Με τον Wolfgang Schäuble να οδεύει για τη Μπούντεσταγκ, της οποίας ανέλαβε τα ηνία, αποδεχόμενος τη θέση του πρόεδρου, το ποιος θα τον αντικαταστήσει στη θέση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας αποτελεί εξαιρετικά κρίσιμο ερώτημα, τόσο για το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, όσο και για το άμεσο μέλλον της Ελλάδας.
Ο προσανατολισμός του διαδόχου του και ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπίσει τις γαλλικές εισηγήσεις για μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς επίσης τις συγκεκριμένες προτάσεις που ήδη κατέθεσε ο Emmanuel Macron, έχει τεράστια σημασία. Προϋπόθεση για τη λύση μιας σειράς προβλημάτων που μαστίζουν την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια είναι η εξεύρεση κοινού τόπου Γαλλίας-Γερμανίας σε οικονομικό επίπεδο. Και όπως ο Schäuble -περισσότερο και από την Angela Merkel- είχε βάλει τη σφραγίδα του στις οικονομικές πολιτικές της προηγούμενης περιόδου, με έμφαση στη δημοσιονομική πειθαρχία über alles, έτσι και ο επόμενος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την επόμενη μέρα για την Ευρωζώνη.
Πιθανότερος υποψήφιος στη διεκδίκηση του σημαντικού αυτού θώκου; Ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Christian Lindner, σύμφωνα με το Spiegel. Αν η εκτίμηση αυτή επιβεβαιωθεί, τότε στο τιμόνι του υπουργείου θα υπάρχει κάποιος που τάσσεται υπέρ της χαμηλότερης φορολόγησης των επιχειρήσεων, της μείωσης της γραφειοκρατίας και της ψηφιοποίησης του κράτους, αλλά και της οικονομίας. Το κόμμα του βέβαια, δεν άφησε μεγάλα περιθώρια προεκλογικά σε ό,τι αφορά αλλαγές στην ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, απορρίπτοντας μια σειρά από προτάσεις του Macron, όπως παραδείγματος χάριν την ανακατανομή των δημοσίων πόρων μέσω ενός ευρωπαϊκού προϋπολογισμού.
Το FDP ήταν παράλληλα εξαιρετικά αρνητικό σε σχέση με τον τρόπο με τον οποίο δόθηκε μέχρι στιγμής βοήθεια στην Ελλάδα, γεγονός που δεν αποκλείεται να δυσκολέψει τις επικείμενες διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Από την άλλη, το αδιαμφισβήτητα φιλοεπιχειρηματικό προφίλ του Lindner και η έμφαση που έδωσε προεκλογικά σε δομικές μεταρρυθμίσεις θα μπορούσε να αποτελέσει πολύτιμο στήριγμα για μια ελληνική κυβέρνηση που θα μοιράζεται -ειλικρινά και όχι ευκαιριακά- το ίδιο φιλελεύθερο DNA.
