Σε έναν κόσμο που κυλά ολοένα και πιο γρήγορα, οι «παγκόσμιες ημέρες» αποτελούν μικρές στάσεις στον χρόνο. Κάθε ημερολογιακή μέρα είναι δυνητικά αφιερωμένη σε κάτι –από την ευαισθητοποίηση για το AIDS ή τις διάφορες μορφές καρκίνου και την προστασία των ωκεανών μέχρι την… κατανάλωση ζυμαρικών χωρίς σάλτσα ή την τηγανητή πατάτα. Ναι, καλά διαβάσατε.
Παγκόσμια Ημέρα Τηγανητής Πατάτας
Πριν από λίγες ημέρες, στις 13 Ιουλίου, κάποιοι γιόρτασαν την Παγκόσμια Ημέρα Τηγανητής Πατάτας, ενώ κάποιοι άλλοι, οι λάτρεις της «καθαρής» γεύσης του ζυμαρικού, κάθε χρόνο στις 25 Οκτωβρίου γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών Χωρίς Σάλτσα, μια ημέρα που, αν μη τι άλλο, προκαλεί απορίες αλλά και χαμόγελα. Και βέβαια, η ύπαρξή της και των «ομοίων» της θέτει εύλογα το ερώτημα: χρειάζεται πραγματικά ο κόσμος τόσες παγκόσμιες ημέρες;
Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού
Οι παγκόσμιες ημέρες ξεκίνησαν με αγαθές προθέσεις. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού έχουν σαφές κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο και ιδιαίτερη σημειολογική αξία.
Στόχος τους είναι η ευαισθητοποίηση, η ενημέρωση και, πολλές φορές, η κινητοποίηση. Ωστόσο, καθώς περνούν τα χρόνια, έχει αυξηθεί εκθετικά ο αριθμός τέτοιων ημερών, σε σημείο που υπάρχουν πλέον χιλιάδες. Από την Παγκόσμια Ημέρα για τη Χελώνα μέχρι την Ημέρα Χωρίς Παντελόνι στο Μετρό (No Pants Subway Ride Day) η λίστα δεν έχει τέλος.
Ο Πλουραλισμός Γιορτάζει
Οι αιτίες για αυτό είναι πολλές. Ίσως η πιο σημαντική είναι η ανάγκη για προβολή, καθώς διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις, εταιρείες ή μεμονωμένες κοινότητες δημιουργούν ημέρες με απώτερο στόχο να τραβήξουν προσοχή σε έναν σκοπό ή σε ένα προϊόν.
Ρόλο βέβαια έχει παίξει και η δύναμη του διαδικτύου, αφού στις μέρες μας, μέσω social media, μια «παγκόσμια ημέρα» μπορεί να γίνει viral χωρίς επίσημη αναγνώριση.
Άλλωστε, τι πειράζει αν μία φορά τον χρόνο σκεφτούμε σοβαρά τον καρκίνο του μαστού και την επόμενη μέρα γιορτάσουμε την πίτσα με ανανά; Ίσως η συνύπαρξη σοβαρού και ελαφρού να είναι το πιο αυθεντικό χαρακτηριστικό της εποχής μας.
Ωστόσο, η ύπαρξη της Ημέρας Ζυμαρικών Χωρίς Σάλτσα που μπορεί να προκαλεί γέλιο ταυτόχρονα θέτει ένα ενδιαφέρον φιλοσοφικό ερώτημα: όταν τα πάντα γίνονται παγκόσμια ημέρα, μήπως καμία δεν έχει πια σημασία; Μπορεί η υπερπληθώρα να μειώνει την αξία των σημαντικών ημερών; Αν κάθε μέρα γιορτάζουμε κάτι –από τη σοκολάτα μέχρι τα αριστερόχειρα σκυλιά– μήπως χάνεται το βάθος και το συμβολικό περιεχόμενο αυτών που έχουν πραγματικό νόημα;
Από την άλλη, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως ο πλουραλισμός αυτός δεν απαξιώνει αλλά εμπλουτίζει την εμπειρία. Άλλωστε, τι πειράζει αν μία φορά τον χρόνο σκεφτούμε σοβαρά τον καρκίνο του μαστού και την επόμενη μέρα γιορτάσουμε την πίτσα με ανανά; Ίσως η συνύπαρξη σοβαρού και ελαφρού να είναι το πιο αυθεντικό χαρακτηριστικό της εποχής μας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών Χωρίς Σάλτσα μπορεί να μην έχει ριζοσπαστικό χαρακτήρα, ούτε να εμπνέει κοινωνικούς αγώνες. Ωστόσο, μας προσφέρει κάτι άλλο: την ευκαιρία να χαμογελάσουμε, να σκεφτούμε διαφορετικά, να στοχαστούμε για τη σοβαρότητα με λιγότερη αυστηρότητα. Μέσα από το παράλογο ενίοτε φωτίζεται μια βαθύτερη αλήθεια: ότι η ανάγκη του ανθρώπου να σηματοδοτεί τον χρόνο με νοήματα –μικρά ή μεγάλα– είναι διαχρονική.
Τελικά, οι παγκόσμιες ημέρες, σοβαρές ή σουρεαλιστικές, δεν είναι τίποτα άλλο παρά καθρέφτες του πολιτισμού μας. Και αν σε αυτόν τον καθρέφτη αντικατοπτρίζεται και ένα πιάτο σκέτα μακαρόνια χωρίς σάλτσα ίσως να μην είναι και τόσο κακό.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Ο James, ο Μισισιπής και το Αδιέξοδο του «Να Μείνω ή Να Φύγω»
