Οι άνθρωποι που πάνε θέατρο μάλλον αντέχουν την έκπληξη, θετική ή αρνητική. Ποτέ δεν μπορεί να ξέρεις τι θα συμβεί στη σκηνή. Το «1975» στήνει έναν μαγικό κόσμο. Είναι ένα θεατρικό που μοιάζει με ταινία, με την disco κουλτούρα ως όχημα αλλά και σαφή αναφορά στη μόνιμη, πρωτόγονη ανάγκη των ανθρώπων να τη «βολέψουν». Τελικά, ένα ταξίδι στην Ελλάδα του παρελθόντος, λίγο μετά την πτώση της Χούντας, με τη λογοκρισία να είναι έμμεση πια και πάντα υπερσυντηρητική.
Ο Γιώργος Σίμωνας υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία και επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Rabbithole. Το κείμενο και η δομή του έργου έχουν διαφοροποιηθεί από την αρχική του εκδοχή, αλλά η ουσία παραμένει ίδια, να δημιουργήσουν οι πρωταγωνιστές τη δική τους, ελληνική «Εμμανουέλα» στον αντίποδα της γαλλικής που απογορεύτηκε ως πορνογραφική.
Το σκηνικό είναι εντυπωσιακό. Προσωπικά βαριέμαι τα φουλ αφαιρετικά. Θέλω να μπαίνω λίγο στην ατμόσφαιρα. Μου αρέσουν οι πολλές πόρτες στη σκηνή, με ρεαλισμό στο σκηνικό. Οπότε η ντίσκο «Chiquita» είναι εκεί με το στρομπόλι της (strobe light), με την ντισκομπάλα και την πίστα της. Τουαλέτα με συνθήματα, πριβέ χώρος, το δωμάτιο του ιδιοκτήτη ψηλά πάνω, τα ποτά στο μπαρ.
Η DJ, φερμένη από την Αμερική, μπροστά μας με τα turntables να γυρίζουν όπως η Γη, ασταμάτητα. Μουσικές από τα 70s, ελληνικές και βασικά ξένες επιτυχίες, τραγούδια που τραγουδάμε και χορεύουμε ακόμα. Ο χορός έχει τον δικο του ρόλο σε αυτήν τη σύγχρονη μαύρη κωμωδία. Ενώνει αλλά και διακόπτει την πλοκή. Πώς θα γινόταν άλλωστε να μη χορεύουν στα «φάκιν σέβεντις»;
Όπως μάθαμε, ο σκηνοθέτης Γιώργος Σίμωνας έγραψε το έργο συγκεντρώνοντας υλικό από συνεντεύξεις με πρόσωπα της εποχής, έρευνα σε οπτικό υλικό, έντυπο και αρχειακό υλικό, μελέτη πάνω στα μουσικά ρεύματα και μουσικά στέκια, αλλά και στα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα της εποχής.
Μπαίνοντας στο πολύ ωραίο θέατρο Rabbithole, ο θεατής μεταφέρεται στην «Chiquita» με σήμα την αλεπού ένα βράδυ του Απριλίου του 1975. Ανάμεσα στους θαμώνες, ηθοποιοί, παραγωγοί, φοιτητές, αστυνομικοί, αλλά και μια παραλλαγή του διάσημου ληστή της εποχής, του «ρομαντικού» «Ληστή με τις γλαδιόλες», που τον σέβονται όλοι αλλά –προπαντός– φέρνει την τσάντα… «με τα άπλυτα» που θα χρηματοδοτήσουν την ταινία.
Κύριο θέμα συζήτησης είναι τόσο η απαγόρευση προβολής της θρυλικής αισθησιακής ταινίας «Εμμανουέλα» όσο και η ιδέα να γυρίσουν μια ελληνική εκδοχή της. Σενάριο υπάρχει, πρωταγωνιστές υπάρχουν, σκηνοθέτης υπάρχει!
