Ένα γυάλινο τζάμι τροχήλατο διαχωρίζει τον πραγματικό κόσμο από τον κόσμο της Λόρας και της οικογένειάς της. Ο αδερφός δίνει σκηνοθετικές οδηγίες –τη συνθήκη– για να ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες και να συνεχίζεται η πλοκή. Σε αυτόν τον «Γυάλινο Κόσμο» διά χειρός Antonio Latella o σκηνοθετικός μινιμαλισμός ενισχύει τους θεατρικούς συμβολισμούς.
Η μετακίνηση του τροχήλατου τζαμιού σηματοδοτεί την αύξηση ή τη μείωση των αποστάσεων ανάμεσα στις διαπροσωπικές σχέσεις –όταν είναι σε οριζόντια θέση, η επικοινωνία διεκπεραιώνεται, όταν είναι σε κάθετη, ο διαχωρισμός είναι σαφής και το γυάλινο τζάμι αδιαπέραστο.
Άλλο σκηνικό στοιχείο η κεντρική φωτογραφία ως φόντο υπενθυμίζει την παρουσία του Tennessee Williams ως επιβλέποντος μιας οικογενειακής ιστορίας πολύ δικής του ή/και ευρύτερης, που εκτυλίσσεται μπροστά και πίσω από το διάφανο γυαλί, που λειτουργεί ως προστατευτικό για τη Λόρα, εξαιρετικά εύθραυστο, φαινομενικά αδιαπέραστο, που οι όποιες μικρές ρωγμές του δεν κατορθώνουν να το σπάσουν.
Έξυπνες Λειτουργικές Σκηνοθετικές Ιδέες
Ο Antonio Latella οραματίστηκε έναν «Γυάλινο Κόσμο» διάφανο, λιτό, περιεκτικό, τόσο ως προς τα κοστούμια (σε επιμέλεια Χριστίνας Κάλμπαρη) όσο και ως προς τα σκηνικά, που αποτέλεσαν έξυπνες λειτουργικές σκηνοθετικές ιδέες που απέδωσαν εμφανώς τον πυρήνα του έργου του Tennessee Williams, ενώ θέλησε να εργαστεί με νέους ηθοποιούς που αναζητούν τον δικό τους χώρο στην παράστασή του και εκεί, μεταξύ αυτού του σκηνοθετικού οράματος, της σκηνικής παρουσίας του λόγου και της επιδίωξης για την ανάδειξη του αγώνα των νεαρών χαρακτήρων να δημιουργήσουν, να διαμορφώσουν και να υπερασπιστούν την ταυτότητά τους, διακρίνεται μια αναντιστοιχία.
Το δεύτερο μέρος γίνεται σαφώς πιο ρέον και πιο ενδιαφέρον. Η διακοπή ρεύματος ως συμβάν του έργου επειδή ο λογαριασμός δεν πληρώθηκε δημιουργεί μια συνθήκη σκιάς στο κινηματογραφικό ημίφως, με τις αντανακλάσεις να μειώνουν την απόσταση μεταξύ Λώρας και Τζιμ, παρά τον γυάλινο τοίχο, και η ανάμνηση των σχολικών χρόνων να εξελίσσεται σε δεύτερο χρόνο, ως πλευρά της μνήμης που κοινοποιείται επί σκηνής, όπως συμβαίνει με τις ανασφάλειες, τα τραύματα και τα όνειρα που εξωτερικεύονται. Ένα εικαστικού και συμβολικού ενδιαφέροντος φινάλε συνοψίζει τη διαφάνεια που χαρακτηρίζει το έργο και η οποία γίνεται θέμα αναζήτησης.
Η Αμάντα λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για τους σκηνικούς σταθμούς του έργου. Είναι το σπίτι στο οποίο επιστρέφουν όταν αποδρούν μεταφορικά και κυριολεκτικά στις προσπάθειές τους να ακολουθήσουν άγνωστες διαδρομές. Η Αμάντα –Μαρία Καλλιμάνη– είναι όντως ο άξονας της ιστορίας γύρω από την οποία περιστρέφονται οι νέοι Λόρα, Τομ, Τζιμ (Λήδα Κουτσοδασκάλου, Βαγγέλης Αμπατζής, Νίκος Μήλιας), οι οποίοι εγκλωβίζονται συναισθηματικά στους ρόλους τους με αδυναμία συναισθηματικού δεσίματος.
- Ο «Γυάλινος Κόσμος» του Tennessee Williams σε σκηνοθεσία Antonio Latella παίζεται στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν – Σκηνή Φρυνίχου έως τις 22 Δεκεμβρίου. Ερμηνεύουν: Μαρία Καλλιμάνη, Βαγγέλης Αμπατζής, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Νίκος Μήλιας.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Οι Τολμηρές Γυναίκες του Tiziano
Αλέξης Καλοφωλιάς | Μεταφράζοντας το «Born to Run» του Springsteen
