Ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης MW είναι γνωστός σε όλους µας για την αγάπη, το πάθος και τη βαθιά του γνώση για το κρασί, για πρώτη φόρα όµως, µέσα από το Ερωτηµατολόγιο του Προυστ στο οποίο απάντησε για την αθηΝΕΑ, θα ανακαλύψουµε στοιχεία του χαρακτήρα του που δεν ξέραµε για εκείνον.
Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Το να είµαι µε αγαπηµένους µου, γιατί ξέρω ότι µπορώ να είµαι ο εαυτός µου. Το περιγράφω «σαν να είµαι πίσω στη µήτρα της µαµάς µου».
Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ότι µπορεί να είναι το τελευταίο µου.
Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Μου συµβαίνει πολύ συχνά, τόσο που δεν καταγράφω ότι το έκανα. Υπάρχουν αρκετά άτοµα γύρω µου που εκνευρίζονται από το πόσο συχνά ξεσπάω σε γέλια.
Το βασικό γνώρισµα του χαρακτήρα σας, είναι;
Δεν ξέρω αν µπορώ να απαντήσω εγώ σε αυτό. Θα ήλπιζα να είναι οι καλοί µου τρόποι.
Το βασικό ελάττωµά σας;
Πόση ώρα έχετε; Αν πρέπει να πω µόνο ένα, νοµίζω πως είναι η βαθειά αναποφασιστικότητά µου. Πιστεύω πως ό,τι συνέβη στη ζωή µου συνέβη γιατί κάποιος ή κάτι µου έδωσε µια και έφυγα σούµπιτος στον γκρεµό. Μέχρι στιγµής, πάντα µε αλεξίπτωτο.
Σε ποια λάθη δείχνετε τη µεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που γίνονται από καλές προθέσεις. Ακόµα και αν ο δρόµος για την κόλαση είναι στρωµένος µε τέτοιες. Θεωρώ πως για να είσαι άνθρωπος πρέπει να µπορείς να βλέπεις τον κόσµο µέσα από τα µάτια των άλλων.
Η τελευταία φορά που κλάψατε;
Δείτε την απάντησή µου στην ερώτηση για τα γέλια και προσαρµόστε ανάλογα.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Ούτε που µου έχει περάσει από τον νου µου να ταυτιστώ µε µια τέτοια!
Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήµερα;
Το κάθε άτοµο που κάνει κάτι διαβολεµένα καλά.
Το αγαπηµένο σας ταξίδι;
Το επόµενο. Στα ταξίδια η προσµονή είναι ό,τι πιο υπέροχο.
Οι αγαπηµένοι σας συγγραφείς;
Την καρδιά µου την ξεσκίζει ο Καζαντζάκης. Το µυαλό µου ο Malcolm Gladwell. Τους γευστικούς µου κάλυκες ο Hugh Johnson.
Ποια αρετή προτιµάτε σε έναν άντρα;
Τη Βρετανικότητα, όπως ορίζεται από τα 4 Α: «Αυτοπεποίθηση – Αυτοσυγκράτηση – Αποφασιστικότητα – Αυτοσαρκασµός»
Ποια αρετή προτιµάτε σε µια γυναίκα;
Σε σαρκικό επίπεδο τον ερωτισµό, που συνήθως αποτυπώνεται στο γούστο που έχει στα παπούτσια. Σε εγκεφαλικό επίπεδο, τον δυναµισµό, που σχεδόν πάντα καταλαβαίνω από τον τρόπο που οδηγεί.
Ο αγαπηµένος σας συνθέτης;
Χιλιάδες. Bach, Mozart, Penderecki, Pärt, Χατζηδάκης, Holdsworth, Enya, Amos, Beck, Björk, Lifeson, Bellamy, Gildenlöw, Solberg… Θα µπορούσα να συνεχίσω για ώρες. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους; Αν µε βρείτε να µουρµουράω κάτι, θα είναι µάλλον µια προσπάθεια να πιάσω τον ρυθµό του Bleed των Meshuggah. Αν και στο µπάνιο µου αρέσει να βυθίζοµαι στις σκέψεις µου. Από τις πιο ζοφερές µέχρι τις πιο λαµπερές, οι αξιόλογες σκέψεις µε έχουν βρει εκεί.
Το βιβλίο που σας σηµάδεψε;
Το πρώτο µου. Το Ταξίδι στο Κέντρο της Γης του Ιούλιου Βερν. Ακόµη και τώρα θυµάµαι τον πατέρα µου να το πληρώνει, να µου το δίνει και να νοµίζω πως, εκείνη την στιγµή, µου άνοιγε ένας ολόκληρος νέος κόσµος. Έκανα λάθος. Μου άνοιγαν πολύ περισσότεροι.
Η ταινία που σας σηµάδεψε;
Η Λίστα του Σίντλερ. Το υπέροχο soundtrack του Williams, µε τον Perlman να µετατρέπει το Soil Stradivarius του σε ηχητικά δάκρια, συνδράµει τα µάλα στην απόφασή µου.
