«Πώς φαντάζεστε τα Χριστούγεννα του 2050;» Με αυτό το ερώτημα ζητήσαμε από τους συνεργάτες της αθηΝΕΑς να μεταφερθούν νοερά στο μέλλον και να τοποθετήσουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτό – όχι ως απλοί παρατηρητές, αλλά ως ενεργά υποκείμενα της καθημερινότητάς του. Να φανταστούν πώς είναι μια γιορτή σε έναν κόσμο διαμορφωμένο από την τεχνητή νοημοσύνη, την κλιματική προσαρμογή, το νέο τοπίο στην εργασία, τις μεταβαλλόμενες κοινωνικές σχέσεις και τις τεχνολογίες που συνεχώς εξελίσσονται.
Άραγε 25 χρόνια μετά τα Χριστούγεννα θα εξακολουθούν να μυρίζουν κουραμπιέ και κανέλα; Θα μας φωτίζουν ολογράμματα και θα κατακλυζόμαστε από αλγοριθμικά σχεδιασμένες εμπειρίες; Θα ανταλλάσσουμε δώρα με φυσική παρουσία ή μέσα από μεικτές πραγματικότητες, avatars και εικονικά τραπέζια; Και, κυρίως, τι θα σημαίνει το «μαζί» σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, επικοινωνούμε και θυμόμαστε;
Άλλοι έγραψεν για σταθερά αυτονόητα της καθημερινότητας. Άλλοι εστίασαν στην τεχνολογία και στον τρόπο που επαναπροσδιορίζει την έννοια της παρουσίας, της μνήμης και της παράδοσης. Άλλοι στις ανθρώπινες σχέσεις, στην κοινότητα, στην ανάγκη για σύνδεση σε έναν κόσμο όλο και πιο διαμεσολαβημένο. Και κάποιοι επέλεξαν μια πιο ουτοπική εκδοχή του μέλλοντος – όχι ως πρόβλεψη, αλλά ως άσκηση φαντασίας και ελπίδας.
Κανείς δεν προσπάθησε να «μαντέψει» το μέλλον. Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν κάτι πιο ουσιαστικό: να δούμε πώς μετασχηματίζεται μια βαθιά ανθρώπινη γιορτή όταν αλλάζουν τα εργαλεία, οι ρυθμοί και οι συνθήκες του κόσμου γύρω της. Πώς επανανοηματοδοτούνται τα Χριστούγεννα σε μια εποχή όπου η τεχνολογία δεν είναι απλώς βοήθημα, αλλά περιβάλλον.
Γιατί, τελικά, όσο κι αν το 2050 φωτίζεται από οθόνες, δεδομένα και έξυπνα συστήματα, το ερώτημα παραμένει επίμονα ανθρώπινο: τι κρατάμε από τα Χριστούγεννα όταν όλα γύρω μας αλλάζουν — και τι είναι αυτό που, παρά την πρόοδο, επιμένει να μένει ίδιο;
Στην Επαρχία, Εννοείται!
Όταν θα είμαι 58, τα μαλλιά μου θα είναι γκρι-πλατινέ και καρέ. Ίσως οι ασημένιες ανταύγειες να έχουν φύγει από τη μόδα και το ξανθό από ντεκαπάζ να έχει επιστρέψει, ωστόσο εγώ θα προσπαθήσω να παραμείνω όσο πιο φυσική γίνεται.
Θα έχω φύγει από την Αθήνα – καλά, ποιος θέλει να γεράσει εδώ! Θα εργάζομαι κάπου –δεν ξέρω πού– όπου θα έχω γίνει –επιτέλους– director, καθώς τότε θα έχω ξεπεράσει το όριο της ηλικιακής διάκρισης σε θέσεις ευθύνης. Το εισόδημά μου θα είναι το ίδιο – οι μισθοί στην περιφέρεια θα συνεχίζουν να έχουν οροφή – σίγουρα «γυάλινη». Θα μένω ακόμη σε ενοίκιο – συνολικά, 43 χρόνια θα έχω πληρώσει ενοίκια χωρίς πλαφόν, μένοντας σε διάφορα σπίτια που ποτέ δεν θα γίνουν δικά μου.
