Μερικές φορές παρκάρω με αλάρμ μπροστά σε μια συγκεκριμένη ράμπα για αναπήρους, και οι ανήλικοι συνεπιβάτες μου γίνονται έξαλλοι μαζί μου. Την τελευταία φορά δεν έβγαιναν από το αυτοκίνητο μέχρι να το μετακινήσω δύο τετράγωνα παρακάτω. “Κι αν θέλει να περάσει κάποιος με καροτσάκι;” “Κι αν έρθει η αστυνομία;”
Μου έχουν ξεφύγει βρισιές στο αυτοκίνητο (με κλειστό το τζάμι). Έχω “κλέψει” σειρά στην ουρά στο ταχυδρομείο (μία φορά). Έχω μπει σε τουαλέτα ΑΜΕΑ στο αεροδρόμιο (πολλές φορές). Πρόσφατα, έκανα πως δεν είδα μια ηλικιωμένη κυρία που ζητούσε καθοδήγηση στο δρόμο, με τους δύο γιους μου στο πίσω κάθισμα… “Γιατί δεν τη βοηθήσαμε μαμά;”
Σε γενικές γραμμές, ακολουθώ και σέβομαι κανόνες και θέλω να πιστεύω ότι είμαι ευγενική και έχω υπομονή, ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται, με την ελπίδα ότι θα δώσω το καλό παράδειγμα και στα παιδιά μου. Τί γίνεται όμως όταν δεν είμαι ευγενική, όταν δεν ακολουθώ τους κανόνες, όταν ξεφεύγω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τη θεμιτή συμπεριφορά; Δεν μου φτάνει η δική μου συνείδηση… Έχω ξαφνικά άλλες δύο “συνειδήσεις” και στο μέλλον, και μία τρίτη.
Το ότι θα με συλλάβουν είναι ένα θέμα που τους απασχολεί ίσως πιο πολύ από τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει η ανάρμοστη συμπεριφορά μου σε τρίτους. “Θα σε βάλουν φυλακή μαμά!” μου φώναζε κλαίγοντας ο μεγάλος μου γιος, όταν είχα παρκάρει στις οκτώ το βράδυ μπροστά σε στάση λεωφορείου για να τον πάω στην παιδίατρο (είχε 39 πυρετό, ήμουν κουρασμένη, δεν είχε θέσεις πάρκινγκ ούτε για δείγμα). Για να ηρεμήσει, του εξήγησα ότι και να έρθει η αστυνομία, θα πάρω απλά κλήση — δεν θα μπω φυλακή. “Έχουμε αρκετά λεφτά;” “Κι αν δεν πληρώσεις την κλήση;” Δράμα.
Οι άνθρωποι στα φανάρια είναι ένα άλλο θέμα που τους απασχολεί. Έχω εξηγήσει ότι ο δικός μου κανόνας είναι ότι δίνω χρήματα μόνο αν έχω εκείνη τη στιγμή ανάγκη το προϊόν ή την υπηρεσία που προσφέρουν, ή αν είναι φανερό ότι ο άνθρωπος μπροστά μου είναι άρρωστος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, αλλά βρίσκω ότι το να δημιουργήσω έναν κανόνα, βοηθάει τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα την κατάσταση και να μην αγνοούν αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι εγώ είμαι πάντα 100% συνεπής στην αντίδρασή μου… “Γιατί δεν έδωσες κέρμα στον κύριο στο φανάρι; Αφού το τζάμι ήταν βρώμικο!” Οι “συνειδήσεις” του πίσω καθίσματος ξυπνούν και φωνάζουν και το μόνο με σώζει είναι το πράσινο φανάρι.
Το καλοκαίρι διάβαζα σε άρθρο στη Wall Street Journal πως δεν είναι και τόσο κακό να χαλαρώνεις τους κανόνες για τα ίδια σου τα παιδιά… Ας δουν λίγο παραπάνω τηλεόραση. Ας φάνε μια φορά παγωτό για βραδυνό. Δεν έγινε και τίποτα. Το θέμα είναι να βρεις την ισορροπία και στους κανόνες που βάζεις για τον εαυτό σου. Και τότε, ίσως, τα επικριτικά σχόλια να λιγοστέψουν…
