Στη συνέντευξη που έδωσε στην αθηΝΕΑ, η Ιωάννα Σουφλιά μιλά για το πρώτο κόσμημα που θυμάται να της τράβηξε την προσοχή, για τους λόγους που την ώθησαν να χρησιμοποιήσει το μάρμαρο ως υλικό στις δημιουργίες της, αλλά και για το τι κάνει ένα κόσμημα διαχρονικό. “Όταν επιλέγουμε ένα κόσμημα που μιλάει στην προσωπική μας αισθητική, μακριά από τους κανόνες που επιτάσσει κάθε φορά η μόδα, για εμάς θα έχει μακροζωία.”
Τι σας έκανε να στραφείτε στο σχέδιο κοσμημάτων και όχι σε κάποια άλλη μορφή σχεδίου;
Ένα από τα χαρακτηριστικά του κοσμήματος που εντόπισα από μικρή ηλικία και με συναρπάζει μέχρι σήμερα είναι η ιδιαίτερη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στο αντικείμενο και τον ιδιοκτήτη του. Είτε αυτή βασίζεται σε μια ανάμνηση, στη θύμηση ενός κοντινού προσώπου, μιας στιγμής, είτε έχει να κάνει με την αίσθηση δυναμισμού που μας προσφέρει ένα κόσμημα όταν το φοράμε.Η ιδιότητα του κοσμήματος να λειτουργεί ως προέκταση του εαυτού μας, μέσο έκφρασης της προσωπικοτητάς μας, η ικανότητα αυτού του μικρού αντικειμένου να φανερώνει προς τα έξω, αλλά και μερικές φορές να υπενθυμίζει και σε εμάς τους ίδιους την μοναδικότητα μας, είναι ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικα που με γοήτευσαν.
Τι σας τράβηξε στο μάρμαρο ως υλικό; Ποιες οι ιδιαιτερότητές του; Πώς χειρίζεται ένας δημιουργός ένα υλικό λιγότερο εύπλαστο;
Το μάρμαρο είναι ευρέως γνωστό ως σκληρό και άκαμπτο υλικό, συνδεδεμένο με μεγαλύτερης κλίμακας έργα. Το κόσμημα από την άλλη είναι συνυφασμένο με συγκεκριμένα υλικά, όπως ο χρυσός και οι πολύτιμοι λίθοι. Σχεδιάζοντας την πρώτη μου συλλογή ήθελα να προσεγγίσω με μια διαφορετική ματιά το χώρο του κοσμήματος, να απομακρυνθώ από την πεπατημένη και να προκαλέσω σχεδιαστικά τον εαυτό μου.
Σαν υλικό, το μάρμαρο μοιάζει αρχικά να αντιστέκεται στα χέρια του δημιουργού και να αντιτίθεται στην κλίμακα και φύση του κοσμήματος. Η επεξεργασία του απαιτεί ακρίβεια, έλεγχο των κινήσεων, της δύναμης με την οποία το φέρνεις αντιμέτωπο με τα εργαλεία και τη γνώση ότι ο χρόνος και η επανάληψη είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσεις σε ένα άρτιο αποτέλεσμα. Όμως η κλασική ομορφιά της πέτρας, ο δυναμισμός του υλικού και η ιδιαιτερότητα της συμβίωσής του με υλικά όπως ο χρυσός και τα διαμάντια θεωρώ ότι δικαιώνουν την όποια κατασκευαστική πρόκληση.
Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείτε για να φτιάξετε ένα κόσμημα;
Κάθε συλλογή ξεκινάει με μία ιδέα, μια ατμόσφαιρα ή αίσθηση που θα ήθελα να μοιραστώ. Η πηγή έμπνευσης ποικίλει από μια φωτογραφία, τη γραμμή ενός ρούχου ή ενός γλυπτού, τα καθημερινά οπτικά ερεθίσματα που έχω.
Η τελευταία συλλογή που παρουσίασα τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Παρίσι ξεκίνησε κοιτάζοντας τον ουρανό μέσα από τις γραμμές της γέφυρας του Καλατράβα στην Κατεχάκη και εξελίχθηκε σε μια καταγραφή του αστικού τοπίου και πώς αλληλεπιδρά, φανερώνει ή κρύβει το μπλε.