Οι πόλεις θα είναι όλες γκρι. Ίδιες πολυκατοικίες, ίδια μπάνια, ίδια γυάλινα κάγκελα. Η Θεσσαλονίκη θα κάνει τα πρώτα δοκιμαστικά έργα για θέσεις πάρκινγκ ιπτάμενων αυτοκινήτων. Αυτή η πόλη πάντα θα δίνει χώρο σε δοκιμές νέων υποδομών. Κάποια ΚΥΑ θα την έχει ορίσει επίσημα «συμπρωτεύουσα» για να μην τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Ο ουρανοξύστης στο Ελληνικό θα κλείνει για εργασίες συντήρησης, με τον κόσμο να διαμαρτύρεται γιατί «ξεβολεύεται» και ο ουρανοξύστης στα «Κεραμεία Αλλατίνη» θα έχει κολλήσει στον 3ο όροφο, λόγω κάποιας προσφυγής στο ΣΤΕ.
Τα Χριστούγεννα του 2050 οι γαλοπούλες θα έχουν θανατωθεί λόγω ασθένειας και έλλειψης πρόνοιας για τη διάσωσή τους και τα πανετόνε θα βρίσκονται σε έλλειψη.
Ανήμερα θα συναντηθούμε στο σπίτι όπου βρισκόμαστε κάθε χρόνο και ανταμώνουμε οικογενειακά, τρώγοντας και πίνοντας, σαν όλα να φαντάζουν κανονικά. Και αυτό θα είναι το μόνο σπάνιο και ξεχωριστό που θα έχει διασωθεί ακέραιο ανάμεσα σε δυστοπικά γεγονότα που κανονικοποιούμε και συνηθίζουμε.
Λώρα Αργυροπούλου
Ε, θα Είναι Υπέροχα!
Η αλήθεια είναι ότι από τη μία ποτέ μου δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια ή/και όνειρα, ίσως γιατί δεν θέλω ενδόμυχα να προσγειώνομαι απότομα στα βράχια της πραγματικότητας. Είναι και αυτός, ξέρετε, ένας τρόπος προστασίας ανάμεσα στην αρχή και το τέλος κάποιων πλάνων που νομοτελειακά και άδοξα θα ναυαγήσουν. Από την άλλη βέβαια, είμαι και άνθρωπος υπερβολικά αισιόδοξος, ο οποίος, πριν καλά καλά φτάσει με ασφάλεια στην ολοκλήρωση ενός σχεδίου του, ξεκινάει να προγραμματίζει τουλάχιστον κάποιο επόμενο. Είναι ο δικός μου τρόπος να εξισορροπώ έτσι τις ήττες με τις νίκες μιας ζωής γεμάτης από πολλά βραχυπρόθεσμα σχέδια. Βγάζοντας, λοιπόν, τον εαυτό μου έξω από τον γνώριμο δρόμο αυτής της τακτικής, θα κάνω μαζί σας ένα μεγάλο χρονολογικό άλμα 25 χρόνων μετά…
Χριστούγεννα 2050! Βλέπω τους δρόμους και το σπίτι πάντα στολισμένα με όλα εκείνα τα υπέροχα χρώματα, τα σχήματα, τις υφές και τα φωτάκια. Οι άνθρωποι που αγαπώ να έχω στη ζωή μου είναι όλοι παρόντες, υγιείς, χαμογελαστοί και ίσως λίγο ανυπόμονοι για τα δώρα των ημερών. Οι φίλοι συνεχίζουν να επικοινωνούν τακτικά για όλες εκείνες τις ανούσιες, καθημερινές και τόσο χρήσιμες ανάλαφρες συζητήσεις που μας φτιάχνουν την διάθεση, δίνοντάς μας δύναμη να συνεχίζουμε όρθιοι την καθημερινότητά μας. Από τα δωμάτια του σπιτιού ξεπροβάλλουν οι τετράποδες αγαπημένες μουσούδες της ζωής μου, ετοιμοπόλεμες για έναν ακόμα γύρο παιχνιδιού ή μια ακόμα λιχουδιά.