Ο αγαπηµένος σας ζωγράφος;
Ο Miro. Βλέπεις ένα έργο του, λες µπορώ να το κάνω κι εγώ, αρχίζεις να ασχολείσαι µαζί του και τελικά νιώθεις πως θέλεις µερικές ζωές µόνο και µόνο να το κατανοήσεις, πόσο µάλλον για να το δηµιουργήσεις.
Το αγαπηµένο σας χρώµα;
Το κόκκινο. Είναι το µόνο χρώµα που είµαστε γενετικά προγραµµατισµένοι να ανεβάζουµε παλµούς όποτε το αντικρίζουµε. Αν και Πειραιώτης αφού.
Ποια θεωρείτε ως τη µεγαλύτερη επιτυχία σας;
Δεν υπάρχει ούτε ένα πράγµα στην ζωή µου που το θεωρώ επιτυχία ΜΟΥ. Πάντα υπήρχε η συνδροµή καταπληκτικών ανθρώπων γύρω µου.
Το αγαπηµένο σας ποτό;
Το σκέφτηκα πολύ να πω την αλήθεια. Η µπύρα µε ξεκουράζει, γιατί δεν νιώθω υποχρέωση να την αναλύσω. Όµως, το κρασί µε ώθησε να αλλάξω την ζωή µου σε βαθµό που δεν θα τον φανταζόµουν.
Για ποιο πράγµα µετανιώνετε περισσότερο;
Για κάθε ανούσιο δευτερόλεπτο που χάνω από την ζωή µου.
Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την υπεροψία. Ειδικά όπως αυτή εκφράζεται µέσα από τη σιγουριά πως µπορείς, σε µια στιγµή, να κρίνεις και να αποδοµήσεις άτοµα που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε κάτι, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζεις το παραµικρό για αυτό το κάτι.
Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπηµένη σας ασχολία;
Να µιλάω.
Ο µεγαλύτερος φόβος σας;
Ο προφανής. Ο θάνατος αγαπηµένων µου. Και γίνεται µεγαλύτερος όταν ξέρεις πως τον έχεις ζήσει και θα τον ξαναζήσεις.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέµατα;
Σε αυτή που νοµίζω πως θα κάνω αναίµακτα τα πράγµατα καλύτερα. Tip: δεν λειτουργεί.
Ποιο είναι το µότο σας;
«Τα πολλά χέρια σε κατσιάζουν». Θ. Βέγγος.
Πώς θα επιθυµούσατε να πεθάνετε;
Σε µια κατάλληλη, για όλους γύρω µου, στιγµή.
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
«Την πάτησες. Υπάρχω.» Αλλά του έχω πληρωµένη απάντηση, δανεισµένη από τον τεράστιο Stephen Fry: «Παιδάκια µε καρκίνο σε τελικό στάδιο; Πώς τολµάς;»
Σε ποια πνευµατική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αιώρηση. Ολοκληρώνουµε τα καινούργια γραφεία του Wine & Spirit Professional Centre, που είναι απλά συγκλονιστικά, ίσως από τα καλύτερα αντίστοιχα της Ευρώπης αν όχι του κόσµου. Αιωρούµαι, γιατί υλοποιείται ένα έργο όνειρο ζωής, αλλά και γιατί «δεν περπατάµε, πετάµε».
Αν µπορούσε ο χρόνος να κολλήσει στην στιγµή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ κι η οποία συνοδευόταν από τη συνολική εµπειρία ενός κρασιού. Ποια θα ήταν αυτή; Ποιο ήταν το συγκεκριµένο κρασί;
Πάω στο Bordeaux το 2001 για να πείσω την εταιρία J P Moueix να συνεργαστεί µε την Αίολος. Πάω στα κεντρικά τους, µε πιάνει ο εξαγωγών, µε πάει σε ένα δωµάτιο µε 40 κρασιά, µου λέει «σου φτάνει µια ώρα;» και µε αφήνει µόνο. Στη µια ώρα µπαίνει µέσα στο δωµάτιο ο Christian Moueix, ο Christian Moueix(!!!) που δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ από κοντά, και µου λέει «πάµε να τα ξαναδοκιµάσουµε και να τα συζητήσουµε». Μου έχουν κοπεί τα πόδια γιατί νοµίζω ότι µε εξετάζει, ενώ εκείνος ήθελε απλά να δει πως έβλεπα εγώ τα διαφορετικά στυλ, ένας Έλληνας wannabe MW. Όταν φτάσαµε στο τελευταίο, το La Fleur Petrus του 1995, του είπα «αυτό δεν το θυµάµαι και πολύ. Μπορώ να πάρω λίγο ακόµα;» Τελικά µας την έδωσε την δουλειά!
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο πρώτο τεύχος του Carpe Vinum, του θεματικού περιοδικού e-book της αθηΝΕΑς για το κρασί, το οποίο μπορείτε να απολαύσετε εδώ.
