Ο Τσιτάχ, ο «αίλουρος», ένας πολύπειρος βετεράνος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, είναι προσκεκλημένος σε ένα σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αθλητισμού. Κάθεται αργά στο θρανίο του και μας ταξιδεύει επί 70 λεπτά στη μακροχρόνια και ταραχώδη πορεία του.
Η Ερμίνα Κυριαζή σκηνοθετεί έναν εκπληκτικό Γιώργο Νινιό στον ρόλο του παλαίμαχου τερματοφύλακα, σε κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη. Στη σκηνή εμφανίζεται ο Τσιτάχ, ένα μείγμα Charles Bukowski με Νίκο Αλέφαντο και Γιώργο Γεωργίου. Η κίνηση, οι ατάκες, η εμφάνιση, ο λόγος, είναι όλα απολαυστικά. Δυνατές, όμως, είναι και οι σιωπές του Τσιτάχ, όπως και το κατεβασμένο κεφάλι του από τα γκολ που έφαγε από τη ζωή.
Ο Τσιτάχ καταπιάνεται με τις έννοιες της αξιοπρέπειας, της ομορφιάς του παιχνιδιού, της νίκης και της ήττας. Φιλοσοφεί σαν ποδοσφαιρικός Ζορμπάς. Λαϊκός, αθυρόστομος, αυθεντικός. Ξεχνάς ότι βλέπεις τον Νινιό και περιμένεις με αγωνία να μάθεις τι έγινε με το αγαπημένο του Ελενάκι και τον αδερφό της, τον άρρωστο Τασούλη, με τον καράφλα με τη μοϊκάνα και τον φροντιστή της ομάδας.
Η τσάντα του έχει μέσα τα απαραίτητα, μια μπάλα και ένα φλασκί, ενώ στις τσέπες του έχει την ταμπακιέρα. Αυτά του αρκούν για να αρχίσει τη διήγησή του και να μας πει ότι το ματς στη λάσπη με τον Κορωπιακό είναι αυτό που θυμάται περισσότερο και από τον τελικό που κέρδισε με την Εθνική. Ο Τσιτάχ, όμως, τα «έπιασε». Πεντακόσια χιλιάρικα για να σώσει μια ζωή. Έπρεπε, όμως, να σώσει και την ψυχή του.
Ημίχρονο!
Οφείλω να δώσω οδηγίες για να καταλάβετε την ομορφιά του έργου, αν δεν ασχολείστε με το ποδόσφαιρο. Αγαπώ τους τερματοφύλακες, έχω παίξει τερματοφύλακας σε παρεΐστικα ματς. Διαφέρουν, βλέπουν όλο τον χώρο, και, φυσικά, παίζουν και με τα χέρια. Είναι οι μόνοι που έχουν αυτό το προνόμιο και μοιάζει σαν να φυλάνε κάτι ιερό, εκτεθειμένοι, όμως, σαν μοναχικά δέντρα σε ξερή πλαγιά. Μια γραμμή, μια χοντρή λευκή γραμμή, τους χωρίζει από τη δόξα ή τη χλεύη. Προσωπικά, τους παρομοιάζω με τους μπασίστες των ροκ συγκροτημάτων.
Τον τερματοφύλακα θα τον θυμηθούμε είτε γιατί νίκησε τους πάντες, ας πούμε πιάνοντας 4 πέναλτι και χαρίζοντας το κύπελλο στη Στεάουα Βουκουρεστίου, όπως ο Helmut Duckadam το 1986, είτε γιατί νικήθηκε ηρωικά, όπως ο Rinat Dasayev στον τελικό του Euro το 1988 από την Ολλανδία. Τον θυμόμαστε ως «βουνό» σαν τον Józef Wandzik του Παναθηναϊκού, αλλά και ως απόλυτη ντροπή, όπως τον Ηλία Ατματζίδη σε ένα 6-1 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, θαρρείς και έφταιγε αυτός για όλα.
Έναρξη του 2ου Ημιχρόνου
Την παρουσία του Τσιτάχ στη σκηνή ισορροπεί μια μαριονέτα. Ίσως να είναι ο ίδιος στη νεότητά του; Ίσως να είναι οι ποδοσφαιριστές ως μαριονέτες ενός συστήματος; Προσέξτε το παιχνίδι με τα φώτα. Ο παλιός Τσιτάχ και ο τωρινός συνομιλούν. Και κάπου μέσα στη διήγηση παίζει και ένα σέντερ μπακ από τη Δανία, ο Άμλετ. Το εύρημα είναι ενδεικτικό της ιδιοφυούς γραφής του Βασίλη Κατσικονούρη.
Δεν θα σας πω ολόκληρη την ιστορία, μα θα το προτείνω ανεπιφύλακτα, καθώς αποτελεί ένα όμορφο ταξίδι σε έννοιες που μας απασχολούν.
Ο Τσιτάχ βιώνει την ερημιά του τερματοφύλακα, τη μοναξιά μετά το τέλος της καριέρας. Περήφανος, μα και εξευτελισμένος για λίγα χρήματα. Μόνο ένα αναμνηστικό έχει: μια μπάλα από εκείνο το θρυλικό ματς μέσα στη λάσπη. Και αυτήν θα την αφήσει στα παιδιά.
Θα γελάσετε και θα συγκινηθείτε. Υπάρχει κάτι πιο ζωντανό από αυτό;
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ερμίνα Κυριαζή-Γιώργος Νινιός | Ερμηνεία: Γιώργος Νινιός | Μουσική-Στίχοι: Γιώργος Νινιός | Σκηνογραφική ιδέα: Ερμίνα Κυριαζή | Κατασκευή μαριονέτας: Βασίλης Βασιλάκης | Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης | Βοηθός σκηνοθέτη-Χειρίστρια κούκλας: Γεωργία Μανελίδου | Φωτογραφίες: Δημήτρης Βαττής | Περιγραφή αγώνα: Χρήστος Κυριαζής
Πληροφορίες
Από τις 8 Οκτωβρίου, κάθε Σάββατο στις 18:15 και κάθε Κυριακή στις 21:15 (για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων) | Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά | Θέατρο Σταθμός: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα, τηλ. 210 5230267 (20 μ. από τον σταθμό Μετρό Μεταξουργείο)
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Αιμιλιανός Σταματάκης: Στα Χνάρια του Ζορμπά