Δεν υπάρχει η έννοια του χρόνου που βαραίνει το σώμα και αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου, ούτε αρρώστιες, ούτε και απώλειες… τα Χριστούγεννα του 2050 θα είναι υπέροχα, όπως ελπίζω για όλους και τα φετινά!
Δέσποινα Δημητριάδου
Λάμπει, Λάμπω, Λάμπουμε!
Καλήν ημέραν, άρχοντες και Χρόνια Πολλά!
Ξημερώνει η 25η Δεκεμβρίου 2050. Και το άστρο των Χριστουγέννων λάμπει ακόμη. Ελπίζω και το δικό μου (να μην έχει σβήσει δηλαδή).
Καθώς όλα αλλάζουν ραγδαία και τα χρόνια τρέχουν χύμα, όπως έχει πει ο Σαββόπουλος, μια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου και φαντάζει ονειρική σαν ουτοπία.
Μακάρι σε 25 χρόνια από τώρα καθετί στον πλανήτη να έχει τη θέση που του ανήκει. Και όλα τα πλάσματα να επιβιώνουν με γαλήνη και χωρίς φόβο. Και εγώ βέβαια να έχω σώας τα φρένας και να είμαι εν πλήρει κινήσει και ας είμαι πια μια γραία.
Με το καλό το 2051!
Στέλλα Ερεσσίου
Συνταξιδιώτης Κάπου Ανάμεσα στο Ψηφιακό και το Ανθρώπινο
Βράδυ, 24 Δεκεμβρίου 2050. Η πόλη φωτίζεται, οι δρόμοι είναι στολισμένοι με βιοφωτεινά φυτά που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με τη θερμοκρασία του αέρα. Τα drones-φαναράκια αιωρούνται αθόρυβα, διαχέοντας θερμό φως αντί για θόρυβο και αυτή η ησυχία μπορεί να αποτελεί ένα πρώτο θεατρικό γεγονός, με τους περαστικούς να πρωταγωνιστούν – άλλωστε, θέατρο δεν είναι μόνο ένας χώρος, είναι μια συνθήκη στην οποία είμαστε συμμέτοχοι.
Με σκηνικό το σπίτι, οι άνθρωποι, που υπάρχουν επί σκηνής ως σώματα που κουβαλούν μνήμη, κόπωση, τρυφερότητα, δεν κοιτούν πια οθόνες· οι οθόνες έχουν γίνει κομμάτια του χώρου, ζωντανές επιφάνειες που προσαρμόζονται στη διάθεση, στη συνθήκη και στη μουσική. Η φωνή τους δεν ενισχύεται για να ακουστεί πιο δυνατά, αλλά για να ακουστεί πιο κοντά. Οι παύσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις λέξεις. Το δέντρο ως μια υβριδική δημιουργία ζωντανών κλαδιών και ανακυκλώσιμων υλικών, αναβοσβήνει με φωτάκια που προσαρμόζονται στους καρδιακούς παλμούς των παρευρισκομένων. Όσο πιο γαλήνιος νιώθει κάποιος τόσο πιο θερμή γίνεται η λάμψη.
Τα δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν είναι πια μαζικά προϊόντα· είναι χειροποίητα και σχεδιάζονται με 3D εκτύπωση υλικών πλήρως βιοδιασπώμενων. Όμως, παρά τις μικρές ή μεγάλες τεχνολογικές προόδους, οι άνθρωποι δεν αφηγούνται ιστορίες σωτηρίας ή θαυμάτων, εξακολουθούν να αναζητούν το ίδιο πράγμα που αναζητούν και τώρα: σύνδεση, ουσιαστική χωρίς «σφάλμα σύνδεσης» ή αλλιώς «connection error». Σε μια εποχή όπου σχεδόν τα πάντα μπορούν να παραχθούν, να προσομοιωθούν ή να βελτιστοποιηθούν, επιμένουμε σε αυτό που δεν αυτοματοποιείται: τη ζωντανή συνύπαρξη ανθρώπων στον ίδιο χώρο και χρόνο.