Πίσω από την «τρομερή» αυτή ιδέα βρίσκονται οι ανάγκες που θέλει καθένας και καθεμιά να ικανοποιήσει, τα διαφορετικά όνειρα των πρωταγωνιστών που –βγαίνοντας από την επταετία της Χούντας– θεωρούν ότι η Ελλάδα άλλαξε. Να σημειώσουμε ότι την απαγόρευση της ταινίας επέβαλε η κυβέρνηση Καραμανλή, έπειτα από έντονες διαμαρτυρίες ακαδημαϊκών και στρατιωτικών, ενώ πλήθος κόσμου διαμαρτυρόταν με το ευφάνταστο σύνθημα «Ψωμί, Σαρδέλα, Εμμανουέλα».
Πίσω στο «1975», οι θαμώνες μας δεν είναι αθώοι. Όλοι έχουν τα μυστικά τους, που ξεδιπλώνονται στο δίωρο έργο. Μην το φοβηθείτε. Εγώ που βαριέμαι εύκολα, δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα. Ας πούμε ότι θα μπορούσε να ήταν 15 λεπτά πιο μικρό. Ακόμα, όμως, και κάποιοι πλατειασμοί περνάνε ανώδυνα.
Στη σκηνή κυκλοφορούν ποτά αμφίβολης ποιότητας αλλά και «μπόμπες»-σάντουιτς για πάρτι! Υπάρχει, όμως, και μια μπόμπα «ορφανή», που μπήκε σε παρακείμενη τράπεζα. Λέτε να έχει σχέση κάποιος από τους πρωταγωνιστές μας;
Παράλληλα μαθαίνουμε για τη Γιαπωνέζα γυναίκα του ιδιοκτήτη, τα βάσανα του πωλητή περουκών, για τα «προσόντα» του Σάμη και της Ισαβέλλας, τα χίπικα δράματα της Ασπασίας, ενώ κάτι περίεργο συμβαίνει με τον Οδυσσέα τον θαμώνα και τον Θόδωρο τον ληστή.
Σιγά σιγά αποκαλύπτονται λεπτομέρειες και το έργο ζορίζει. Ποιος έχει κρυμμένα μυστικά και ποιος είναι ποιος; Η λύση θα δοθεί!
Κάτι τελευταίο. Είναι εντυπωσιακό ότι επί 2 ώρες σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί συνυπάρχουν επί σκηνής. Ένας θίασος 12 ατόμων δουλεμένος, γρήγορος, δεμένος και τελικά ευχάριστος στον θεατή.
Συνοψίζοντας… «let the sunshine in» και πηγαίνετε να δείτε το «1975».
- Extra tip: Έξω από το Rabbithole υπάρχει ένα γκράφιτι στα αριστερά. Αν κάποια ή κάποιος καταλαβαίνει τι γράφει, να στείλει μήνυμα.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία-Συγγραφή: Γιώργος Σίμωνας | Δραματουργία: Χρύσα Κολοκούρη | Κίνηση-Χορός: Κική Μπάκα | Μουσική σύνθεση: Τώνια Ράλλη | Σκηνογραφία: Νατάσσα Παπαστεργίου | Ενδυματολογία: Ευαγγελία Γκότση | Φωτισμοί: Γιώργος Ιεραπετρίτης, Γιώργος Βλαχονικολός | Μάσκες: Σπύρος Αγγελόπουλος | Φωτογραφία: Μαρία Τούλτσα | Graphic design: Ηλίας Πανταλέων | Βοηθός σκηνοθέτη: Λουκία Ανάγνου | Βοηθός χορογράφου: Ηώς Αντωνοπούλου | Βοηθός δραματουργού: Αθηνά Χατζ Κασσέμ
Ερμηνεύουν: Μιχάλης Ζαχαρίας | Δημήτρης Ντάσκας | Χρύσα Κολοκούρη | Γιώργος Ιωσηφίδης | Χρήστος Χριστόπουλος | Σοφία Μανώλη | Νικόλας Πιπεράς | Στεφανία Γκουρνέλου | Συμεών Τσακίρης | Στέφανος Λώλος | Τώνια Ράλλη | Γιώργος Σίμωνας
Πληροφορίες
Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00 | Διάρκεια 120′ | Θέατρο Rabbithole: Γερμανικού 20, Μεταξουργείο
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Είδαμε το «Πηρούνι» στο Θέατρο Vault
Είδαμε το Εξαιρετικό «Vita Nova» στο Μπάγκειον
