Ξεκινώ με την ταπεινή ομολογία ότι δεν μπορώ να καυχηθώ πως έχω διαβάσει και τους επτά τόμους του κλασικού έργου του Marcel Proust “Σε Αναζήτηση του Χαμένου Χρόνου”.
Έχω πάρει όμως μια μεγάλη και ικανή γεύση ώστε να ταυτίζομαι κατά περίπτωση και, κυρίως κατά χρονικές περιόδους, με το πνεύμα νοσταλγίας και τους στοχασμούς του συγγραφέα για την απώλεια του χαμένου χρόνου, του χωρίς νόημα σπαταλημένου.
Ανάμεσα στις μεγάλες και κάποιες δυστυχώς οδυνηρά οριστικές απώλειες που όλοι βιώσαμε εδώ και δύο χρόνια, είναι σίγουρα κι ο χρόνος. Ο ατέλειωτος χρόνος που πέρναγε σαν αστραπή από Δευτέρα σε Δευτέρα, σαν νερό ή αέρας, ανάλαφρος και άδειος από πολλά από όσα ορίζαν μέχρι πρόσφατα τη ζωή μας. Μαζί και από το στιλ. Εννοείται πως δεν πρόκειται για τη μεγαλύτερη απώλεια. Σίγουρα.
Αλλά πόσο ξεχάσαμε και τελικά χάσαμε το στιλ μας, το διαπίστωσα τώρα που άνοιξε έστω και δειλά και πολύ προσεκτικά η αγορά και η εστίαση. Τώρα που καλούμαστε να ανακαλέσουμε κάποιες άλλοτε καθημερινές, απλές “λειτουργίες”, που σήμερα ούτε απλές μας φαίνονται, ούτε καθημερινές (δηλαδή αυτονόητες και μηχανικές) είναι.
Ξεχασμένες Δεξιότητες
Ετοιμάζομαι με πραγματικά μεγάλο ενθουσιασμό να διαβώ το κατώφλι (για την ακρίβεια, την αυλόπορτα) του αγαπημένου μου εστιατορίου μετά από έξι ολόκληρους μήνες! Γρήγορα όμως η αδημονία μετατρέπεται σε ελαφριά ανησυχία, όταν συνειδητοποιώ ότι όταν παλιότερα χρειαζόμουν 20 λεπτά για να ετοιμαστώ για μια απλή βραδιά με φίλους τώρα ίσως δεν με φτάνει η μία ώρα!
Εμένα, που με διασκέδαζε αφάνταστα να τα συνδυάζω με διάφορους τρόπους και να τα “ανακυκλώνω” στιλιστικά, τώρα μου φαίνονται… ψιλο-άγνωστα και τα κοιτάζω αμήχανη.
Γιατί, ανοίγοντας την ντουλάπα μου, αντικρίζω μισοξεχασμένα από την αχρηστία ρούχα, που νομίζω πως δεν ξέρω πώς να τα διαχειριστώ. Εμένα, που με διασκέδαζε αφάνταστα να τα συνδυάζω με διάφορους τρόπους και να τα “ανακυκλώνω” στιλιστικά, τώρα μου φαίνονται… ψιλο-άγνωστα και τα κοιτάζω αμήχανη.
Με ποιο σακάκι φορούσα εκείνο το παντελόνι, τι ζώνη θα έβαζα με αυτή τη φούστα; Άλλα αξεσουάρ; Και παπούτσια; Ψηλοτάκουνα; Θεέ μου, θυμάμαι άραγε πώς να ισορροπώ πάνω σε οκτάποντα; (Για δωδεκάποντα δεν το συζητώ: δεν θυμάμαι.)
Για να μην πω για κάποια αφόρετα. Γιατί, εκείνο το ανοιξιάτικο floral φόρεμα που πήρα πέρυσι, αρχές Μαρτίου για τις Απόκριες και το Πάσχα, δεν το φόρεσα βέβαια ποτέ αφού σήμανε ο πρώτος “εγκλεισμός” μας. Και τώρα το κοιτάω με μεγάλη επιφύλαξη, σαν να βρήκα κάποιο ξένο σώμα στη ντουλάπα μου, που δεν ξέρω με τι να το ταιριάξω και πώς να το αξιοποιήσω! Σαν κάποια άλλη να το αγόρασε… Τι σκεφτόμουν αλήθεια όταν το διάλεξα και το πήρα;
Περασμένα Μεγαλεία…
Δεν είναι η αλλαγή της εποχικής γκαρνταρόμπας που φταίει. Που άλλωστε τη βιώναμε κάθε χρόνο χωρίς τέτοια προβλήματα. Είναι που στη διάρκεια της “χειμέριας νάρκης” μας χάθηκαν, σαν να ατρόφησαν από την αχρηστία, κάποιες δεξιότητες. Του αυτοσχεδιασμού, της ευρηματικότητας, της φαντασίας, των γρήγορων αποφάσεων…
Πού οι εποχές που ερχόμενη από το γραφείο μετά από πολύωρη δουλειά μπορούσα να “μεταμορφωθώ” αποφασιστικά μέσα σ΄ ένα τέταρτο για βραδινή έξοδο ή για πρόσκληση σε επίσημο δείπνο! Ξεχάσαμε πολλά: ότι θέλουμε κάποιου είδους τσάντα – και τι βάζουμε μέσα σε αυτήν.
Ότι τα sneakers δεν είναι το μοναδικό είδος υπόδησης. Όπως και τα jeans και οι φόρμες δεν είναι το μόνο είδος ένδυσης. Όπως και το ότι τότε συνδυάζαμε το μακιγιάζ και το κραγιόν μας με το χρώμα των ρούχων μας. Ότι βαφόμαστε, για την ευχαρίστησή μας, όχι σαν υποχρέωση, αλλά για εμάς. Ότι φορούσαμε δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και λοιπά κοσμήματα. Ότι βλέπαμε την ώρα από το ρολόι στον καρπό μας, όχι από το κινητό στην παλάμη μας.
Αλλαγές
Κι όμως. Προχθές, τα κατάφερα τελικά να είμαι έτοιμη σε λιγότερο από ώρα. Η φίλη μου στο εστιατόριο, όταν έκανα τη σχετική κουβέντα, μου είπε πως είναι σίγουρη ότι “πολύ σύντομα θα τα ξεχάσουμε όλα και θα επανέλθουμε στην προ-κορωνοϊού εποχή”.
Δεν είμαι σίγουρη ότι σε τίποτα δεν θα έχουμε αλλάξει όταν τελειώσουν όλα. Μετά από γρήγορη σκέψη, επισημαίνω απλές αλλαγές στο προσωπικό μου styling: έμαθα να φτιάχνω αρκετά αξιοπρεπώς τα μαλλιά μου (όχι πως δεν έσπευσα με χαρά στο κομμωτήριο μόλις άνοιξαν!).
Είμαι πιο συνειδητοποιημένη για τις πραγματικές ανάγκες μου και τις αντίστοιχες αγορές μου. Για το τι τελικά μου προσφέρει πραγματική καταναλωτική ικανοποίηση. Για το πού και πώς προτιμώ να επενδύω τον ελεύθερο χρόνο μου. Το τελευταίο έργο του Proust, που τελείωσε λίγο πριν από τον θάνατο του, έχει τον τίτλο “Ο Ανακτημένος Χρόνος”.
Είμαι, κάνοντας τη σχετική αναγωγή, σίγουρη για την ανάκτηση του στιλ μας, της απόλαυσης της όλης διαδικασίας πολύ (πιο) γρήγορα. Εύχομαι μόνο να είναι πιο μεστό και με περισσότερο περιεχόμενο, απαλλαγμένο από ό,τι περιττό και ανούσιο. Όπως ο χρόνος που ανέκτησε, τελικά, ο μεγάλος συγγραφέας.
Διαβάστε στην αθηΝΕΑ περισσότερες ιστορίες με στιλ:
To Design της Κυκλικής Oικονομίας