Υπάρχει μια αντίδραση σε κοινωνικοσυναισθηματικό επίπεδο στην υπερ-ψηφιακότητα και μια επιθυμία για απλότητα. Αυτό είναι και το ριζοσπαστικό στοιχείο στο θέατρο του 2050: σε έναν κόσμο που ανήκει στο μέλλον, λειτουργεί σαν χώρος επιβράδυνσης, υπενθύμιση στο παρόν. Κανένα βαθύ συναίσθημα δεν μπορεί να είναι, ακόμα και το 2050, τεχνητό.
Κάθεσαι δίπλα σε ένα παράθυρο που κοιτάζεις μια πόλη πιο πράσινη, πιο βιώσιμη, πιο ήσυχη. Κάποιος που αγαπάς βρίσκεται δίπλα σου, ή έρχεται σε λίγο. Η τεχνολογία –ενσωματωμένη– δουλεύει από μόνη της, διακριτικά, ώστε τίποτα να μη διακόπτει τη ζεστασιά των στιγμών.
Δεν σβήνουν τα φώτα για να αρχίσει η παράσταση· χαμηλώνουν σιγά σιγά, όπως χαμηλώνει η πόλη τον ρυθμό της εκείνο το βράδυ – και πολλά βράδια μετά.
Ντέπυ Κορεντίνη (Drama Queen)
Με Ενεργές Κοινότητες
Πώς φαντάζομαι τα Χριστούγεννα του 2050; Αρχικά, φαντάζομαι να μπορώ να φαντάζομαι!
Θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι, να οραματίζομαι, να σχεδιάζω και να υλοποιώ όλα όσα με εμπνέουν, μου αρέσουν και με κάνουν να νιώθω παραγωγική, δημιουργική και ενεργή. Το 2050 θα έχουμε σίγουρα τεχνολογικά μέσα και παροχές, που ακόμα δεν μπορούμε καν να τα φανταστούμε…
Για τα Χριστούγεννα του 2050, λοιπόν, εγώ θα ήθελα να φανταστώ όχι αυτά που θα έχουμε, αλλά αυτά που θα νιώθουμε. Οραματίζομαι κοινότητες ατόμων που θα έχουν αναγνωρίσει και θα εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους το υπέρτατο «μυστικό» της μακροβιότητας: το να ονειρεύονται και να δημιουργούν, το να κρατούν τον εγκέφαλό τους, δηλαδή, σε εγρήγορση. Και με φαντάζομαι να κάνω παρέα μαζί τους! Καλές γιορτές και καλούς οραματισμούς!
Βαλεντίνη Κωνσταντινίδου
2050: Η Οδύσσεια των Χριστουγέννων
Είθισται η αναπαράσταση του μέλλοντος να είναι συντονισμένη με την αντιστοιχία σε κάτι δυσοίωνο, δυστοπικό και γκριζαρισμένο. Ο Orwell έγραψε για τη δυστοπία της κοινωνίας του ελέγχου με τίτλο «1984» ήδη το 1948, ενώ ο Kubrick σκηνοθέτησε το έπος «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» το 1968, βασισμένος στο ομώνυμο βιβλίο («2001: A Space Odyssey, Clarke»).
Δεν είναι μικρή η γκάμα των Sci-Fi έργων, από το animated «Wall-E» (Stanton, 2008), μέχρι το μυθικό «Solaris» (Tarkovsky, 1972) όπου επικρατεί η αίσθηση ότι το μέλλον ταυτίζεται με μια προβολή όλων των δεινών που φέρνει η σύγχρονη αποξένωση. Κατά κάποιον τρόπο, το μέλλον λειτουργεί σαν μια προειδοποίηση και ένα σαφές σχόλιο για το παρόν, στο οποίο πολύ απλά βιώνουμε την αρχή μιας εξέλιξης που θα έφτανε μέχρι τον αφανισμό της ανθρωπιάς στα «Παιδιά των Ανθρώπων» («Children of Men», Cuarón, 2006) ή των ανθρώπινων σχέσεων στο «Her» (Jonze, 2013).
