λείπει σε κάθε παιδί. Άλλο δεν έχει να φάει, άλλο δεν έχει φάρμακα, άλλο μια ζεστή αγκαλιά, άλλο δεν ξέρει τι να κάνει τα αμέτρητα παιχνίδια που του έχουν πάρει οι γονείς του, άλλο δεν έχει μάθει ούτε να γελάει ούτε και να κλαίει, άλλο είναι ολομόναχο στον κόσμο, άλλο δεν ξέρει να λέει ευχαριστώ, άλλο είναι κολλημένο στο κινητό…».
«Και, τώρα, τι σκοπεύεις να κάνεις;».
«Θα πάω αυτοπροσώπως σε κάθε παιδάκι ό,τι του λείπει. Χριστούγεννα έρχονται!» είπε η Λίλη και φώτισε το πρόσωπό της.
«Μα αυτό είναι δουλειά του Άι-Βασίλη, Λίλη μου!» εξανέστη η μαμά.
«Άντε καλέ! Αυτός, αιώνες τώρα, σφηνώνει στις καμινάδες!» είπε η μικρή και έσκασε στα γέλια.
«Λίλη, ντροπή! Αυτό είναι ασέβεια!» τη μάλωσε ο μπαμπάς.
«Γιατί ντροπή; Το βλέπεις αυτό;» ρώτησε τον μπαμπά της βγάζοντας κάτω από τον σκούφο της ένα τεράστιο χαρτί. «Με τη βοήθεια του μαγικού μου σκούφου, σημείωσα τι ακριβώς χρειάζεται καθένα από τα 2 δισεκατομμύρια παιδιά του κόσμου!».
«Και γιατί είναι μαγικός ο σκούφος σου, δηλαδή;» ξαναρώτησε ο μπαμπάς.
«Αχ, άντρες! Παρατηρητικότητα μηδέν!».
Η μικρή Λίλη στάθηκε μπροστά στους γονείς της, έβγαλε τον σκούφο από το κεφάλι της, το κράτησε σαν τρόπαιο μπροστά από το πρόσωπό της και τους ρώτησε:
«Βλέπετε τι γράφει ο μαγικός μου σκούφος;»
«Κάθε μέρα Χριστούγεννα!» διάβασαν οι γονείς.
«Και οι μαγικές μου μπότες;» ξαναρώτησε η Λίλη.
«Μπες στα παπούτσια του άλλου!»
ΥΓ. Καλές γιορτές!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ και στο μηνιαίο newsletter No Man’s Land – στο οποίο μπορείτε να κάνετε την εγγραφή σας εδώ.
Η Gen Z Δεν Κάθεται στον Καναπέ — Ό,τι Και Να Λένε
Η Ζωή Μετά τη Γέννα: Νέες Μητέρες εν Δράσει
Free Birth Society: Η Ψευδαίσθηση Ασφάλειας Παγιδεύει τις Εγκύους
