Η τελειότητα, εκτός από άπιαστο όνειρο είναι και χρήσιμο εργαλείο, αφού σπρώχνει τον άνθρωπο αμέσως μετά από κάθε του επίτευγμα να ξεκινάει για να κατακτήσει τον επόμενο στόχο. Και, μόλις πετύχει κι αυτόν, ακάθεκτος, να συνεχίζει για τον επόμενο και τον επόμενο και τον επόμενο.
Λογικά, τον δρόμο για την τελειότητα ακολουθεί και η αισθητική. Λογικά, και η πορεία προς το τέλειο στιλ. Είναι όμως ιδανικό το “τέλειο” στιλ;
Τα Όνειρα & Το Ξύπνημα
Ξεφυλλίζω το αγαπημένο μου περιοδικό μόδας και βυθίζομαι στην απόλαυση των εκπληκτικών φωτογραφίσεων που αναδεικνύουν το τέλειο styling συγκλονιστικών ρούχων. Το ίδιο με ταξιδεύουν και εικόνες εσωτερικής διακόσμησης ονειρικών κατοικιών. “Πιάνω” τον εαυτό μου να φαντάζεται την καθημερινότητα των ενοίκων αυτών των σπιτιών…
Γιατί για να θεωρούμαστε stylish πρέπει απαραιτήτως να εμφανιζόμαστε σαν να ξεπηδήσαμε από μια βιτρίνα, άψογοι και στην τρίχα από την κορυφή ως τα νύχια;
Το ίδιο μου συμβαίνει και με τις φωτογραφίες γραφείων με open floorplan διάταξη των θέσεων εργασίας, με γυάλινους τοίχους (όπου υπάρχουν τοίχοι), που η ζεν ατμόσφαιρα που αποπνέουν με κάνει να πιστεύω ότι αν δούλευα σε τέτοιο χώρο θα απέδιδα πολλαπλάσια, άσε δε που δεν θα είχα και καμιά ανυπομονησία να φύγω απ’ το γραφείο.
Και μετά, η σωτήρια διαδικασία της ανάλυσης και της “κριτικής σκέψης” με ξυπνάει. Μα, πόση πια τελειότητα μπορούμε να αντέξουμε;
Αλήθεια, είναι τόσο ελκυστική, τόσο αξιοζήλευτη μια εμφάνιση “ατσαλάκωτη” , ένα impeccable look; Όπου δεν υπάρχει ούτε μία ζάρα, ούτε η ελάχιστη παράλειψη αξεσουάρ, ούτε το παραμικρό ίχνος χρήσης των αντικειμένων; Γιατί για να θεωρούμαστε stylish πρέπει απαραιτήτως να εμφανιζόμαστε σαν να ξεπηδήσαμε από μια βιτρίνα, άψογοι και στην τρίχα από την κορυφή ως τα νύχια;
Η Θαλπωρή του Σπιτιού
Αλήθεια, πόσα από τα σπίτια που θαυμάζουμε στις σελίδες των περιοδικών δεν μας θυμίζουν πεντάστερα ή έστω boutique ξενοδοχεία; Υπέροχα στιλιστικά, ναι, αλλά όπως διαπιστώνουμε όταν τύχει να τα επισκεφτούμε, χωρίς την αύρα ενός σπιτιού, χωρίς μικρές ανορθογραφίες διακόσμησης, χωρίς αντικείμενα φτηνά μεν, αλλά μεγάλης συναισθηματικής αξίας, που είναι απολύτως ταιριαστά με αντικείμενα της τελευταίας λέξης του design.
“Αυτή πρέπει να είναι η ευθύνη των σημερινών φωτογράφων: να απελευθερώνουν τις γυναίκες και κατ’ επέκταση τους πάντες από την τρομοκρατία της νεότητας και της τελειότητας”
Το σπίτι πάλλεται από τον αέρα των ανθρώπων που ζουν σ΄ αυτό, όχι σαν θαμώνες ξενοδοχείου, αλλά σαν καθημερινοί άνθρωποι. Που θέλουν να επιστρέψουν το βράδυ στο προσωπικό τους καταφύγιο, που αναδίδει τη δική του υπέροχη μυρωδιά, ένα εντελώς ιδιόμορφο blend από τα δικά μας αρώματα, από τα δικά μας βιβλία, τα δικά μας υφάσματα, ακόμα και τις ζαλιστικές μαμαδίστικες μαγειρικές κι όχι (μόνο) από τέλειες essences που εκλύουν πολύπλοκα diffuser στα ξενοδοχεία.