Τα Χριστούγεννα, ωστόσο, παραδοσιακά φέρνουν στην επιφάνεια διαφωτιστικές και ρομαντικές αρχές, υπενθυμίζοντας τη σημασία της σύμπνοιας και της ατομικής αξίας. Τα Χριστούγεννα του 2050 συγκεκριμένα λοιπόν, τα φαντάζομαι εναρμονισμένα με την αισιοδοξία ότι τέτοια δυστοπικά σενάρια θα ήταν ανεδαφικά και λειτουργικά για την αποτροπή τους με τον ίδιο τρόπο που λειτούργησαν για τον Ebenezer Scrooge («A Christmas Carol», Dickens, 1843), ο οποίος, βλέποντας κατά πού οδεύει ο τρόπος της αποξενωμένης ζωής του, άλλαξε το παρόν του.
Μίνως Ντίνας
Με Ρετρό Γλυκά και Προσδοκίες Παντός Καιρού
Τα Χριστούγεννα του 2050 θα έχουν τα δύο Χριστούγεννα των 20 και 50 ετών μου. Ένα μείγμα από όλα όσα έχω ζήσει. Η πραγματικότητα θα έχει και το vintage κομμάτι από τα 20 μου και την τεχνολογία, τις αλλαγές, τη νέα εποχή των 50 μου.
Θα έχει χριστουγεννιάτικο δέντρο, μελομακάρονα, μουσικές του ’60 και τις μνήμες που θα επιστρέφουν πάντα τέτοιες μέρες. Αλλά θα έχει και συνδέσεις δορυφορικές με όσους θα είναι μακριά. Παράλληλα παράθυρα, όπως στην τηλεόραση των ημερών μας, όταν θα θέλουμε να δούμε όλους τους αγαπημένους στους τόπους όπου θα ζουν.
Τα φαγητά θα είναι άφθονα και θα προέρχονται από χωράφια με ανανεωτική γεωργία, που τότε θα είναι κυρίαρχη. Θα έχει και γλυκά με τις συνταγές της γιαγιάς από τη Μικρά Ασία, που θα φαντάζουν λίγο ρετρό, αλλά θα είναι πάντα νόστιμα.
Ένα μέλλον από το σινεμά, που όμως λίγο θα διαφέρει από το χθες και το σήμερα. Τα συναισθήματα της αγάπης και της τρυφερότητας, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι προσδοκίες θα υπάρχουν και το 2050.
Λευθέρης Πλακίδας
Με τις Μέλισσες
Άραγε τι θα σκέφτονταν ο Jules Verne και ο George Orwell για τα Χριστούγεννα του 2050 αν τους ρωτούσαμε σήμερα; Δυστυχώς, δεν έχουμε τη δυνατότητα. Χρονομηχανή να τους φέρει ανάμεσά μας δεν έχει ακόμα εφευρεθεί.
Να, κάτι που θα ήθελα να υπάρχει το 2050, αυτό που από παιδί θεωρούσα την πιο φανταστική εφεύρεση του κόσμου. Αλλά η ερώτηση που τίθεται εδώ κοιτάζει προς το μέλλον, η μηχανή των ονείρων μου θα ταξίδευε μόνο στο παρελθόν, οπότε άκυρο, συγκεντρώνομαι, αρχίζω να φαντάζομαι. Πρώτη διαπίστωση: δύσκολο να φανταστείς το μέλλον όταν στέκεσαι σε ένα τόσο ρευστό παρόν.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πάντως, το πρώτο που φαντάζομαι είναι μια Γη κουρασμένη, πιο κουρασμένη, πολύ πιο κουρασμένη από σήμερα. Και αυτούς που την ξεπάτωσαν όλους μαζί να φεύγουν με διαστημόπλοια προς άγνωστες κατευθύνσεις. Να μένουμε εμείς πίσω, οι χωρίς εισιτήριο για το Διάστημα, να προσπαθούμε να την αναστήσουμε, γνωρίζοντας πια πως η απληστία ισοδυναμεί με θάνατο. Όλοι μαζί φροντιστές της Γης, της ζωής – εμείς, τα δέντρα, τα ζώα, οι μέλισσες. Πάντα με τις μέλισσες.
