Έχετε ποστάρει ποτέ σέλφι με τα παιδιά σας στο Instagram ή το Facebook; Εγώ, ναι. Άρα, κατά κάποιο τρόπο ανήκω κι εγώ στις μαμάδες των κοινωνικών δικτύων, αυτές που συνειδητά ή ασυνείδητα, επιμελούνται μια συγκεκριμένη εικόνα της οικογένειάς τους και τη μοιράζονται για χάρη των φίλων τους, αλλά και ανθρώπων που μπορεί να μην είναι και τόσο φίλοι τους.
Έχω έναν κανόνα: δεν ανεβάζω ποτέ φωτογραφίες των παιδιών μου στο Facebook. Επιλέγω το Instagram γιατί εκεί έχω λιγότερους “φίλους” και νιώθω λίγο πιο προστατευμένη από πιθανώς κακοήθεις ματιές. Γιατί το παραδέχομαι: δεν είναι λίγες οι φορές που περιπλανώμενη στα social media πάσχω από “mom envy”, ή αλλιώς, “ζήλια μαμάς”… Όλα ξεκίνησαν με εκείνη τη φωτογραφία μιας φίλης που πόζαρε βγαίνοντας από το μαιευτήριο με σώμα Ζιζέλ (όταν εγώ έμοιαζα χαρούμενη μεν, σαν κολοκύθα δε). Όλες έχουμε εκείνη τη φίλη. Ή φροντίσαμε να είμαστε εκείνη η φίλη.
Δεν ντρέπομαι όμως για τη ζήλια μου. Έχω αποφασίσει, μετά από πολλά χρόνια, ότι δεν μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση. Ένα παλαιότερο άρθρο της ιστοσελίδας Jezebel υποστηρίζει ότι δεν είναι λύση να αγνοεί κανείς τη ζήλια που νιώθει για άλλες μαμάδες. Σύμφωνα με το άρθρο, είναι προτιμότερο να αναρωτηθείς γιατί σε νοιάζει; Αυτό που ζηλεύεις “είναι κάτι που πραγματικά θέλεις να κάνεις κι εσύ ή είναι ένα παιχνίδι το οποίο δεν μπορείς να αποφύγεις”; Επίσης, “το να νιώθεις άσχημα είναι ΟΚ”, και τέλος, “η ζήλια μπορεί να σε ωθήσει να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο”.
Οι Instamoms είναι παντού και δεν είναι μόνο φίλες και γνωστές, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, η συνάδελφος ή η παλιά συμμαθήτρια. Είναι οι αψεγάδιαστες διασημότητες που έχουν κάνει crop τις νταντάδες εκτός του πλαισίου της φωτογραφίας, οι fitness moms που κάνουν navassana με το μωρό πάνω στην κοιλιά τους, οι μαμάδες τύπου Martha Stewart που φτιάχνουν το τέλειο κέικ και τα παιδιά τους ποζάρουν επιμελώς ατημέλητα μπροστά σε ένα τεράστιο μίξερ (η μαμά με πεντακάθαρο λευκό πουκάμισο), οι μαμάδες-χορτοφάγοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα παιδιά τους τρώνε αβοκάντο με κακάο και νομίζουν ότι είναι νουτέλα (δεν το πιστεύω και δεν τις ζηλεύω, αλλά άλλες μπορεί να τις ζηλεύουν!), οι μαμάδες-μόδιστροι που ντύνουν τα παιδιά τους με τις πιο απίστευτες αποκριάτικες στολές και με κάνουν να αναρωτιέμαι πάντα πώς γίνεται να είμαι τόσο ανέμπνευστη…
Είναι και οι μαμάδες που μοιάζουν να έχουν πιο πολλές φίλες από εμένα, που φροντίζουν να έχουν τα παιδιά τους πιο πολλούς φίλους από τα δικά μου, περήφανες μαμάδες για βαθμούς, διακρίσεις και καλλιτεχνικές επιδείξεις, μαμάδες που δουλεύουν και το δείχνουν, μαμάδες που δουλεύουν αλλά δεν το δείχνουν. Μαμάδες με περισσότερα παιδιά, μαμάδες με λιγότερα παιδιά… Και το χειρότερο (ή καλύτερο!): μαμάδες-επαγγελματίες φωτογράφοι, που ακόμα και η ποιότητα της φωτογραφίας που ανεβάζουν είναι αξιοζήλευτη…
Το βασικό είναι να μην αφήνουμε να μας δηλητηριάζει αυτή η μόνιμη σύγκριση που νιώθουμε και να μην αποδομούμε την εικόνα που βλέπουμε — μακάρι να είναι όσο ευτυχισμένες δείχνουν όλες οι μαμάδες του Instagram και του Facebook! Κι εμείς, ας το δούμε σαν ευκαιρία. Στις επόμενες Απόκριες, μπορεί και να ντύσω ένα από τα αγόρια “πικ-νικ”. Ή να ταξιδέψω μέχρι την Αμερική και με τους τρεις, χωρίς δεύτερο ενήλικα μαζί μου. Ή να φτιάξω νουτέλα από αβοκάντο και κακάο…