Αντιστοίχως, πόσο ευχάριστο είναι τελικά να είσαι μονίμως σε κοινή θέα, σαν σε ενυδρείο, στα τέλεια space-age γραφεία, που πιθανώς μας φαίνονται ονειρεμένα; Μήπως μικρές παραχωρήσεις στο αρχιτεκτονικό concept κάνουν καλύτερη τη ζωή των άμεσα ενδιαφερόμενων, των εργαζόμενων δηλαδή;
Η Κρυφή Πλευρά της Τελειομανίας
Ίσως να έχετε καταλάβει ότι προσωπικά δεν είμαι καθόλου ένθερμη οπαδός της τελειομανίας. Εκτός κι αν πρόκειται για την τελειότητα της Mona Lisa του Leonardo da Vinci!
Η τελειομανία συνήθως καλύπτει άγχος και ανασφάλεια. Συχνά, χρησιμοποιείται και ως πρόσχημα για να καλύψει άλλα ελλείμματα, όπως για παράδειγμα ότι καθυστερώ να παραδώσω το κείμενο γιατί θέλω να το κάνω τέλειο! Για να μη μιλήσουμε για το body shaming, που μόνο τώρα τελευταία το στιλ και η μόδα αναθεωρούν και μας δείχνουν τον τρόπο, όχι μόνο να μην κρύβουμε το σώμα μας, αλλά και να αναδεικνύουμε τις ατέλειές μας.
Ενθουσιάζομαι που μεγάλοι δημιουργοί σήμερα τόλμησαν να σπάσουν αυτό το στερεότυπο. Ο σπουδαίος φωτογράφος μόδας Peter Lindbergh, γνωστός και ως “ο φωτογράφος που λάτρευε τις ατέλειες”, είπε προλογίζοντας το σημαντικότερο άλμπουμ του:
“Αυτή πρέπει να είναι η ευθύνη των σημερινών φωτογράφων: να απελευθερώνουν τις γυναίκες και κατ’ επέκταση τους πάντες από την τρομοκρατία της νεότητας και της τελειότητας”.
Οι ατέλειες άλλωστε, καμιά φορά, είναι απόδειξη αυθεντικότητας. Ο φημισμένος οίκος Louis Vuitton προωθεί ως στοιχείο γνησιότητας που πρέπει να τσεκάρουν οι πελάτες που αγοράζουν μία τσάντα ή μια βαλίτσα του, τις ελάχιστες αλλά υπαρκτές ατέλειες στις γνήσιες χειροποίητες ραφές τους, σε αντίθεση με τις τέλειες, και άρα ψεύτικες, ραμμένες στη μηχανή.
Οι διαδρομές του μυαλού είναι μυστήριο πράγμα. (Αλήθεια, τραγουδάτε στο μπάνιο; Εγώ, όχι, είμαι άλλωστε απελπιστικά φάλτσα.) Δεν ξέρω γιατί αυτές τις μέρες τριγυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου οι στίχοι από ένα τραγούδι, μεγάλο hit στην εποχή του, που εξυμνούν τα χαρακτηριστικά της αγαπημένης του συνθέτη και ποιητή:
“Love your curves and all your edges / All your perfect imperfections”
Και είναι αυτοί οι στίχοι που ενέπνευσαν αυτό το κομμάτι που διαβάζετε. Δικοί σας, από καρδιάς – με ένα τέλειο φάλτσο!
Διαβάστε στην αθηΝΕΑ περισσότερες ιστορίες με στιλ:
To Design της Κυκλικής Oικονομίας
Το Στιλ Αγαπάει το Mix & Match
