Τι ωραία εφεύρεση είναι ο αθλητισμός! Πόσα συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν την υπέροχη δραστηριότητα. Στο πρόσφατο τουρνουά τένις, ένα από τα παλιότερα στον κόσμο και εκείνο που η ιστορία το έχει προικίσει με ανεπανάληπτα στιγμιότυπα, μέσα κι έξω από το court, στο Wimbledon, νίκησε στον τελικό ένας 20χρονος Ισπανός που η πλειονότητα των φίλων του τένις δεν έχει μάθει ακόμα να αναπαράγει σωστά το ονοματεπώνυμό του.
Κέρδισε τον Novak Djokovic και αυτό που κατάφερε δεν αποτυπώνεται ακριβώς στους αριθμούς του τελικού σκορ. Για την ακρίβεια, οι αριθμοί καταγράφουν ένα αποτέλεσμα, δεν διηγούνται την ιστορία. Και η ιστορία λέει, για όσους είδαν τον αγώνα, πως ο νικητής κέρδισε δύο φορές. Πριν από τη λήξη, είχε νικήσει ήδη τον αντίπαλό του στην ψυχολογία. Στην ίδια που υστερούσε στο Roland-Garros πριν από μερικές εβδομάδες.
Η «ψυχολογία του παίκτη», άλλωστε, είναι που κάνει έναν αγώνα διαφορετικό, όσο και αν ο αθλητής έχει προετοιμαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Για αυτό και όσοι κάνουν πρωταθλητισμό μιλούν για «τους αθλητές των μεγάλων αγώνων». Για την ψυχολογία των τελικών. Γιατί εκεί κρίνεται η διαφορά σε ό,τι αφορά τους μεγάλους αθλητές.
Ένα Αστέρι Γεννιέται;
Ο νεαρός Ισπανός έχει πολλά από τα στοιχεία που διέθεταν οι μεγάλοι σταρ, που ένας ένας αποχωρούν από τα court. Τολμώ να πω, μάλιστα, πως είναι βελτιωμένη εκδοχή, όπως πρέπει να είναι πάντα ένας νέος αθλητής. Όμως, βρήκε και ελεύθερο πεδίο για να αναδειχθεί.
Όταν ήταν στην ηλικία του ο Τσιτσιπάς, έπαιζαν και οι τρεις μεγάλοι (Federer, Nadal, Djokovic) και ο Murray. Δεν υπήρχαν πολλές ευκαιρίες να περάσεις μπροστά –αν έπεφτες πάνω τους–, αγωνιζόμενος παράλληλα και με άλλους τρεις τέσσερις συνομήλικους, που διεκδικούσαν και εκείνοι μια θέση.
Σήμερα ο Federer έχει σταματήσει, ο Nadal περιμένει το ’24 να κλείσει την καριέρα του στο Παρίσι, αν και, όπως έχει αφήσει να φανεί, θα συνεχίσει να παίζει επιλεκτικά, ο Murray συμμετέχει για τη χαρά του αθλήματος και ο Djokovic… είναι ο στόχος όλων. Να τον κερδίσουν για να μείνουν στην ιστορία.
Ο Σέρβος δεν θα εγκαταλείψει εύκολα λόγω χαρακτήρα που, ανάμεσα σε άλλα, κρύβει και μεγάλη δόση εγωισμού. Συν ότι είχε και τους λιγότερους τραυματισμούς από όλους. Είναι γερό σκαρί και θα μείνει άλλα τρία-τέσσερα χρόνια για να ανεβάσει τα ρεκόρ εκεί όπου δύσκολα θα μπορέσει να φτάσει κάποιος για να τα σπάσει.
Η δήλωσή του μετά την ήττα του ότι θα γίνει καλύτερος για να διεκδικήσει τη ρεβάνς, στα 36 του, είναι απίθανη. Γιατί θα το κάνει. Θα είναι πιο ισχυρός όχι μόνο σωματικά, αλλά και –περισσότερο ακόμα– πνευματικά. Σε αυτό που του στέρησε τη νίκη στο Λονδίνο, όταν τα δύο λάθη που έκανε στάθηκαν αρκετά για να χάσει τη συγκέντρωσή του. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο, άλλωστε, για να απορρυθμιστεί η ψυχολογία του παίκτη στο τένις, που έχει χτίσει με πολύ κόπο, μια και αποτελεί εξίσου σημαντική παράμετρο.
Στις λεπτομέρειες κέρδισε ο Alcaraz, και το ξέρει και ο ίδιος και ο Djokovic. Του πρόσφερε τα εύσημα. Ξέρει ότι ο μικρός θα είναι δύσκολος αντίπαλος και στις επόμενες διοργανώσεις. Όχι ότι αυτό θα σταθεί ικανό να εγκαταλείψει την προσπάθειά του να πετύχει όλα όσα έχει βάλει ως στόχο. Γιατί ο Djokovic είναι ακόμα πεινασμένος για διακρίσεις. Δεν υπάρχει ηλικία, άλλωστε, στη χαρά της νίκης και της προσπάθειας.
Από την ημερομηνία γέννησης του Alcaraz μέχρι σήμερα, μόνο τέσσερις τενίστες μπόρεσαν να κατακτήσουν το τρόπαιο στο Λονδίνο. Τέσσερα ονόματα σε 20 διοργανώσεις, αναλογία που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ στο παρελθόν. Και ξεκίνησε τότε, τη χρονιά που γεννιόταν ο φιλόδοξος και ταλαντούχος Ισπανός.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
IMG Future Stars: Alcaraz vs. Hurkacz και τα Μελλοντικά Αστέρια του Τένις