Στην πορεία συλλέγω εικόνες που συνθέτουν μιας μορφής moodboard, με φόρμες, υλικά ή χρωματικές παλέτες που σιγά σιγά δίνουν πιο συγκεκριμένη μορφή στην αρχική ιδέα, ώστε να ξεκινήσω τον σχεδιασμο των κοσμημάτων και τελικά την κατασκευή τους.
Ποιο είναι το πρώτο κόσμημα που θυμάστε να σας τράβηξε την προσοχή ως παιδί; Με άλλα λόγια, ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση από τον χώρο του κοσμήματος;
Μεγαλώνοντας με μια μητέρα που πάντα φορούσε κοσμήματα, νιώθοντας “γυμνή” χωρίς αυτά και είχε μια ενδιαφέρουσα συλλογή κοσμημάτων, κυρίως χειροποίητων contemporary κομματιών, με εντυπωσίαζε ο τρόπος που νιώθουμε τα χέρια μας, τον λαιμό μας, το σώμα μας φορώντας ένα κόσμημα, σαν να το νιώθουμε πιο γοητευτικό.
Ένα από τα πρώτα κοσμήματα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ήταν μια χειροποίητη καρφίτσα του Τάκη και της Στέλλας Καβαλιεράτου, μία σύνθεση λουλουδιών δουλεμένη σε ασήμι. Η μοναδικότητά του για εμένα ήταν η ισοροπία μεταξύ του οργανικού στοιχείου της φόρμας και του “βιομηχανικού” στοιχείου της επεξεργασίας του μετάλλου, αποπνέοντας ρομαντισμό και δυναμισμό ταυτόχρονα.
Κατά τη γνώμη σας, τι κάνει ένα κόσμημα διαχρονικό;
Αρχικά θεωρώ πως όταν επιλέγουμε ένα κόσμημα που μιλάει στην προσωπική μας αισθητική, μακριά από τους κανόνες που επιτάσσει κάθε φορά η μόδα, για εμάς θα έχει μακροζωία. Η διαχρονικότητα λοιπόν είναι πάντα και παράγοντας προσωπικός. Ένα ακόμα στοιχείο είναι η λιτότητα των γραμμών του, η κλασικότητα στην ομορφιά του, με άλλα λόγια, η έλλειψη “πολυλογίας”.
Τι διαφορές εντοπίζετε μεταξύ της ελληνικής και της διεθνούς αγοράς κοσμημάτων;
Η ελληνική αγορά κοσμήματος έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε σημαντικό κομμάτι της διεθνούς αγοράς, με ταλαντούχους Έλληνες σχεδιαστές και νέα μαγαζιά με φρέσκες ιδέες και προσεγμένη αισθητική.
Όσον αφορά το αγοραστικό κοινό, κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της και τις προτιμήσεις της. Οι Αμερικανίδες είναι πιο τολμηρές όσον αφορά το κόσμημα, επενδύουν σε statement κομμάτια και νέους σχεδιαστές, σε αντίθεση με τις Γαλλίδες που είναι πιο παραδοσιακές στις επιλογές τους. Οι Ελληνίδες έχουν και εκείνες μια βαθιά αγάπη για το κλασικό κόσμημα, αλλά σιγά σιγά θεωρώ πως εμπιστεύονται και ανερχόμενους σχεδιαστές.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;
Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνω κάποια καινούρια σχέδια στα πλαίσια της τελευταίας μου συλλογής, τα οποία και θα παρουσιάσω στην εβδομάδα μόδας στο Παρίσι τον Μάρτιο. Το επόμενο βήμα θα είναι η δημιουργία μια συλλογής γύρω από τον κίτρινο χρυσό.
***
Φωτογραφίες Κοσμημάτων
Στυλίστρια: Δάφνη Ηλιάκη
Φωτογράφος packshots: Αλέξανδρος Παπανικολόπουλος
