Μπορεί αυτά που ζούμε τελευταία να θυμίζουν δυστοπικό θρίλερ, όμως, για όσο μένουμε σπίτι, μπορούμε να βασιστούμε στη μαγεία του κινηματογράφου για να ξεφύγουμε λίγο από τον ζόφο των ημερών. Τώρα που #ΜένουμεΣπίτι, λοιπόν, τι ταινίες αξίζει να δούμε; Συγκεντρώσαμε μια σειρά από προτάσεις παρακάτω, με τη βοήθεια των αναγνωστών μας. Αν τις δείτε όλες, θα έχετε καταφέρει να κάνετε μια εξαιρετική σπουδή στο σινεμά! Θα διασκεδάσετε, θα προβληματιστείτε και ίσως διαπιστώσετε ότι η ζωή ξεπερνά σε φαντασία ακόμη και τον κινηματογράφο.
Shoplifters του Hirokazu Kore-eda
Ιαπωνικός κινηματογράφος από τον σκηνοθέτη Hirokazu Kore-eda. Η ταινία μιλάει για μια όχι τόσο κοινότυπη οικογένεια η οποία κλέβει για να ζήσει. Η ιστορία ξεκινάει όταν ο Osamu Shibata βρίσκει ένα πεντάχρονο, πεινασμένο κορίτσι του δρόμου και της προσφέρει καταφύγιο για ένα βράδυ. Παρότι είχε την πρόθεση να την επιστρέψει στην οικογένειά της το επόμενο πρωί, το κορίτσι γίνεται πολύ γρήγορα ένα μέλος της οικογένειας Shibata, αλλά και μέρος της κύριας δραστηριότητάς τους… Ο σκηνοθέτης ανοίγει σιγά σιγά μια πολύ συγκινητική ιστορία που βάζει τον θεατή σε σκέψη, σκέψη για την απώλεια, την αγάπη, την οικογένεια, το χρήμα και για οποιαδήποτε άλλη κεντρική στην ανθρώπινη ύπαρξη ιδέα.
Σοφία Νικολαΐδου
Φοιτήτρια Νευροεπιστημών
The Wife του Björn Runge
Mια ταινία που μιλά με δυνατό και ξεκάθαρο τρόπο για την αγάπη και την απάτη, τη συγγραφή και το σύστημα προβολής της, την έπαρση και την ευτέλεια, την αδυναμία μιας γυναίκας που έμελλε να χαθεί στη σκιά ενός άχρηστου και ασήμαντου συντρόφου, γιατί δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο ρόλο στον οποίο η κοινωνία την περιόριζε. Δεν πρόλαβε να αυτοπροσδιοριστεί πριν την ορίσει η σχέση με τον άντρα της. Που τελικά απελευθερώνεται μόνο με τη φυσική του απώλεια. Το έργο είναι σκληρό και τρυφερό συνάμα. Αδυσώπητο ίσως. Ανυπέρβλητη η Glenn Close στο ρόλο.
Βασίλης Χρηστάκης
Ιστορικός, Στέλεχος Διεθνούς Χρηματοδοτικού Οργανισμού
Green Book του Peter Farrelly
Σε αυτή τη φάση του εγκλεισμού, δεν θα μπορούσα με τίποτα να προτείνω disaster movie ή δράμα, εξάλλου, ζούμε 3 ταινίες τέτοιες ταυτόχρονα. Πάω για feel good ταινία και ξαναβλέπω το περσινό Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, “Green Book”, ένα road trip στον αμερικάνικο Νότο με το πιο αταίριαστο ζευγάρι. Μου έμεινε η σημασία του να κάνεις την πρώτη κίνηση εσύ και να συνδεθείς με τους άλλους γιατί σε αυτό που το λένε ζωή, είμαστε όλοι μαζί.
