Λίγες ώρες πριν τα εγκαίνια της έκθεσής της στην Γκαλερί Σκουφά, μιλήσαμε με τη φωτογράφο Αμαλία Σεραφειμάκη για την έμπνευση, το ξεκίνημά της στο χώρο, τα μικρά μυστικά που έχει κάθε λήψη, αλλά και τις επιρροές της. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν σήμερα, Πέμπτη 4 Απριλίου, στις 19:30, στη Γκαλερί Σκουφά στο Κολωνάκι και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 4 Μαΐου.
Πότε μπήκε στη ζωή σου η φωτογραφία και με ποιο τρόπο; Με ποια μηχανή/ές δουλεύεις αυτό τον καιρό;
Νομίζω υπήρχε από τα εφηβικά μου χρόνια, όταν πήρα μια μικρή compact camera και τραβούσα ό,τι έβλεπα μπροστά μου. Προφανώς, αφιέρωνα πολύ χρόνο σε αυτό, γιατί κάποια στιγμή σε μια σχολική εκδρομή θυμάμαι μια φίλη μου αγανακτισμένη να μου λέει “γίνε φωτογράφος να τελειώνουμε”. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά την ώρα που το άκουσα ριζώθηκε σαν ιδέα και εξελίχθηκε μέχρι και σήμερα. Μαθαίνω τον ασυνείδητο εαυτό μου μέσα από τη φωτογραφία και όσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι τη βιώνω σα μέθοδο διαλογισμού. Τώρα πια δουλεύω με την Canon 5D, ενώ για τις underwater έχω μια παλιά compact της πλάκας.
Φωτογραφία: Αμαλία Σεραφειμάκη
Θα ήθελα να μου πεις αν υπάρχουν φωτογράφοι που σε έχουν επηρεάσει;
Χαίρομαι που κάνεις αυτή την ερώτηση. Ήθελα να αναφέρω τον αγαπημένο μου φωτογράφο τον Ιταλό Alessio Albi που είχα την τύχη να συναντήσω πριν 2 χρόνια. Είναι master στα χρώματα και παίζει πολύ στις πόζες του. Υπάρχει απόλυτη συνοχή στα έργα του και κάθε λήψη λέει και μια ιστορία. Επίσης, θυμάμαι ακόμα πόσο με είχε εντυπωσιάσει παλαιότερα η Zena Holloway που χρησιμοποιεί με μοναδικό τρόπο τα υφάσματα κάτω απ΄το νερό. Πέρα από τους παραπάνω, με έχει επηρεάσει και η φωτογραφία στις ταινίες του Terrence Malick. Έχει εμπλουτίσει την αισθητική μου σε σχέση με το ονειρικό στοιχείο, το οποίο επιδιώκω στη δουλειά μου.
Κάποιες φωτογραφίες σου μου θύμισαν τον πίνακα Ophelia του John Everett Millais. Πώς προκύπτει η διαφαινόμενη προτίμησή σου που σχετίζει το νερό με τα μοντέλα σου, τα λυτά μαλλιά και την ηρεμία στην έκφραση;
Πράγματι στον πίνακα μπορείς να βρεις κοινά, τα οποία αν τα απομονώσεις, θα τα συναντήσεις σε αρκετές λήψεις μου. Για μένα το νερό είναι σύμβολο του συναισθήματος. Ρευστό, μεταλλασσόμενο, ανεξέλεγκτο, λεκιάζεται εύκολα και απλώνει ό,τι του δώσεις, θετικό ή αρνητικό. Έχει, όμως τη δύναμη να σηκώσει πολύ βάρος. Μέσα στο νερό το σώμα βιώνει μια άχρονη και βουβή ελευθερία, η οποία αποτυπώνεται στα κλειστά μάτια και στα λυτά μαλλιά. Υπάρχει μόνο το μέσα.
Πολλοί λένε πως το πιο έντονο πράγμα σε ένα πορτρέτο είναι το eye contact, αλλά εγώ νιώθω πως μαθαίνουμε περισσότερο το άτομο της φωτογραφίας όταν του δώσουμε το χώρο με τον εαυτό του. Όταν ο άλλος έχει κλειστά μάτια, βλέπεις κάτι γι΄ αυτόν πέρα απ’ τη φυσιογνωμία του. Ο έλεγχος ελαχιστοποιείται, οι άμυνες πέφτουν και ο φωτογράφος εξαφανίζεται απ’ το πλάνο του.
Για μένα το νερό είναι σύμβολο του συναισθήματος. Ρευστό, μεταλλασσόμενο, ανεξέλεγκτο, λεκιάζεται εύκολα και απλώνει ό,τι του δώσεις, θετικό ή αρνητικό. Έχει, όμως τη δύναμη να σηκώσει πολύ βάρος.
Φωτογραφία: Αμαλία Σεραφειμάκη
Η γυναικεία μορφή κυριαρχεί στις φωτογραφίες σου. Υπάρχει κάτι βαθύτερο σ’ αυτό για σένα ή είναι απλά η ευκολία ή η τύχη να βρεις αυτά τα αξιόλογα πρόσωπα για τις φωτογραφίες σου;
Ίσως έχει να κάνει με το ότι μπορώ να αποδώσω περισσότερη λεπτομέρεια και ρομαντισμό μέσω της γυναικείας φιγούρας. Ως τώρα, η πλειοψηφία των κάδρων που έχω φανταστεί “ζητούν” το γυναικείο στοιχείο. Παράλληλα, δεν θα σου κρύψω πως οι γυναίκες στον περίγυρό μου τυχαίνει να είναι πιο πρόθυμες να έρθουν μπροστά στο φακό, άρα θα έλεγα πως είναι κάτι συνδυαστικό!
Ποια εσωτερική ανάγκη σε οδήγησε να τοποθετήσεις τις φωτογραφίες σου στη φύση, με την απουσία οποιουδήποτε στοιχείου πολιτισμού, εκτός ίσως από ελάχιστα ρούχα;
Αισθάνομαι την ανάγκη να υπενθυμίσω ότι το ανθρώπινο σώμα πρώτα ανήκει στη φύση και ύστερα στον πολιτισμό. Υπάρχουν φορές που το ξεχνάμε αυτό. Γι’ αυτό το λόγο, μου είναι πολύτιμο το τελετουργικό που προκύπτει μέσα από τη φωτογράφιση γιατί με επαναφέρει και εμένα. Η φύση έχει την μαγική ιδιότητα να μας δίνει ενέργεια και να μας αγκαλιάζει. Δεν είναι η φύση και εμείς. Είμαστε η φύση. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός από τον οποίο έχουμε αποκοπεί περπατώντας στα πεζοδρόμια. Οι άνθρωποι κατεβήκαμε απ’ τα δέντρα και ανεβήκαμε σε πολυκατοικίες. Όταν βρίσκομαι σε μια φωτογράφιση αντιλαμβάνομαι πως από τη στιγμή που το μοντέλο καταλάβει πού πρέπει να σταθεί, αυτομάτως νιώθει οικεία. Το γυμνό δέρμα αποδίδει την υφή του φυσικού στοιχείου που βρίσκεται στην εκάστοτε φωτογραφία, μεταφέρει στον θεατή την πολύτιμη αίσθηση της αφής.