Δέσποινα Ράμμου
Με τα Φιλαράκια στο «GranBnB»
Χριστουγέννιασε και φέτος. Αισίως 2050 και επιμένω να γράφω σε πληκτρολόγιο, κι ας λέει ο εγγονός μου πως είναι ξεπερασμένο. Δεν πειράζει. Τα δάχτυλά μου γράφουν και παίζουν πιάνο ακόμη, οπότε το χαίρομαι.
Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα. Άραγε έκανε ποτέ; Μα ναι… το θυμάμαι. Πάει πια. Το «Χιόνια στο Καμπαναριό» είναι μόνο στίχος. Ε, είπαμε το νερό νεράκι τα 10 τελευταία χρόνια και πολλά έχουν αλλάξει προκειμένου να σωθεί ο πλανήτης και η ζωή στη Γη. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ανάβουν γιορτινά λαμπιόνια πια στις πόλεις: για οικονομία.
Αλλά χρονιάρες μέρες, ας μιλήσω για τα ωραία. Για τα δώρα που δίνουμε ακόμη μεταξύ μας. Φίλτρα αέρα, εργαλεία, σπόρους. Με τα φιλαράκια εδώ στο «GranBnB» –όπως λέμε τον χώρο που δημιουργήσαμε και ζούμε όλοι μαζί–, ανταλλάσσουμε μεταξύ μας βιβλία και δίσκους. Τα καλύτερα δώρα! Γελάμε που θυμόμαστε ακόμη στίxους αγαπημένων τραγουδιών. Στίχος είναι γραμμένος και στην εξώπορτα: «Here everybody has a neighbor. Everybody has a friend. Everybody has a reason to begin again». Το χιούμορ μάς κράτησε στα δύσκολα. Καλά λέω πως είναι «η τελευταία ανανεώσιμη πηγή ενέργειας».
Ανάμεσα σε παλιά στολίδια και 3D εικονικούς βοηθούς, προσπαθούμε να θυμηθούμε γιατί γιορτάζαμε τέτοιες μέρες. Ένα παιδί ήρθε στον κόσμο πριν από 2050 χρόνια. Μίλησε για αγάπη. Ήταν η αγάπη. Τα παιδιά και η αγάπη πάντα θα σώζουν τον κόσμο. Καλά Χριστούγεννα.
Μαρία Σπανουδάκη
Christmas 2025, 2025… Like the old song!
Το χιόνι έπεφτε απαλά στη μικρή πλατεία του χωριού, όπου μια τεράστια ψάθινη σφαίρα από ανακυκλωμένα υλικά φωτιζόταν με χρώματα που έμοιαζαν να χορεύουν πάνω στους τοίχους – καρποί μιας τεχνολογίας που είχε γεννηθεί από τη φαντασία και την ανάγκη για αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη Γη.
Το 2050, τα Χριστούγεννα δεν ήταν απλώς μια γιορτή, αλλά μια συλλογική ανάμνηση του τι έχουμε σώσει και τι έχουμε αλλάξει! Τα παιδιά έπαιζαν με ιπτάμενες σφαίρες φωτός αντί για πλαστικά παιχνίδια, ενώ οι παλιές ιστορίες των προγόνων αναβίωναν σε περιπατητικές αφηγήσεις μέσα στις αναγεννημένες πλατείες των πόλεων. Βρισκόμουν εκεί, ανάμεσα στους δυο μου γιους, να ακούω έναν ηλικιωμένο να διηγείται πώς πριν από 30 χρόνια τα Χριστούγεννα ήταν γεμάτα κατανάλωση και βιασύνη, μέχρι που ο κόσμος άρχισε να επιλέγει την ποιότητα της στιγμής, να τιμά την άυλη πολιτιστική κληρονομιά και να ενώνει την ιστορία με το φυσικό περιβάλλον.
Κάθε στόμα που γελούσε και κάθε φως που άναβε φαινόταν σαν μια υπόσχεση ότι οι αξίες που αγαπώ –οι ανθρώπινες ιστορίες, η πολιτιστική μνήμη, η φροντίδα για το περιβάλλον και οι δεσμοί με τις επόμενες γενιές– δεν είχαν μόνο επιβιώσει, αλλά είχαν ανθίσει.
Έκανα μια ευχή… να έχουμε ειρήνη σε όλη την Γη.