Δέσποινα Κανάκογλου
Παραγωγός του Podcast giatioxi
Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη
Οι ανατροπές, κοινωνικές και οικονομικές, αλλά και όποια άλλη, είναι μέρος της ζωής μας και αποτυπώνονται στην ταινία. Είναι η λογική πιο δυνατή από το πεπρωμένο ή είναι έννοιες αλληλένδετες; Είναι οι υπολογισμοί σίγουροι οδηγοί στη ζωή του ανθρώπου ή το τυχαίο και εξ ορισμού απρόβλεπτο παίζει κι αυτό το ρόλο του; Έρχονται στιγμές που η εύθραυστη ψευδαίσθηση της ατομικής παντοδυναμίας, της αίσθησης του θεϊκού στο άτομο καταρρέει, κι όλα επανέρχονται στις ανθρώπινες διαστάσεις, στο μέτρο που χάθηκε. Πρωταγωνιστής γίνεται το ανθρώπινο. Ο Γιώργος Σεφέρης, στην ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ το 1963 ανέφερε: “Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται”.
Κώστας Κεσσανλής
Στέλεχος Επιχειρήσεων
Μία Τρελή Τρελή Οικογένεια του Ντίνου Δημόπουλου
Θα έβλεπα και πάλι την ελληνική ταινία “Μία Τρελή Τρελή Οικογένεια”. Στις μέρες του οικειοθελούς, αλλά απαραίτητου εγκλεισμού μας, προτείνω να “κολλήσουμε” λιγάκι από την αφασία της Πάστα Φλώρας ως αντίδοτο στην αλλόκοτη κατάσταση που βιώνουμε. Η χρήση της συνιστάται μόνο για κατανάλωση εντός σπιτιού.
Γιάννα Πιλιτσίδου
Στέλεχος Οργανισμών & Επιχειρήσεων
Το Κορίτσι με το Σκουλαρίκι του Peter Webber
Βασισμένη και εμπνευσμένη από τον αντίστοιχο πίνακα του Johannes Vermeer, που ήταν Ολλανδός ζωγράφος γνωστός για τα έργα του, τα οποία αναπαριστούν σκηνές από την καθημερινή ζωή μέσα σε εσωτερικούς χώρους (έκφραση αρμονίας στην καθημερινή ζωή μέσα στα όρια συνήθως ενός μικρού δωματίου) και όπου το φως (και η χρήση που του έκανε) δίνει ζωή στα πρόσωπα. Επίσης, ταινία που δίνει έμφαση στη “συνεννόηση”. Από τις αρτιότερες εικαστικά ταινίες που έχω δει.
Κλειώ Κεντερελίδου
Οικονομολόγος – Επικοινωνιολόγος
Bruce McLaren του Roger Donaldson
Μια σχετικά πρόσφατη ταινία που θα πρότεινα να δείτε αυτές τις μέρες είναι αυτή που ακολουθεί τη ζωή του Bruce McLaren. Ο ήρωας της ταινίας είναι ο γνωστός σχεδιαστής, μηχανικός και οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων, ο οποίος δημιούργησε την πιο επιτυχημένη ομάδα αγωνιστικών αυτοκινήτων και κατασκευαστική εταιρεία super-cars. Εκεί που θα ‘θελα να σταθούμε, όμως, είναι σε δύο χαρακτηριστικά της ζωής του ήρωα. Από πού και πώς ξεκίνησε και πού κατάφερε να φτάσει, και μάλιστα σε εποχές που τα μέσα και η τεχνολογία ήταν σε πολύ πρωτόγονο στάδιο σε σχέση με σήμερα. Σε πολύ μικρή ηλικία διαγνώστηκε με τη νόσο Perthes στα ισχία του. Έμεινε για πολύ μεγάλο διάστημα, για χρόνια, στην παιδική του ηλικία μόνιμα κατακλιμένος στο κρεβάτι, κάτι όμως που δεν τον εμπόδισε να μορφωθεί, να δυναμώσει και να καταφέρει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Κατάφερε να διαψεύσει τους γιατρούς της εποχής του και όχι μόνο να περπατήσει ξανά, αλλά και να γίνει ο πιο πετυχημένος οδηγός αγώνων της Νέας Ζηλανδίας. Αυτό όμως όχι μόνο δεν ήταν αρκετό για τον ίδιο, αλλά του έδωσε το κίνητρο να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Να κερδίσει σαν οδηγός, σαν σχεδιαστής και σαν μηχανικός των αυτοκινήτων που οδηγούσε σε όλες τις τότε μεγαλύτερες παγκοσμίως κατηγορίες μηχανοκίνητου αθλητισμού. Τέλος, δημιούργησε την εταιρεία McLaren που ακόμα πρωταγωνιστεί στην Formula 1 και κατασκευάζει μερικά από τα πιο γρήγορα αυτοκίνητα στον πλανήτη. Προτείνω τη συγκεκριμένη ταινία, μέρες που είναι, σαν παράδειγμα προς μίμηση. Σαν κίνητρο στο τι μπορεί τελικά να πετύχει ο άνθρωπος όταν αναγκαστεί, λόγω των αντίξοων συνθηκών, να βγάλει από μέσα του κάθε δύναμη που διαθέτει.
