Το φετινό καλοκαίρι ήταν έντονο από πολλές απόψεις. Μουσικά, σημαδεύτηκε από σημαντικές απώλειες, μια εκ των οποίων ήταν αυτή του Charlie Watts. Ο θαυμάσιος αυτός μουσικός πέθανε στις 24 Αυγούστου σε ηλικία 80 ετών.
Ο Watts μπορεί να ήταν ένας από τους σημαντικότερους ντράμερ όλων των εποχών και να έγινε ευρύτερα γνωστός ως ο ντράμερ των Rolling Stones, ωστόσο θα μείνει στην ιστορία της μουσικής για πολλά περισσότερα.
Low Profile
Ήταν ένας γοητευτικός αντιστάρ, ένας τζέντλεμαν, που ενέπνεε σεβασμό με το μουσικό του ταλέντο αλλά και την ευγένεια, την κομψότητα, την ταπεινότητα και το απαράμιλλο στιλ του. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Stones που ορκίζονταν στο τρίπτυχο “sex, drugs and rock ‘n’ roll”, ο Watts λειτουργούσε διαφορετικά. Χαμηλών τόνων, δεν ενθάρρυνε τη λατρεία του κοινού (και δη του θηλυκού), ενώ έμεινε παντρεμένος για 60 χρόνια με την πρώτη του αγαπημένη.
Αντισυμβατικός για ροκ σταρ, αγαπούσε τους Rolling Stones αλλά το συγκρότημα δεν ήταν “το παν” γι’ αυτόν
Πειραματίστηκε έντονα με “ουσίες” αλλά σύντομα τις απέρριψε, ενώ πάντα έδειχνε ξεκάθαρη προτίμησή στην jazz, την οποία όχι μόνο δεν θυσίασε για το rock’n’roll αλλά τον ενέπνεε στο μοναδικό παίξιμό του. Είχε την ικανότητα να ισορροπεί υπέροχα τη στιβαρότητα και την ευαισθησία, την ελευθερία και την πειθαρχία. Χωρίς φιγούρες και εντυπωσιασμούς, ήταν η ήρεμη δύναμη, η “καρδιά” της μπάντας που θεμελίωνε ρυθμικά τον δυνατό, ακατέργαστο, χαρακτηριστικό ήχο των Rolling Stones.
Ξεκίνησε να παίζει στα 13 του βγάζοντας το μπράτσο από ένα μπάντζο, μετατρέποντάς το σε τύμπανο. Κι όταν, λίγο αργότερα, απέκτησε το πρώτο του σετ κρουστών, έπαιζε πάνω στις μελωδίες που άκουγε από τους δίσκους των αγαπημένων του Charlie Parker, Duke Ellington, Dizzy Gillespie κ.ά. Χωρίς καμία έπαρση, θαύμαζε “συναδέλφους” του και ήθελε να μαθαίνει από εκείνους.
“Ποτέ δεν τα ξέρεις όλα. Νομίζεις πως ‘τα σπας’ ως ντράμερ και μπαίνεις σε ένα μικρό κλαμπ στη Νέα Ορλεάνη και κάποιος που τον γνωρίζουν μόνο 5-10 κολλητοί του, παίζει καταπληκτικά! Και σου φεύγει η μαγκιά…” είχε πει σε συνέντευξή του προσθέτοντας “ήθελα να παίξω ντραμς επειδή ερωτεύτηκα τη λάμψη και τα φώτα. Όχι, δεν με ενδιέφερε να με θαυμάζουν. Επιθυμούσα μόνο να βρίσκομαι στη σκηνή και να παίζω”.
Και αν Είμαι Ροκ…
Αντισυμβατικός για ροκ σταρ, αγαπούσε τους Rolling Stones αλλά δεν ήταν “το παν” γι’ αυτόν. Είχε μάλιστα δηλώσει πως δεν του αρέσουν οι περιοδείες, αλλά τις αντιμετώπιζε ως αναγκαίο κακό. “Μισώ να είμαι μακριά από το σπίτι και να έχω συνέχεια βαλίτσες στα χέρια. Κάνω περιοδείες δηλώνοντας συνέχεια πως θα είναι οι τελευταίες μου. Δυστυχώς όμως, δεν έχει νόημα να παίζω ντραμς στο σπίτι μου, οπότε για να κάνω αυτό που αγαπώ πρέπει να φεύγω. Ήταν ένας φαύλος κύκλος που ακολούθησα σε όλη μου τη ζωή.”
Πάντως δεν έχανε ευκαιρία να παίζει σε μικρούς χώρους και να συμμετέχει σε jazz σχήματα. Μάλιστα, ήταν ο διοργανωτής μιας συναυλίας με 32μελή jazz ορχήστρα αποτελούμενη από κορυφαίους μουσικούς, καθώς και εμπνευστής των Charlie Watts Quintet και Charlie Watts Tentet.
Ο Ρυθμός Ως Αίσθηση
Ο Watts είχε το χάρισμα να αντιλαμβάνεται αλλά και να εκφράζει τον ρυθμό, όχι μόνο ως παλμό αλλά κυρίως ως αίσθηση. Διαφωνούσε με την άποψη πως ο ρόλος του ντράμερ είναι συνοδευτικός. Δήλωνε χαρακτηριστικά πως “δεν έχει σημασία αν πρόκειται για rock, blues ή οτιδήποτε άλλο. Θέλω ο ήχος μου να είναι ζωντανός, να πάλλεται, να αναπηδάει, να χορεύει!”.
Κι έτσι έπαιζε: ουσιαστικά, απέριττα, πάντα επιδέξια εναρμονισμένος αισθητικά με τη μουσική που ερμήνευε. Ακούστε το βελούδινο, πολυμορφικό παίξιμό του στη jazz σύνθεση All or Nothing At All, ενώ από τα δεκάδες θρυλικά τραγούδια των Rolling Stones διάλεξα το αγαπημένο, υπέροχο Moonlight Mile. Ακούγεται και σαν προσευχή.
