Μετά από μια εβδομάδα με απίστευτη ένταση, με ανατροπές και μ’ ένα διακύβευμα το οποίο αφορούσε όχι μόνο τους Αμερικανούς, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη, που παρακολούθησε κάθε εξέλιξη με κομμένη την ανάσα, ξέρουμε πια τον νικητή των αμερικανικών εκλογών.
Η στιγμή είναι ιστορική και θα έχουμε όλο το χρόνο να την αναλύσουμε και να την αξιολογήσουμε τις επόμενες μέρες. Είναι επίσης κρίσιμη, με δεδομένη τη στάση που έχει επιλέξει να τηρήσει ο απερχόμενος πια πρόεδρος της Αμερικής Donald Trump, υπονομεύοντας με κάθε τρόπο την ειρηνική μετάβαση της εξουσίας, αλλά και το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα στις ΗΠΑ.
Στο κλείσιμο -εύχομαι- μιας μελανής σελίδας στην ιστορία των ΗΠΑ, ας κάνουμε σήμερα το βράδυ -πια- ένα ταξίδι στο χρόνο.
Ας πάμε πίσω στο 1992, όταν ο τελευταίος Αμερικανός πρόεδρος που δεν κατάφερε να κερδίσει μια δεύτερη θητεία, ο George Bush ο πρεσβύτερος, ευχήθηκε στον αντίπαλό του μια καλή θητεία στον Λευκό Οίκο, θυμίζοντας ότι “η Αμερική πρέπει πάντα να έρχεται πρώτη […] Ο λαός μίλησε και σεβόμαστε το μεγαλείο του δημοκρατικού συστήματος”. Ή λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1993, όταν ο Bill Clinton, ο άνθρωπος που του στέρησε τη νίκη, βρήκε αυτό το συγκλονιστικό γράμμα να τον περιμένει στο Οβάλ Γραφείο μετά την ορκωμοσία του. “Θα είσαι ο δικός μας πρόεδρος όταν διαβάσεις αυτό το σημείωμα […] Η επιτυχία σου είναι η επιτυχία της χώρας μας”, ήταν τα τελευταία λόγια του.
Ή, αν θέλετε, ταξιδέψτε με το μυαλό σας ακόμα πιο πίσω, στον Αύγουστο του 1974 και την τραυματική περίοδο του σκανδάλου Watergate. Όταν ο Richard Nixon, παραιτούμενος από το αξίωμα της προεδρίας, αναφέρθηκε στα λόγια ενός άλλου προέδρου. “Κάποιες φορές πέτυχα και κάποιες απέτυχα, όμως πάντα παίρνω κουράγιο απ’ αυτό που κάποτε είπε ο Theodore Roosevelt για τον άντρα στην αρένα, ‘του οποίου το πρόσωπο έχει αμαυρωθεί από τη σκόνη και τον ιδρώτα και το αίμα. Που αγωνίζεται γενναία. Που σφάλλει και απογοητεύει ξανά και ξανά, διότι δεν υπάρχει προσπάθεια, χωρίς λάθη και ελλείψεις […] Που ξοδεύει τον εαυτό του σ’ έναν άξιο σκοπό. Που στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος βλέπει τον θρίαμβο του υψηλού επιτεύγματος, και στη χειρότερη περίπτωση, αν αποτύχει, τουλάχιστον
Ο έπαινος ανήκει σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπήκαν στην αρένα της πολιτικής και έφυγαν με αξιοπρέπεια, σε απόλυτη αντίστιξη μ’ αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας να συμβαίνει τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ο έπαινος αξίζει στον Joe Biden, που στα 77 του χρόνια, μέσα από αδιανόητες προσωπικές τραγωδίες, βρήκε τη δύναμη να δώσει ένα τέλος στη φρικτή αυτή τετραετία. Το ίδιο και στην Kamala Harris, την πρώτη γυναίκα -την πρώτη μαύρη και ασιατικής καταγωγής γυναίκα- που θα ορκιστεί αντιπροέδρος των ΗΠΑ.
Ας γυρίσουμε, επιτέλους, σελίδα.