Αλέξανδρος Ταξιλδάρης
Παραολυμπιονίκης, Φυσίατρος
Vuelven της Issa Lopez
Είναι ένα σινεμά που καταφέρνει και συνδυάζει το μαγικό ρεαλισμό με στοιχεία ταινίας τρόμου. Έχει μία αντίθεση σε σχέση με αυτό που βιώνουμε, για εμάς στην παρούσα φάση ο κίνδυνος βρίσκεται “εκεί έξω” και η απόσταση από τους άλλους δημιουργεί ασφάλεια, ενώ σε άλλες κοινωνίες δεν είναι δεδομένη η ύπαρξη του σπιτιού που παρέχει ασφάλεια και η δημιουργία ομάδων είναι η μόνη λύση για την επιβίωση. Η ταινία περιγράφει την καθημερινότητα μιας παρέας ορφανών παιδιών σε μια φτωχογειτονιά του Μεξικού, όπου η εγκληματικότητα είναι κομμάτι της καθημερινότητάς τους και οι οικογένειές τους έχουν ξεκληριστεί. Έστω και με τρόπο απλοϊκό και με τη χρήση της παιδικής φαντασίας ως εργαλείο, παρουσιάζει ένα υπαρκτό πρόβλημα μιας χώρας.
Στέλιος Καραογλανίδης
Δημοσιογράφος
Cloud Atlas των Tom Tykwer, Lana Wachowski και Lilly Wachowski
Η ταινία περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο πώς οι πράξεις και οι συνέπειες στις ζωές μας έχουν αντίκτυπο στο παρόν και στο μέλλον. Επίκαιρο όσο ποτέ. Εξαιρετική πλοκή, ηθοποιοί και ιδέα. Παρουσιάζει με ιδιαίτερη αφηγηματική τεχνική τον τρόπο που λίγοι άνθρωποι σε κάθε γενιά αντιστέκονται, πρωτοστατούν και ίσως αυτοθυσιάζονται για το γενικότερο καλό της ανθρωπότητας. Μπορούν, ωστόσο, αυτοί οι “λίγοι” να κάνουν τη διαφορά, να εμπνεύσουν τους πολλούς, να γίνουν “ηγέτες” και ίσως να σώσουν την ανθρωπότητα από την απληστία που οδηγεί στην ολική καταστροφή;
Μάρω Στεροδήμα
Φοροτεχνικός
Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου
Είναι μια ταινία εποχής, με κεντρικό θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις-συγκρούσεις, έντονα συναισθήματα, σχέσεις που δοκιμάζονται, ίντριγκες. Θα μας απορροφήσει σε όλη τη διάρκειά της με τις άψογες ερμηνείες και την υπέροχη σκηνοθεσία του “δικού μας” Λάνθιμου.
