Το ραντεβού δόθηκε για τις 22:00 ακριβώς έξω από την Kobra, στην οδό Ναυαρίνου. Αυτός ο δρόμος με ταξιδεύει σε μιαν άλλη εποχή, τότε που μερικά μαθήματα της νομικής γίνονταν στο Παλιό Χημείο, στα φοιτητικά μου χρόνια δηλαδή. Τότε που η αίσθηση της ελευθερίας και η ανεμελιά είχαν μια εντελώς διαφορετική χροιά, που φυσικά δεν μπορούσα λόγω του νεαρού της ηλικίας μου να αντιληφθώ ακριβώς και ίσως να εκτιμήσω και να εκμεταλλευτώ εξ ολοκλήρου.
Είμαι τόσο ενθουσιασμένη λοιπόν που, αφού κοιμηθούν τα παιδιά, θα συναντήσω μια φίλη στο συγκεκριμένο σημείο και σ’ ένα τόσο πρωτοποριακό μαγαζί, όπως έχει ακουστεί στα γαστρονομικά πηγαδάκια. Βέβαια, ο χρόνος μας θα είναι περιορισμένος, αφού λίγο πριν τις 12 θα πρέπει να έχουμε ήδη φύγει – 00:30 ακριβώς ξεκινάει η απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω κορωνοϊού. Δεν επηρεάζομαι αρνητικά, γιατί τώρα πια ξέρω πως η ζωή είναι ανατρεπτική, το ίδιο άλλωστε και η Κοbra που θα επισκεφτώ το βράδυ. Καλό είναι λοιπόν να συμβαδίζουμε μαζί της με διαλλακτική διάθεση.
Στους ιδιοκτήτες του εστιατορίου είναι προφανές ότι δεν αρέσουν τα καλούπια και τα στερεότυπα, έτσι δημιούργησαν ένα στέκι όπου όλα τα συναισθήματα είναι ευπρόσδεκτα και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει ελευθερία εκφράζοντας τον εαυτό του.
Πλησιάζοντας στην οδό Ναυαρίνου 11, ο ήχος μιας funky μουσικής, η ένταση της οποίας θυμίζει περισσότερο μπαράκι, με οδηγεί κατευθείαν στην Kobra, στέκομαι όμως λιγάκι απ’ έξω για να παρατηρήσω συνολικά το μαγαζί. Ο φωτισμός είναι χαμηλός με νέον λεπτομέρειες, ενώ η διακόσμηση μοιάζει κάπως αλλόκοτη, με διαφορετικά και αρκετά έντονα χρώματα αλλά και έπιπλα. Φαίνεται να μην ακολουθεί κάποια πεπατημένη.
Το κλίμα είναι άνετο, όπως και το προσωπικό που με αφήνει να επιλέξω το τραπέζι μου. Δεν μου πήρε πολλή ώρα για να καταλάβω από διάφορα σημεία στον χώρο ότι στους ιδιοκτήτες δεν αρέσουν τα καλούπια και τα στερεότυπα, αλλά δημιούργησαν ένα στέκι όπου όλα τα συναισθήματα είναι ευπρόσδεκτα και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει ελευθερία εκφράζοντας τον εαυτό του. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως η γενική ατμόσφαιρα και το στήσιμο αντικατοπτρίζουν ακριβώς τον χαρακτήρα των δημιουργών του και πως έχει γίνει ένα πάντρεμα στοιχείων με πολύ κέφι, όρεξη και ψαγμένες απόψεις.
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και το μενού, το οποίο επιμελείται ο ταλαντούχος Άνταμ Κοντοβάς, ο οποίος πειραματίζεται συνεχώς και δημιουργεί ιδιαίτερα και πρωτοποριακά πιάτα, με έμφαση στην ξεχωριστή παρουσίαση και επηρεασμένος αρκετά από τη σκανδιναβική κουζίνα. Του αρέσει πολύ να αποδομεί ένα υλικό, όπως για παράδειγμα ένα ψάρι, και να δημιουργεί διαφορετικές παρασκευές, παίζοντας με τις έντονες γεύσεις και τις υφές. Οι παρασκευές του πολλές φορές χρειάζονται μέρες, ακόμα και εβδομάδες, για να είναι έτοιμες, ενώ τις παρουσιάζει συχνά μέσω Instagram, αφήνοντας τους followers να επιλέγουν το σημείο που θέλουν να απολαύσουν.
Η λίστα κρασιών θεωρώ πως ταιριάζει απόλυτα στο μενού, αλλά και σε ολόκληρο το concept που συνοδεύει την Kobra, με πολλές επιλογές από φυσικά κρασιά. Χάρηκα ιδιαιτέρως που ανάμεσά τους βρισκόταν το “The Knack” του Χρήστου Κουλουριώτη, ένα κρασί που θυμίζει περισσότερο νουβέλα μυστηρίου, κρατώντας τον αναγνώστη-δοκιμαστή σε εγρήγορση κάθε στιγμή.
- Το Κανελέ με φουά γκρα και άγριο τριαντάφυλλο.
- Το Ταρτάρ Μόσχου με ιαπωνική μέντα, κρεμμύδι τουρσί και ταπιόκα.
- Το Κουνουπίδι με μαύρο σκόρδο, σπιτικό ψωμί Naan και σάλτσα λαχανικών.
Το Λουκάνικο με μίσο και φύκια, kimchi, ψητή κολοκύθα και βερίκοκα, που είχε πολύ δυνατές γεύσεις αλλά τρομερά ενδιαφέρουσες.
Η Kobra γεννήθηκε στην καρδιά της πανδημίας με τολμηρή διάθεση να ανατρέψει τα καθιερωμένα, έχει ήδη αγαπηθεί πολύ ενώ υπόσχεται να δείξει ακόμα πολλά. Κι ενώ εμένα προσωπικά με χαρακτηρίζει ένας λίγο πιο “comme il faut” τύπος, δεν σας κρύβω ότι το απήλαυσα αυτή τη φορά στο έπακρο!
