Ο καμβάς απλούστατος, κοινότοπος. Η Σίρλεϊ Βαλεντάιν είναι η γυναίκα της διπλανής –εγγλέζικης– πόρτας. Καταπιεσμένη σύζυγος ενός άνδρα με τον οποίο τίποτα δεν τη συνδέει πια. Μητέρα δύο παιδιών που έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει από το σπίτι. Η πληκτική, συνοικιακή ζωή της Βαλεντάιν μετά βίας καταλαμβάνει δυο τρεις γραμμές.
Το κύριο μέλημά της είναι να έχει έτοιμο φαγητό, για να μην της βάλει τις φωνές ο σύζυγος. Και μοναδική της πια συντροφιά ο τοίχος της κουζίνας, με τον οποίο συνομιλεί και στον οποίο εκμυστηρεύεται τις σκέψεις και τις επιθυμίες της, πίνοντας ολομόναχη ένα ποτήρι κρασί. Μέχρι την ημέρα που η Σίρλεϊ θα κάνει την επανάστασή της. Η πρόσκληση μιας φίλης της για ένα ταξίδι στην Ελλάδα την αφυπνίζει και, παρά τις αμφιβολίες της, την ωθεί να διεκδικήσει μια δεύτερη ευκαιρία στην ανειμένη ηθική για το υπόλοιπο του βίου της. Challenge accepted!
Αν την κρίνουμε αυστηρά, η γλυκόπικρη κωμωδία του Willy Russell δεν είναι κάποιο αριστούργημα. Τουναντίον, το θέμα μοιάζει να αφορά περισσότερο γυναίκες μιας άλλης κουλτούρας και μιας άλλης εποχής. Ωστόσο, το χιούμορ του Russell, σχηματικό εκ των πραγμάτων, είναι τίμιο, ευθύβολο, και καταφέρνει να καταγράψει ρεαλιστικά την καθημερινότητα μιας τυπικής Ευρωπαίας νοικοκυράς σε κρίση.
Οπωσδήποτε, η φετινή παρουσίαση του έργου στο θέατρο του Νέου Κόσμου ευτύχησε. Ευτύχησε καταρχήν στη φρέσκια μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου. Στα σκηνικά της Μαγδαληνής Αυγερινού, τόσο στην πρώτη πράξη, όταν μας μεταφέρουν σε μια ζεστή, πορτοκαλιά κουζίνα της αγγλικής επαρχίας, όσο και και στη δεύτερη, όταν με ελάχιστα μέσα αναπαριστούν μια ελληνική ακρογιαλιά. Eυτύχησε ασφαλώς στη σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, που έδωσε ζωή στον στατικό μονόλογο. Ευτύχησε κυρίως στην πρωταγωνίστριά του, μια σπουδαία ηθοποιό με μεγάλη γκάμα.
Η Λένα Ουζουνίδου έχει αποδείξει από παλιότερες παραστάσεις την άνεσή της στον μονόλογο, όπως στη «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, και την ικανότητά της να γεμίζει, ολομόναχη, ολόκληρη σκηνή. Έχει δημιουργήσει το εκφραστικό της τυπολόγιο, τους προσωπικούς της ρυθμούς, τις σημαίνουσες παύσεις και τις εύγλωττες μούτες. Για μια ακόμη φορά ερμηνεύει με φοβερό κέφι αλλά και με μέτρο και υποκριτική αυτοπειθαρχία.
Μεταφέρει με γλυκύτητα και γλαφυρότητα αλλά και με απόλυτη εναρμόνιση σώματος και λόγου τα εναλλασσόμενα συναισθήματα της Βαλεντάιν. Έχει σκηνική γοητεία, τσαγανό, επικοινωνία με το κοινό της. Και κυρίως, έχοντας υποκριτική γνώση και πείρα, φέρνει στο φως βασικά στοιχεία του έργου, όπως η καταπιεσμένη δίψα για ζωή, η μελαγχολία, η ανάγκη για συνύπαρξη. Έδωσε μια Σίρλεϊ «Ευρωπαία», που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς στο Λονδίνο, στο Μόναχο, στη Μαδρίτη. Όπως και σε ένα κυκλαδίτικο νησί, πλάι στη θάλασσα, να βολτάρει ανέμελα με το ποδήλατό της και να κάνει παρέα με τους ντόπιους ψαράδες.
Συντελεστές
Κείμενο: Willy Russell | Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου | Ερμηνεία: Ελένη Ουζουνίδου
Πληροφορίες
Συνεχίζεται στην Κεντρική Σκηνή | Σάββατο 18:30 και Κυριακή 21:15 | Διάρκεια: 90′ | Θέατρο του Νέου Κόσμου: Αντισθένους 7 και Θαρύπου, τηλ. 210 9212900
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
«Μπιλ και Λου»: Η πιο Ισχυρή Φιλία της Φετινής Θεατρικής Σεζόν
Ένα Σμάρι Παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Είδαμε το «Θέλμα και Ίρις» στο Θέατρο Φούρνος | Βρικολακίνες Δαγκωτό!