Χρήστος Μποφίλιος
Προπονητής Κολύμβησης
Alice in the Cities του Wim Wenders
Στην καρδιά μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας, όπως είναι αυτή που ζούμε σήμερα, σκέφτηκα να σας προτείνω την πρώτη ταινία που διάλεξα να ξαναδώ, “μένοντας σπίτι”. Μια ταινία περιπλάνησης ως αντίδοτο στον εκούσιο αυτοπεριορισμό ή στον αναγκαστικό περιορισμό μας. Μια πρόταση για τη δυναμική και τη μαγεία της κίνησης. Αποκλεισμένοι, επίσης “μεταξύ συγγενών και φίλων”, αντιπροτείνω τη γοητεία της συνύπαρξης και περιπλάνησης μ’ έναν άγνωστο, το στοχασμό πάνω στο χρόνο που όλα τα γιατρεύει, που έχει νόημα και είναι “πανδαμάτωρ”, μόνο εκεί όπου υπάρχει πεδίο εφαρμογής, εκεί όπου υπάρχει ζωή. Ο προσωρινός κηδεμόνας, που η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να ξανασυστήνεται με τον εαυτό του, το εννιάχρονο αθώο κορίτσι που ξεπερνά σταδιακά την καχυποψία του, η φωτογραφική μηχανή που αποτυπώνει συναισθήματα, η αποθέωση της δυναμικής των μεταφορικών μέσων -από τα αεροπλάνα, τα αυτοκίνητα έως το υπέργειο τραίνο του Βούπερταλ- όλα αυτά μαζί, μας δίνουν ένα συναρπαστικό αφήγημα ελευθερίας που τόσο έχουμε ανάγκη. Το μυαλό μας, λοιπόν, που δεν κινδυνεύει από τον ιό, μπορεί να δραπετεύσει από το σπίτι. Ο Wim Wenders δείχνει τον δρόμο.
Γιάννης Ανδρουλάκης
Διοικητής Υπηρεσίας Οδικών Τελών, Δικηγόρος
Ο Ιρλανδός του Martin Scorsese
Θα νομίζεις ότι την έχεις ξαναδεί, θα ‘ναι σαν να σε επισκέπτονται φίλοι των παππούδων σου, και το κυριότερο, όταν τελειώσει η ταινία, θα έχει έρθει η ώρα να βγούμε από το σπίτι!
Κωστής Χατζηφώτης
Δικηγόρος
In the Mood for Love του Wong Kar Wai
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για μια ταινία, το μυαλό μου δεν πήγε σε κάποια για την καλλιτεχνική της αξία, αλλά για τη σημασία που έχει για μένα. Και με αυτό το σκεπτικό η επιλογή ήταν μονόδρομος. “In the Mood for Love”. Όχι ότι η ταινία δεν έχει καλλιτεχνική αξία, το αντίθετο, είναι ένα ποίημα. Όλο το σύμπαν του Wong Kar Wai είναι δοσμένο σ’ αυτή την ταινία που μοιάζει σαν όνειρο χωρίς συνοχή με τα υπέροχα στιλιζαρισμένα ακίνητα πλάνα, τις γλυκόπικρες μουσικές και τη διάχυτη μελαγχολία. Είναι μια ταινία που πραγματεύεται τον έρωτα όπως πραγματικά είναι. Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που τη λατρεύουν και αυτοί που τη μισούν. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, ξαναδείτε την ταινία. Ιδιαίτερα αν ανήκετε στη δεύτερη, να έχετε μόνο ένα πράγμα στο μυαλό σας: πώς τα συναισθήματα τρυπώνουν ύπουλα.
