Κυριακή. Βρισκόμαστε στην Εθνική Οδό. Οι κύριοι μπροστά είναι Ολυμπιακοί, πίσω κάθομαι εγώ, που είμαι Παναθηναϊκός. Και οι τρεις έχουμε παίξει ποδόσφαιρο από τα παιδικά μας χρόνια, έχουμε δει παιχταράδες, έχουμε διαφωνήσει για ομάδες, έχουμε πανηγυρίσει γκολ.
Είναι το 50ό λεπτό, το σκορ στο 1-1, όταν σκάει μια κροτίδα. Διακοπή στο ματς, ένας παίκτης του Παναθηναϊκού πέφτει στο έδαφος. Έχουμε «ξενερώσει» και οι τρεις. Θέλουμε απλώς να παίξουν μπάλα. Θέλουμε απλώς να ευχαριστηθούμε μια μάχη όπου μόνο τρόπαιο είναι οι βαθμοί και η νίκη – η αναίμακτη νίκη.
Έχουν λατρέψει το ποδόσφαιρο ο Camus, ο Montalbán, ο Guevara, ο Marley. Το έχουν αγαπήσει γυναίκες και άνδρες, Ιταλοί, Αργεντίνοι, Βραζιλιάνοι, Γερμανοί, Έλληνες και μαζί οι κάτοικοι άλλων 190 χωρών του κόσμου. Υπάρχουν, ωστόσο, 211 ομοσπονδίες. Θα μπορούσε να πει κανείς, χαριτολογώντας, ότι το ποδόσφαιρό μπορεί και να μη «χωράει» σε αυτό τον πλανήτη.
Όμως, όλη αυτή η αγάπη… πηγαίνει στράφι. Χορτάσαμε καφρίλα. Βαρεθήκαμε να μας το χαλάνε οι κάφροι. Εμείς, οι υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι που αγαπάμε το παιχνίδι, τη φάση, το γκολ, τις αντεγκλήσεις, την αγωνία, εμείς που δεν βλέπουμε εχθρό απέναντί μας αλλά ένα φίλο, ένα συνάδελφο που… ΟΚ, έκανε μια λάθος επιλογή στην ομάδα της καρδιάς του!
Θα μου πείτε, πριν από ένα μήνα τα σπάσανε στην Ολλανδία, το ίδιο και στη Μασσαλία. Πάμπολλες φορές έχουν γίνει τρομερά επεισόδια σε δεκάδες χώρες. Χθες, Τούρκοι και Γερμανοί δέρνονταν στην Κωνσταντινούπολη πριν από το παιχνίδι Γαλατασαράι-Μπάγερν.
Δυστυχώς, άνθρωποι που δεν έχουν, ουσιαστικά, καμία σχέση με το ποδόσφαιρο το χρησιμοποιούν. Το ίδιο ως προϊόν είναι ελκυστικό. Εκθέτει άλλα προϊόντα, προτείνει συγκεκριμένο τρόπο ζωής, υπόσχεται πράγματα, υπόσχεται το να είσαι κι εσύ μαζί με τους πρώτους. Οι οργανωμένοι οπαδοί, δε, δημιουργούν τα μεγαλύτερα προβλήματα, καθώς λειτουργούν ως στρατός, με τα χειρότερα ένστικτα να έρχονται στην επιφάνεια, καθώς υπάρχει αίσθηση του «ανήκειν», της ατιμωρησίας, της συμμετοχής, χωρίς επιπτώσεις, σε παραβατικές συμπεριφορές.
Δεν θεωρώ τυχαίο ότι τη δεκαετία του ’90 που ήμουν πιτσιρίκος με «φαρμακερό» αριστερό πόδι, μου είχαν επιτεθεί τέσσερις φορές. Τις δύο φορές ήταν Παναθηναϊκοί, όπως εγώ, και η αιτιολογία ήταν ότι φορούσα κάποια φανέλα από κλαμπ με το οποίο είχαν αντιπαλότητα ή κάτι τέτοιο. Μια άλλη φορά ένας Ολυμπιακός μου πήρε το κασκόλ και, στην πιο αστεία, με πέρασαν για Ιταλό μετά τον τελικό που έγινε στο ΟΑΚΑ το 1994 μεταξύ της Μίλαν και της Μπαρτσελόνα. Με κυνήγησαν τέσσερα άτομα για να μου πάρουν το κασκόλ της Μίλαν, ενώ εγώ έτρεχα φωνάζοντας στα ελληνικά με ένα παγωτό στο χέρι.
Τι θέλω να πω; Έχουμε φαινόμενα βίας για τη βία. Βίας τυφλής, όπως στη Θεσσαλονίκη πέρσι και στο γήπεδο της ΑΕΚ φέτος. Στρατοί παιδιών που δεν ξέρουν τι είναι το οφσάιντ, ξέρουν την κροτίδα, το στειλιάρι και την επίθεση.
Μπορεί να υπάρξει ισχυρή πολιτική βούληση για να αλλάξει αυτό; Επιδιώκουν οι γονείς να μεγαλώσουν παιδιά που θα λένε «δεν πειράζει, νίκησαν οι άλλοι»; Μπορούμε να απομονώσουμε αυτά τα άτομα, μπορούμε απλώς να απολαμβάνουμε την «παρέα» του ποδοσφαίρου κάποιες ημέρες; Να είναι μια μικρή γιορτή που μπορείς να πάρεις μαζί τα παιδιά σου;
Για την ώρα, όχι. Δυστυχώς. Μας έχουν διακόψει το ματς στο 50ό λεπτό και τίποτα δεν δείχνει ότι θα ξαναρχίσει…
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Ισραήλ και Παλαιστίνη | Δύο Κόσμοι Παράλληλοι και Αντίθετοι
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2022: Ένα Αμφιλεγόμενο Μουντιάλ στο Κατάρ
