Στο πλαίσιο της δημοκρατίας, η εκφορά κάθε άποψης, πολιτικής και κοινωνικής, είναι θεμιτή και επιτρεπτή. Από την εποχή του Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη, η σάτιρα εστιάζει στον εμπαιγμό γεγονότων, προβεβλημένων δημοσίων προσώπων και εννοιών, που ο σατιρικός καλλιτέχνης θεωρεί ότι αξίζουν του καυστικού σχολιασμού, για να προκαλέσει την αλλαγή – όχι, όμως, με προσβλητική διάθεση.
Υλικά Ατάκτως Ερριμμένα
Οι αριστοφανικές «Σφήκες» αποτέλεσαν εύφορο έδαφος για τη Λένα Κιτσοπούλου και τις δικές της «Σφήκες», που τσίμπησαν με την παρωδία, την υπερβολή και την ειρωνεία που διέπει τα κείμενά της κάθε τηλεοπτική, κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική όψη της ελληνικής πραγματικότητας.
Στη θέαση της σκηνοθετικής και δραματουργικής δουλειάς της βρισκόμαστε μπροστά σε μια αποδομημένη μεταφορά του αριστοφανικού έργου, που προσπαθεί να ψέξει και να φωνάξει τα κακώς κείμενα σε μια παράσταση που τα δραματικά υλικά είναι ατάκτως ερριμμένα, προκαλώντας σύγχυση στους αισθητηριακούς υποδοχείς.
Κοινός τόπος με το αριστοφανικό έργο η δικομανία των Αθηναίων και η λειτουργία της αθηναϊκής δημοκρατίας, αλλά και εκείνων που λειτουργούν σε προσκήνιο και παρασκήνιο.
Πρόκληση στην Πρόκληση
Η Λένα Κιτσοπούλου έχει έναν δικό της χειμαρρώδη τρόπο να μεγεθύνει τις καταστάσεις που θέλει να θίξει, δημιουργώντας κείμενα που δεν είναι περίπλοκα, προσιδιάζουν στην παρωδία και είναι πλούσια σε υβρεολόγιο. Θεωρούνται από ένα μέρος του κοινού ριζοσπαστικά, όμως εν τέλει καταλήγει να έχει μια επαναλαμβανόμενη cult θεματική και αισθητική αμφιβόλου ποιότητας.
Στον πυρήνα της χαώδους προσπάθειας θέλει να αναδείξει τις παθογένειες μιας κοινωνίας ανθρώπων που κωφεύει και γεννά τον κακοποιητικό πατέρα, τον κακοποιητικό γιο, τον ρατσιστή, τον φασίστα, τον εθνικιστή, τον αυταρχικό, τον απάνθρωπο και εν προκειμένω τον επικριτικό άνθρωπο, που δικάζει προς πάσα κατεύθυνση από τον προσωπικό του χώρο, πέφτοντας σε άτοπα σκηνικά σύνολα, όπως το περιστατικό με τον τουρίστα, το ζευγάρι των ομοφυλόφιλων με τον Πέτρο τον πελεκάνο εκ Μυκόνου και κορυφαίο αυτών τη σκηνική αποτρίχωση του ανδρικού μορίου.
Τι Ξεχώρισε
Στα καλά στοιχεία του έργου καταγράφονται η μουσική του Νίκου Κυπουργού, η εμφάνιση του «μοντέρνου», όπως αποκαλέστηκε, Χορού ως μονάδας (Δημήτρης Ναζίρης) και το μουσικό ραπ της Λένας Κιτσοπούλου –που μόνο εκείνη θα μπορούσε να πει, καθώς αποτελεί την καλλιτεχνική και συγγραφική της ταυτότητα–, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υφολογικά διέφερε από την υπόλοιπη παράσταση.
Αξίζει να αναφερθούν οι ηθοποιοί της παράστασης που υπηρέτησαν με δεξιοτεχνία τη σκηνοθετική εξτρίμ φαρσική προσέγγιση της σκηνοθέτιδας, σε ρόλους που λειτούργησαν εν κενώ (Νίκος Καραθάνος, Πάνος Παπαδόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Θάνος Μπίρκος, Ιωάννα Μαυρέα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Γιάννης Κότσιφας, Νικόλας Μαραγκόπουλος κ.ά.).
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