Ελευθερία Θεοδωρούδη
Αρχαιολόγος – Μουσειολόγος
Contratiempo του Oriol Paulo
H ταινία που έχω να προτείνω για τις μέρες αυτές που μένουμε σπίτι είναι το “Contratiempo” (“Αόρατος Επισκέπτης”) του Oriol Paulo (“Julia’s Eyes”, “The Body”). Tην είχα δει σε θερινό και την είχα απολαύσει γιατί έχει πολύ σασπένς κι ένα φοβερά ανατρεπτικό φινάλε (εντάξει, υπερβολικό μεν, αλλά εντυπωσιακό, καθώς μένεις με το στόμα ανοιχτό). Ένας νεαρός επιχειρηματίας ξυπνάει σ’ ένα ξενοδοχείο δίπλα στο νεκρό σώμα της ερωμένης του και προσλαμβάνει μια μεγαλοδικηγόρο για να καταλάβει πώς κατέληξε ύποπτος για το φόνο. Έχουν μόνο λίγες ώρες για να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη. Ένα καλοφτιαγμένο ισπανικό θρίλερ (έχουν γίνει μάστερ στα θρίλερ οι Ισπανοί), γεμάτο μυστήριο, ψέματα και ανατροπές, που είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα κρατήσει το ενδιαφέρον σας. Μπράβο σε όσους καταφέρουν να μαντέψουν την τελική ανατροπή, αυτό σημαίνει ότι δίνουν φοβερή σημασία στις λεπτομέρειες – εγώ πάντως δεν τα κατάφερα.
Στέλλα Καραγιαννίδου
Υπεύθυνη Τμήματος Εθελοντισμού του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
My Neighbor Totorο του Hayao Miyazaki
Η ιαπωνική ταινία κινουμένων σχεδίων “My Neighbor Totoro”, όπως και όλες οι ταινίες του Hayao Miyazaki και του ιστορικού Studio Ghibli, είναι επιτέλους διαθέσιμες στο Netflix. Όλοι μας αυτές τις μέρες βιώνουμε μια πραγματικότητα η οποία ξεπερνά κάθε φαντασία. Το “υγιές” σε αυτές τις συνθήκες νιώθω ότι δεν είναι να δούμε ακόμα μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Έχουμε την επιλογή να κοιτάξουμε μέσα μας και να ανακαλύψουμε τους φανταστικούς κόσμους μέσα στους οποίους όλοι κάποτε ζήσαμε. Να μπούμε σ’ ένα σύμπαν παιδικότητας ως στάση για την αντιμετώπιση της δύσκολης πραγματικότητας. To Totoro, λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, ως μέσο περιπλάνησης σε εναλλακτικές πραγματικότητες, ενδοσκόπησης και επαφής με τη μνήμη. Περιπλάνηση των παιδιών μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Αλλά και το αντίστροφο. Το Totoro, το υπέρογκο χνουδωτό πνεύμα του δάσους, αποτελεί για τα παιδιά της Ιαπωνίας ότι ο Winnie-the-Pooh για τα παιδιά της Βρετανίας. Είναι μια ταινία για παιδιά, αλλά και για ενήλικες. Μπορείτε να τη δείτε μόνοι ή με την οικογένειά σας. Και όπως λέει και ο πατέρας της οικογένειας, Tatsuo Kusakabe, “Everybody, try laughing. Then whatever scares you will go away”.
Έφη Κουδελή
Destination Strategist
12 Angry Men του Sidney Lumet
Από το πρίσμα του συντηρητικού μακαρθικού προσώπου της Αμερικής και την κορύφωση του Αμερικανικού ονείρου για προσωπική ευμάρεια το 1950, βιώνουμε το 2020 της συρρίκνωσης και του επαναπροσδιορισμού των ατομικών ελευθεριών. Αναπόφευκτη η σύγκριση του χθες με το σήμερα για όποιον επιλέξει να δει την βραβευμένη με τρία Όσκαρ κλασική κοινωνική ταινία του 1957 “12 Angry Men” σε σκηνοθεσία του Sidney Lumet, βασισμένη στο κείμενο του Reginald Rose, με τη συγκλονιστική ερμηνεία του Henry Fonda.