Ρία Σπύρου
Άγιε Βασίλη, STOP!
Μόλις τέθηκε το ερώτημα «Πώς φαντάζεστε τα Χριστούγεννα του 2050», άρχισα τους υπολογισμούς… Το 2050 εγώ θα είμαι… Σταμάτησα την πρόσθεση ευθύς αμέσως και σκέφτηκα να απαντήσω με την απόλυτη ελευθερία που έχει όποιος ονειρεύεται χωρίς να σχεδιάζει, όποιος φαντάζεται χωρίς να αυτολογοκρίνεται, όποιος ονειροπολεί σαν τα μικρά παιδιά με κέφι και ακλόνητη πεποίθηση πως όλα μπορούν να γίνουν.
Κι έτσι αποφάσισα να γράψω αυτές τις λίγες λέξεις με την προϋπόθεση πως θα σταλούν στον γενειοφόρο ασπρομάλλη κοιλαρά με την καλή καρδιά και τους ακάματους ταράνδους του και να του πω:
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Μη στέλνεις άλλα δώρα! Μην κοψομεσιάζεσαι πια! Δεν χρειάζεται. Μπουχτίσαμε στην κατανάλωση! Ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια παντού! Γεμίσαμε σκουπίδια, καυσαέρια, θάλασσες χωρίς ψάρια, βουνά χωρίς δέντρα και εργοστάσια με άγουρα χέρια.
Πάρε τους ταράνδους σου και κάνε βόλτες στον ουρανό κι εμείς θα βλέπουμε. Ξεκίνα τα υπέροχα Ho! Ho! Ho! σου, κι εμείς θ’ ακούμε. Δείξε μας πως είσαι αληθινός κι εμείς θα το πιστέψουμε. Σαν τα μικρά παιδιά που νομίζουν πως όλα μπορούν να γίνουν.
Κυβέλη Χατζηζήση
Το Υπέρτατο Αγαθό
Δεν περίμενα ότι θα φτάσω υγιής μέχρι αυτή την ηλικία. Κι όμως, νιώθω μέσα μου νέος, ακόμα κι αν το σώμα μου αρχίζει να με προδίδει. Γύρω μου ο κόσμος έχει αλλάξει: Δεν μπορώ να θυμηθώ την εποχή χωρίς το ίντερνετ και την τεχνολογία. Αυτά τα γυαλιά εικονικής πραγματικότητας είναι φανταστικά. Από την άλλη, έχουν καταλάβει οι περισσότεροι ότι το πραγματικό νόημα δεν είναι στα υλικά αγαθά, που ευτυχώς μάθαμε να επαναχρησιμοποιούμε, αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις.
Τις οποίες ως υπέρτατο αγαθό είναι λίγοι οι πλούσιοι που καταφέρνουν να τις έχουν πια. Κάποιοι, πάλι, κάνουν ακόμα πολέμους. Στο όνομα κάποιας θρησκείας. Λέγοντας θρησκεία, θυμήθηκα ότι τα Χριστούγεννα συνδέονται με αυτή. Αλλά μάλλον οι περισσότεροι νέοι το ’χουν ξεχάσει.
Έτσι κι αλλιώς πλέον οι μέρες είναι ευέλικτες, και οι περισσότεροι προτιμούν να χρησιμοποιούν τις αργίες των Χριστουγέννων κάπου τον Μάρτιο και τον Νοέμβριο. Είναι πλέον η καλύτερη εποχή για μπάνιο. Θυμάμαι μια εποχή που ο Αύγουστος ήταν δημοφιλής μήνας για διακοπές. Τώρα, με τις θερμοκρασίες του 2050, θεωρείται πλέον χαμηλή σεζόν και αυτή την περίοδο πάνε διακοπές μόνο οι φτωχοί.
Νιώθω παππούς όταν λέω τέτοιες ιστορίες. Αλλά δεν βαριέσαι. Καλά να ’μαστε, χρόνια πολλά κι ευτυχισμένο το 2051.
Μανόλης Χρύσαλλος
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Η Βιβλιοθήκη της αθηΝΕΑς το 2025
Οι Ετικέτες που Αξίζει να Βρεθούν Κάτω από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο
