Το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή συνεργάζεται με κορυφαία μουσεία της Ευρώπης και σημαντικούς ιδιώτες συλλέκτες και διοργανώνει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα στο κίνημα του νεοϊμπρεσιονισμού, με την έκθεση «Ο Νεοϊμπρεσιονισμός στα Χρώματα της Μεσογείου», η οποία τελεί υπό την αιγίδα του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού.
Στο «-1» του ιδρύματος θα ταξιδέψετε κυρίως στην Κυανή Ακτή των αρχών του 20ού αιώνα. Πενήντα πέντε έργα γεμάτα χρώμα, γεμάτα ελπίδα για μια νέα αντίληψη της ζωγραφικής. Πέρα από τον ρεαλισμό και την απόλυτη απόδοση τοπίων και ανθρώπων, σας περιμένει ένα παιχνίδι με τελείες που μετατράπηκαν σε ψηφίδες. Πενήντα πέντε έργα που η αγωνία των καλλιτεχνών για κάτι φρέσκο θαρρείς και περνάει μέσα από αυτή την πανδαισία φωτός και χρώματος.
Ο όρος «νεοϊμπρεσιονισμός» προτάθηκε αρχικά από τον Γάλλο κριτικό τέχνης Félix Fénéon, ο οποίος θέλησε να κάνει τον συσχετισμό με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού, τονίζοντας παράλληλα, με το πρόθεμα «νέο-», τους διαχωρισμούς ανάμεσα στις δύο τάσεις. Ο όρος επικράτησε έναντι του χαρακτηρισμού division («διαίρεση» ή «ντιβιζιονισμός») που υπερασπιζόταν ο Signac, όπως και έναντι του όρου «πουαντιγισμός» που είχε αρχίσει σταδιακά να εμφανίζεται στις εφημερίδες, αλλά τελικά κρίθηκε ακατάλληλος από τους καλλιτέχνες του κινήματος, καθώς περιέγραφε αποκλειστικά τη διαδικασία (ο συγκεκριμένος όρος, ωστόσο, χρησιμοποιείται ευρέως μέχρι και σήμερα).
Η έκθεση «Ο Νεοϊμπρεσιονισμός στα Χρώματα της Μεσογείου» πραγματοποιείται σε συνεργασία με σημαντικά μουσεία και φορείς της Ευρώπης όπως, μεταξύ άλλων, τα Musée d’Orsay, National Gallery του Λονδίνου, Centre Pompidou, Musée des Beaux-Arts de Besançon, Musée de l’Annonciade, Musée de Grenoble, Musée national d’archéologie, d’histoire et d’art – Luxembourg και Musée des Arts Décoratifs, καθώς και με Ευρωπαίους ιδιώτες συλλέκτες. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των Paul Signac, Henri-Edmond Cross, Maximilien Luce, Théo van Rysselberghe, Henri Matisse, Henri Manguin και Louis Valtat, τα περισσότερα από τα οποία έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Είχαμε τη χαρά να μας μιλήσουν και να μας ξεναγήσουν οι επιμελήτριες της έκθεσης, η Marina Ferretti Bocquillon, επίτιμη επιστημονική διευθύντρια του Musée des impressionnismes Giverny, και η Μαρία-Κουτσομάλλη Moreau, υπεύθυνη Συλλογής του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή.
Η έκθεση συνοδεύεται από αναλυτικό κατάλογο στα ελληνικά και στα αγγλικά, με κείμενα από τις δύο επιμελήτριες, καθώς και από τη διευθύντρια του Αρχείου Signac Charlotte Hellman Cachin.
Διατρέχοντας την Έκθεση
Στις 29 Μαρτίου 1891, ο Georges Seurat πεθαίνει αιφνίδια σε ηλικία 31 ετών. Μετά την απώλεια του θεμελιωτή του νεοϊμπρεσιονισμού, τα άλλη μέλη της ομάδας, συγκεκριμένα οι Paul Signac, Henri-Edmond Cross, Maximilien Luce και Théo Van Rysselberghe, αισθάνονται ορφανοί. Πολλοί κριτικοί τέχνης και φίλοι ζωγράφοι, μεταξύ τους και ο Camille Pissarro, προλέγουν το επικείμενο τέλος αυτού του καλλιτεχνικού κινήματος, το οποίο ερμηνεύουν, λανθασμένα, σαν ένα εφήμερο και ατίθασο παρακλάδι του ιμπρεσιονισμού. Στην πραγματικότητα, ο θάνατος του Seurat επισφραγίζει μόνο το κλείσιμο του πρώτου κεφαλαίου του νεοϊμπρεσιονισμού. Ένα δεύτερο κεφάλαιο θα ανοίξει πολύ σύντομα, μακριά από το Παρίσι, στις ακτές της Μεσογείου. Και ο Signac, επικεφαλής πλέον της ομάδας, την οδηγεί προς νέους ορίζοντες, τόσο γεωγραφικούς όσο και καλλιτεχνικούς.
Η παρούσα έκθεση είναι αφιερωμένη στον νεοϊμπρεσιονισμό που άνθισε στα παράλια της Μεσογείου. Παρακολουθεί την εξέλιξη των Signac, Cross, Luce και Van Rysselberghe προς μια ζωγραφική πιο ελεύθερη και πιο τολμηρή. Η παλέτα αυτών των καλλιτεχνών, εραστών των καθαρών χρωμάτων, γίνεται ολοένα πιο σφριγηλή και ζωντανή, απεικονίζοντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο τα λόγια συγγραφέων που είχαν περιπλανηθεί πριν από αυτούς σε εκείνη την απόρθητη ακόμη ακτογραμμή: των Guy de Maupassant, Stendhal, Théodore de Banville… Το μεσογειακό κλίμα, που αρχικά το προτιμούσαν άνθρωποι με προβλήματα υγείας, προσελκύει όλο και περισσότερους φίλους της τέχνης που γοητεύονται από μια ζωγραφική βαθιά πλέον ριζωμένη στις αισθήσεις και στην υποκειμενικότητα.
Περνώντας μπροστά από τους πίνακες, ανακαλύπτουμε το Λαβαντού, την Κολιούρ, το Κασί, το Σεν-Τροπέ, την Αντίμπ, τη Μασσαλία, την Καβαλιέρ, το Αγκέ, το Αντεόρ, κατόπιν τη Βενετία και την Κωνσταντινούπολη. Ένα ταξίδι που μας δίνει την ευκαιρία να ακολουθήσουμε την εικαστική διαδρομή κάθε καλλιτέχνη. Βλέπουμε έτσι τον Signac και τον Cross να μένουν πιστοί στη νεοϊμπρεσιονιστική τεχνική –ή τον «ντιβιζιονισμό»– μέχρι το τέλος της ζωής τους, σε αντίθεση με τον Luce και τον Van Rysselberghe, οι οποίοι απομακρύνονται σταδιακά από αυτή. Νέοι καλλιτέχνες, όπως οι Henri Matisse, Henri Manguin και Louis Valtat, θα πειραματιστούν πάνω σε αυτή την τεχνική, με περισσότερη ή λιγότερη ενδελέχεια, αλλά και με μια ανεξαρτησία πνεύματος που προαγγέλλει επερχόμενες επαναστάσεις.
Αναγέννηση στις Ακτές της Μεσογείου
Ο πρώτος που ανακαλύπτει τις μεσογειακές ακτές είναι ο Cross, το 1883. Αναζητώντας κάποιο απομονωμένο μέρος που να έχει γλιτώσει από την επέλαση της βιομηχανίας και του τουρισμού, το 1891 εγκαθίσταται στο Καμπασόν, κοντά στο Λαβαντού, και κατόπιν οριστικά στο Σεν-Κλερ. Το 1892 τον ακολουθεί ο Signac, ο οποίος ονειρεύεται να ζει μακριά από το Παρίσι για μέρος του χρόνου και διαλέγει το Σεν-Τροπέ, ένα μικρό λιμάνι ψαράδων εκείνη την περίοδο, που δεν απέχει πολύ από το Σεν-Κλερ. Τόση είναι η μαγεία που ασκεί στους δύο ζωγράφους εκείνη η προφυλαγμένη ακόμη φύση, ώστε δεν αργούν να πείσουν τους φίλους τους Luce και van Rysselberghe να τους ακολουθήσουν στις θερινές διαμονές τους, οι οποίες θα τους προσφέρουν έμπνευση και ανάπαυση.
Τα έργα εκείνης της πρώτης μεσογειακής περιόδου αποκαλύπτουν μια ομάδα καλλιτεχνών έτοιμη να συνεχίσει τη νεοϊμπρεσιονιστική περιπέτεια, παρά τις δυσκολίες και τις επικρίσεις. Με τον τρόπο του ο καθένας απομακρύνεται βαθμιαία από τη διδασκαλία του Seurat και αφήνει να εκδηλωθεί ορμητικά πάνω στον καμβά μια ζωγραφική όλο και πιο υποκειμενική. Έτσι, επιτρέπουν στην ντιβιζιονιστική τεχνική να απαλλαγεί από την κατεξοχήν άκαμπτη πλευρά της και να ξεδιπλωθεί με πρωτοφανές σφρίγος.
Ελευθερώνοντας το Χρώμα
Στην επαφή με τον ήλιο της Μεσογείου, πότε ευεργετικό πότε ανελέητο, οι Signac, Van Rysselberghe, Cross και Luce εμβαθύνουν στις εικαστικές αναζητήσεις τους, προσανατολίζοντας το νεοϊμπρεσιονιστικό κίνημα σε μια ζωγραφική με περισσότερα χρώματα και περισσότερες αντιθέσεις. Η τελεία μεγαλώνει, σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται ψηφίδα και αλλάζει πιο ελεύθερα. Ο Cross και ο Luce δεν διστάζουν να μεταφέρουν αυτή την εξέλιξη στην ανθρώπινη φιγούρα, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο αλληγορικές σκηνές που δεν αργούν να γοητεύσουν πολλούς νέους καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και τον Matisse.
Η ανακάλυψη των ακτών της Μεσογείου συνεχίζεται με τον ίδιο ενθουσιασμό: Τουλόν, Μασσαλία, Αντίμπ, Βενετία, Κωνσταντινούπολη… Τις πιο χαρακτηριστικές μαρτυρίες της διαρκώς ανανεούμενης έλξης για τον νότο, που καθίσταται ο ιδανικός τόπος για τις μέλλουσες πρωτοπορίες, μας τις δίνει ο Signac. Αλλά η ίδια εκείνη περίοδος σημαδεύεται επίσης από την προοδευτική αποστασιοποίηση των Luce και van Rysselberghe από την ντιβιζιονιστική τεχνική.
Η Έλξη προς την Ακουαρέλα
Εκείνος που ενθαρρύνει τον Signac να ασχοληθεί με την ακουαρέλα, ήδη από το 1888, είναι ο Pissarro. Θα πρέπει ωστόσο να περιμένει μέχρι το 1892 και την άφιξή του στο Σεν-Τροπέ για να της αφιερωθεί με πραγματικό ζήλο και ενθουσιασμό. Ο Signac αναδεικνύεται πλέον σε κορυφαίο υδατογράφο, ικανό να απαθανατίζει με σπάνιο ταλέντο τις ομορφιές της στιγμής, στις οποίες έδιναν μεγάλη σημασία οι ιμπρεσιονιστές. Πολύ σύντομα οι ακουαρέλες του, που επέμενε να εκθέτει μαζί με τους πίνακές του, προσελκύουν τους λάτρεις της ζωγραφικής. Επιπλέον, η τεχνική της ακουαρέλας του προσφέρει τη δυνατότητα να ταξιδεύει με ελαφρύτερο εξοπλισμό και να πολλαπλασιάζει τις σπουδές. Επιστρέφοντας στη La Hune, το καταφύγιό του στο Σεν-Τροπέ από το 1895 και μετά, φιλοτεχνεί τους πίνακες που του εμπνέουν εκείνες οι σπουδές.
Ο Cross θα ανακαλύψει τα θέλγητρα της ακουαρέλας στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Χρησιμοποιεί μια «πτυχωτή» πινελιά, πολύ διαφορετική από αυτή που εφαρμόζει στους πίνακές του, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο μια καινούργια ελευθερία, απαλλαγμένη από τους τεχνικούς καταναγκασμούς του ντιβιζιονισμού.
Διάλογος με τους Φωβιστές
Το 1905 ο κριτικός Louis Vauxcelles γράφει για τον γαλλικό νότο: «Τράβηξαν όλοι προς τα εκεί, σαν σμάρι αποδημητικών πουλιών. […] Μια μικρή γενναία αποικία ζωγράφων που ζωγράφιζαν και συνδιαλέγονταν σ’ εκείνο το μαγευτικό μέρος». Κυρίως χάρη στους μεγαλύτερούς τους Signac, Van Rysselberghe, Cross και Luce, οι Matisse, Manguin και Valtat θα ανακαλύψουν με τη σειρά τους τη Μεσόγειο. Πριν από την Κολιούρ –που οι Matisse και André Derain θα μετατρέψουν σε λίκνο του μοντερνισμού– το Σεν-Τροπέ, η Καβαλιέρ, το Σεν-Κλερ και το Αγκέ γίνονται τα πεδία πειραματισμού των μελλοντικών φωβιστών.
Στην επαφή μαζί τους, οι νεοϊμπρεσιονιστές τούς προσφέρουν γενναιόδωρα την ωριμότητά τους ως καταξιωμένων καλλιτεχνών, χωρίς να ακολουθούν αναγκαστικά τις τολμηρές προσεγγίσεις των νεοτέρών τους. Άλλωστε, ο Signac θα απευθυνθεί προς αυτούς με λόγια αποκαλυπτικά για την ουσιαστική επιρροή του νεοϊμπρεσιονισμού στη μοντέρνα τέχνη: «Αυτός ο θριαμβευτής κολορίστας δεν έχει παρά να εμφανιστεί: του έχουμε έτοιμη την παλέτα του».
Ξεναγήσεις και Παράλληλες Δράσεις
Ξεναγήσεις για το κοινό στην περιοδική έκθεση πραγματοποιούνται κάθε Παρασκευή και Σάββατο, ενώ μια ειδικά σχεδιασμένη διαδραστική ξενάγηση, με τίτλο «Καρτ ποστάλ απ’ τη Μεσόγειο», υλοποιείται κάθε Σάββατο.
Την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου, την πρώτη ημέρα της έκθεσης, οι δύο επιμελήτριες Marina Ferretti Bocquillon και Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau ανέλυσαν στο Αμφιθέατρο του ιδρύματος το κίνημα του νεοϊμπρεσιονισμού.
Την έκθεση πλαισιώνουν επίσης δυο εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά («Ένα μωσαϊκό, ο πουαντιγισμός!», εργαστήριο για παιδιά ηλικίας 5-6 ετών, και «Παίζοντας με το φως», εργαστήριο για παιδιά ηλικίας 9-12 ετών). Παράλληλα, πραγματοποιείται στον χώρο της περιοδικής έκθεσης ο νέος κύκλος της ειδικά σχεδιασμένης δράσης του ιδρύματος για άτομα 60+ και άτομα με Ήπια Γνωστική Διαταραχή «Παιχνίδι για Μεγάλους», που προσφέρεται δωρεάν σε συνεργασία με το πρόγραμμα «θάλλω» και με την πολύτιμη υποστήριξη της Alpha Bank, ενώ και ο νέος κύκλος της δημοφιλούς σειράς συναυλιών «Jazz στο Μουσείο» εμπνέεται από την έκθεση και εξερευνά διαφορετικές πτυχές της περιοχής της Μεσογείου.
Πληροφορίες
Επιμέλεια: Marina Ferretti Bocquillon, επίτιμη επιστημονική διευθύντρια του Musée des impressionnismes Giverny και Μαρία Κουτσομάλλη-Moreau, υπεύθυνη Συλλογής Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή
10 Ιανουαρίου-7 Απριλίου 2024 |Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο & Κυριακή: 10.00-18.00, Παρασκευή: 10.00-20.00
Τρίτη κλειστά
Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή: Ερατοσθένους 13, Αθήνα, τηλ.: 210 7252895
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Ρένα Παπασπύρου | «Επιφάνειες, Οδηγίες Χρήσης*» στην Εθνική Πινακοθήκη