Μέσα από τον υποχρεωτικό εγκλεισμό 12 ενόρκων σε μια αίθουσα δικαστηρίου, παρακολουθούμε την καθολική ανατροπή του σεναρίου. Διψασμένοι για μια απροσδιόριστη δικαιοσύνη και ενώ η πλειοψηφία έχει ήδη καταδικάσει έναν νεαρό για φόνο, ταυτιζόμαστε με την αγωνία και την ελπίδα ενός και μόνο ενόρκου που πρωτοστατεί για την αναζήτηση της αλήθειας. Οι αλλεπάλληλες ψυχολογικές διακυμάνσεις των πρωταγωνιστών κορυφώνονται όταν καταλήγουν σε μια εις βάθος ανασκόπηση των προσωπικών τους αξιών. Βλέποντας την ταινία οδηγούμαστε σε ένα συμπέρασμα: στην κοινωνία σήμερα, μέσα από μια φαινομενικά παγιωμένη καθημερινότητα, η ατομική πρωτοβουλία και η επιμονή παραμένουν δυνάμεις που μπορούν να δώσουν τη λύση, να ελευθερώσουν ή να καταδικάσουν.
Φωτεινή Καπίρη
Εικαστικός, Επιμελήτρια Πολιτιστικών Προγραμμάτων
Escape from Pretoria του Francis Annan
Αυτές τις μέρες, και λόγω “εγκλεισμού”, απολαμβάνοντάς τον, κοιτάζω να βλέπω ταινίες που έχουν και ένα είδος διδακτικής ή υπενθύμισης για το πού ήμασταν παγκόσμια και πόσο έχουμε, εάν και όπου έχει γίνει, εξελιχθεί. Στο πλαίσιο αυτό, είδα το “Escape from Pretoria”, μια ταινία που αφορά τη φυλάκιση και τη διαφυγή δύο πολιτικών αιχμαλώτων. Είναι ένα θρίλερ που αποτυπώνει έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο και διαδραματίζεται στις θλιβερές ημέρες του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Δυο λευκοί Νοτιοαφρικανοί, φυλακισμένοι για συνεργασία με την ANC του Nelson Mandela, είναι αποφασισμένοι να ξεφύγουν από την περιβόητη φυλακή της Ρεβέμπεν. Πέραν των αυτονόητων πολιτικών νοημάτων, είναι βαθιά ανθρώπινη και βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
Νίκος Δημάκης
Σύμβουλος Eπιχειρήσεων
Οι Δρόμοι της Φωτιάς του Hugh Hudson
Βρετανική παραγωγή του 1981, σε σκηνοθεσία του Hugh Hudson. Τιμήθηκε με τέσσερα Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Κουστουμιών και, φυσικά, Μουσικής για τον δικό μας Βαγγέλη Παπαθανασίου. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία δυο Βρετανών δρομέων που ήθελαν παθιασμένα να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924 στο Παρίσι, στο αγώνισμα των 100 μέτρων. Ο ένας ήταν ο Eric Liddell, θεολόγος που με το τρέξιμό του ήθελε να τιμήσει τον Θεό, και ο άλλος ήταν ο Harold Abrahams, που ήταν εβραϊκής καταγωγής και είχε βιώσει την μη αποδοχή της θρησκευτικής του ταυτότητας από το τότε βρετανικό κατεστημένο. Υπέροχη ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει πραγματικά σε μία άλλη εποχή.
Άρτεμις Μπιλούκα
Αρχαιολόγος
Life of Brian του Terry Jones
Για την περίοδο που μένουμε σπίτι, προτείνω την κλασική και αγαπημένη ταινία “Life of Brian” (στα ελληνικά έχει μεταφραστεί “Ένας Προφήτης, Μα Τι Προφήτης”) των Monty Python. Όσοι δεν την έχουν δει, ευκαιρία να τη δουν, και όσοι την έχουν δει, ας την ξαναδούν. Δύσκολα τη βαριέται κανείς. Υπάρχει και στο Netflix, όπως και άλλες ταινίες των Monty Python. Τη θεωρώ εξαιρετικό αντίδοτο στη διάθεση των ημερών και μια ταινία που δεν σε απογοητεύει ποτέ, από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών. Με παρηγορεί, δείχνοντάς μου πόσο παράλογη, τραγική, τυχαία, τρυφερή και ανθεκτική είναι η ανθρώπινη ζωή για όλους μας.
Λένα Καλλέργη
Ποιήτρια και Μεταφράστρια
