Πολλές φορές για το ξεκίνημα ενός φρέσκου έργου δεν χρειάζεται κάποιο μεγάλο θέατρο, ούτε κάποια παλιά ιστορική σκηνή. Στον αυτοσχέδιο χώρο του Κ4 στο Κουκάκι, το θεατρικό «Στέλιο Ξύπνα!» του Γιάννη Κόκα έβαλε τις πρώτες βάσεις για μια καλή συνέχεια, τόσο για τον ίδιο τον σκηνοθέτη όσο και για τον Σταύρο Καραμπάτσο και την Ντορίτα Μπακατσέλου.
Ο κορωνοϊός έχει επηρεάσει τους νεότερους συγγραφείς, όχι αδίκως, καθώς αυτά τα δύο υβριδικά χρόνια οδήγησαν, ειδικά την ψυχολογία σε πρωτόγνωρα ναδίρ. Εκτός από τις δεκάδες χιλιάδες απώλειες, η αγωνία μας για γνωστους, φίλους και συγγενείς που νοσηλεύτηκαν δεν ήταν αμελητέα. Έρχεται, λοιπόν, μια γενιά να εκφράσει όσα έζησε.
Στο έργο, η Αριάδνη γνωρίζει τον Στέλιο και μια ιστορία αγάπης ξεκινάει. Τηλέφωνα απανωτά και η πρωταγωνίστριά μας πρέπει να «φτιάξει» έναν κόσμο για να αντέξει. Ο κορωνοϊός και η νοσηλεία του Στέλιου στη ΜΕΘ θα χωρίσει το ζευγάρι, μα η Αριάδνη θα μας πάει πίσω στη μικρή τους ιστορία, την ιστορία κάθε αγάπης άλλωστε. Έχει ανάγκη να χαθεί στο παρελθόν, μέχρι να χτυπήσει, ίσως για τελευταία φορά, το τηλέφωνο. Άραγε θα ξυπνήσει ο Στέλιος; Δεν είναι πάντα σίγουρο αυτό.
Πρόκειται για ένα μινιμαλιστικό, χειροποίητο έργο. Τα σεντόνια αλλάζουν −άλλωστε είμαστε στην εποχή του εγκλεισμού όταν και λιώσαμε τα σεντόνια−, δυο πληκτρολόγια για παιχνίδι, κινητά τηλέφωνα, ένα αρμόνιο και οι μέρες περνούν. Μια φοιτητική γκαρσονιέρα, ένας έναστρος ουρανός να αγναντεύεις ξαπλωμένος αγκαλιά με την αγάπη σου… τι άλλο να θέλουν δύο ερωτευμένοι; Η γνωριμία του ζευγαριού, όπως την αποτυπώνουν οι ηθοποιοί, μέρα με τη μέρα, έχει αληθοφάνεια, κάτι που προσωπικά μου άρεσε πολύ.
Η Ντορίτα Μπακατσέλου, έχοντας λίγο μεγαλύτερο ρόλο ως Αριάδνη, αποπνέει ευαισθησία, σκέρτσο, χιούμορ. Είναι ένα τυπάκι της εποχής της που αγωνιά για τον Στέλιο. Ο Σταύρος Καραμπάτσος θα ανοιχτεί, κυρίως στον μονόλογό του για τη συνάντηση με τον πατέρα του, θα αποτυπώσει όμορφα την αγωνία του καλλιτέχνη που μπορεί να μην έχει να φάει, αλλά ακόμα πιστεύει στην τέχνη του. Η τέχνη, άλλωστε, διατρέχει όλο το έργο. Η έμπνευση μπορεί να αποτυπωθεί; Μπορεί να ταΐσει στόματα; Μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πιο αληθινό από την καθημερινότητα;
Οι δυο τους θα μας συγκινήσουν όταν θα τραγουδήσουν το παραδοσιακό «Άρωμα», ενώ κάποιες κοινές χορευτικές κινήσεις είχαν πλαστικότητα και φάνηκε ότι είχαν προβαριστεί υπομονετικά.
Ίσως μικρά πραγματάκια στο κείμενο θα τα ήθελα διαφορετικά, ειδικά στο ξεκίνημα, αλλά εγώ είμαι Generation X και δεν γράφω θεατρικά. Τα ευρήματα του Γιάννη Κόκα είναι απλά και έξυπνα. Βασικά, οι εναλλαγές σε κάνουν να παρακολουθείς με ενδιαφέρον και είναι στα θετικά ότι ο ίδιος κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη βιτρίνα ενός παλιού καταστήματος και να μετατρέψει τον χώρο που είχε, σε θεατρική σκηνή. Ενδιαφέρουσα η κινησιολογία των ηθοποιών και ο χορός τους.
Το έργο έχει ιδανική διάρκεια, κοντά στα 75 λεπτά, και τα «παιδιά» είναι βέβαιο ότι θα δεθούν ακόμα περισσότερο, καθώς εγώ βρέθηκα στη δεύτερη μόλις παράσταση. Θεωρώ ότι του αξίζει μια «κανονική» θεατρική σκηνή που θα βοηθήσει και στην εξέλιξη του έργου.
Να το δείτε, θα είναι στο Κουκάκι στο Κ4 μέχρι το τέλος Ιουνίου!
Συντελεστές
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Κόκας | Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Μπησάρα | Κινησιολογία: Λιλιάνα Κρυσταλλίδου | Χορογραφίες: Ελεάνα Νικολοπούλου | Σκηνική πάλη: Γιώργος Βόγλης | Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος | Φώτα-Ήχος: Κώστας Κουτρούλης | Γραφιστική επιμέλεια: Άγγελος Μπάλλας | Επικοινωνία- Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη
Ερμηνεύουν: Σταύρος Καραμπάτσος, Ντορίτα Μπακατσέλου
Πληροφορίες
Χώρος Κ4: Βεϊκου 28, Κουκάκι | Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00 (εκτός της αργίας του Αγίου Πνεύματος) | Διάρκεια: 75′ | viva.gr
Διαβάστε επίσης στη αθηΝΕΑ:
Είδαμε την «Εκάβη σε Ένα Ελληνικό Νησί» στο Θέατρο Αργώ
Ο «Μισάνθρωπος» σε Γραμμική Ανάγνωση
