Ο Danny Boodman T.D. Lemon 1900 ήταν ο πρώτος άνθρωπος με όνομα μια ημερομηνία. Μα, για σταθείτε. Δεν είναι γραμμένος πουθενά, σε κανένα αρχείο, σε καμία χώρα. Κι όμως, έχει ταξιδέψει παντού και έχει γνωρίσει πολλούς τύπους – σαν εσάς, σαν εμένα.
Έχει γνωρίσει κυρίες της υψηλής κοινωνίας και κομψούς αριστοκράτες, αλλά και μετανάστες που όδευαν προς την Αμερική, προς την ελπίδα. Και όλους αυτούς τους μάγεψε κάποτε με τη μουσική του. Ο μεγαλύτερος πιανίστας που -δεν- πάτησε στη Γη, καθώς γεννήθηκε πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν, το πρώτο και μοναδικό του σπίτι.
Στο θέατρο Radar, ο Μελαχρινός Βελέντζας και ο Γιώργος Δρίβας, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Γεωργίας Τσαγκαράκη, μετέφεραν με πολλή αγάπη και όρεξη το μονόλογο “Novecento” του Alessandro Baricco, από τον οποίο εμπνεύστηκε και ο Giuseppe Tornatore την ταινία του “Ο Θρύλος του 1900”. 
Οι θεατές επιβιβάζονται στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν που πλέει μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Η ζωή του 1900 περιγράφεται από τον τρομπετίστα Tim Tooney, ο οποίος μαγεύεται από τη δεξιοτεχνία του -αυτοδίδακτου στο πιάνο- 1900, αλλά και από την ιστορία της ζωής του, η οποία κυλά αποκλειστικά εν πλω.
Η ίδια η παράσταση πλέει όμορφα, χωρίς φουρτούνες. Ακόμα κι όταν το Βιρτζίνιαν απειλείται από κάποια κακοκαιρία, οι Βελέντζας και Δρίβας τα χειρίζονται όλα άψογα, μέχρι το πλοίο να πιάσει λιμάνι και να ηρεμήσει. Πέρα από την ερμηνεία, οι κινήσεις των δύο ηθοποιών είναι δείγμα εξαιρετικής συνεργασίας, ενώ στο σημείο αυτό αξίζει να πούμε ότι κρυφός άσος καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης είναι το πιάνο που “γεμίζει” τη σκηνή.
Σε συνεργασία και με τους ηθοποιούς, η σκηνογράφος Νατάσα Τσιντικίδη έβαλε μια μοναδική πινελιά, μετατρέποντας ένα μουσικό όργανο στον τρίτο χαρακτήρα της παράστασης. Δεν αποκαλύπτουμε άλλα στοιχεία, όμως πραγματικά, το βρήκαμε τουλάχιστον ευφυές!
Δεν πρέπει να νομίσεις πως είμαι δυστυχισμένος, δε θα είμαι ποτέ πια.
Τα συναισθήματα εναλλάσσονται από τη χαρά στη θλίψη, καθώς το Βιρτζίνιαν είναι έτοιμο να ανατιναχτεί ως άλλο ένα άχρηστο, πολυκαιρισμένο σκαρί. Όλες οι ζωές που πέρασαν από τα καταστρώματα, πλάθοντας τον 1900 αλλά και τον Tooney, οι οποίοι τους το ανταπέδωσαν με τη μουσική.
Extra tip: Η παράσταση έχει παιχτεί σε καρνάγιο στο Λαύριο, σε αγκυροβολημένο ferry boat στο λιμάνι της Αντιπάρου καθώς και εν πλω κάπου ανάμεσα στη Σαντορίνη και τη Θηρασιά. Η αγάπη των συντελεστών για το θέατρο συνοψίστηκε, για μένα, σε μια φράση εκτός έργου. “Στίψαμε λεμόνια για 300 άτομα”, μου είπαν για την παράσταση του Λαυρίου!
