Είναι μεγάλος ο γιαλός
είναι μακρύ το κύμα
είναι μεγάλος ο καημός
κι είναι πικρό το κρίμα
Ποτάμι μέσα μου πικρό
το αίμα της πληγής σου
κι από το αίμα πιο πικρό
στο στόμα το φιλί σου
Δεν ξέρεις τι ‘ναι παγωνιά
βραδιά χωρίς φεγγάρι
να μη γνωρίζεις ποια στιγμή
ο πόνος θα σε πάρει
Ποτάμι μέσα μου πικρό
το αίμα της πληγής σου
κι από το αίμα πιο πικρό
στο στόμα το φιλί σου
Εμπνεόμενος από τους στίχους αυτού του υπέροχου τραγουδιού, απομόνωσα κάποιες λέξεις,
τις οποίες ομαδοποίησα, καθώς διαπίστωσα ότι έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους. Και βγήκε το εξής:
Ποτάμι: αέναο. Δεν σταματάει να τρέχει, να κινείται.
Κύμα: αγαπημένος καλοκαιρινός ήχος.
Γιαλός: “Κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό”…
Στόμα: “Με ένα στόμα. Μια φωνή!”
Φιλί: το φιλί της ζωής.
Πικρό: το γλυκό έχει άλλη νοστιμάδα όταν αφήνει και μία ελαφρώς πικρή γεύση στο τέλος!
Αίμα: κυλάει μέσα μας. Ζωή και θάνατος.
Πληγή: οι εξωτερικές και οι εσωτερικές πληγές, που μένουν συνήθως ανοιχτές…
Πόνος: μαλακώνει όταν τον μοιράζεσαι.
Βραδιά: με ένα ελαφρό αεράκι είναι η πιο ωραία.
Φεγγάρι: όταν είναι και ολοστρόγγυλο, καθρεφτίζεται πάνω στη θάλασσα.
Παγωνιά: βραδιά Σεπτεμβρίου με αέρα και δροσιά και απαραίτητη μια ζακέτα.
Καημός: αβάσταχτος ο καημός της ξενιτιάς.
Κρίμα: είναι κρίμα κι άδικο…
