Παραλία με τα παιδιά σημαίνει ατέλειωτο κουβάλημα. Τρεις είναι οι τσάντες μου φέτος: μία για τα παιχνίδια, μία για τις πετσέτες και τις αλλαξιές και μία για τα σνακς, τα νερά και τα αντηλιακά. Σε κάποια από τις τρεις θα πετάξω κι ένα παλιό necessaire με πορτοφόλι, κλειδιά αυτοκινήτου και κινητό.
Αν κάποιος έχει το μυστικό (το οποίο δεν περιλαμβάνει αλκοόλ) για το πώς μπορεί να περάσει καλά μια μαμά μικρών παιδιών στην παραλία, ας μας το πει. Προς το παρόν, αρκούμαι στην απόλαυση μικρών προόδων στις κολυμβητικές ικανότητές τους. Και στο μαύρισμά μου, το οποίο ούτε καν σκέφτομαι πια – απλά συμβαίνει.
Στο τέλος, τα μαζεύω όλα μόνη μου. Γιατί τα παιδιά “ζαλίζονται” από τον ήλιο, κλαίνε την κατάλληλη στιγμή, ή είναι δεκατεσσάρων μηνών, οπότε ας μη ζητάω πολλά.
Και τότε είναι που με πιάνει ένα μίσος για ένα-ένα τα αντικείμενα που ζουν αυτούς τους μήνες στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου. Καθόλου ζεν, καθόλου Marie Kondo-esque.
Πετσέτα: Δεν προλαβαίνω ποτέ να τη βγάλω εγκαίρως από την τσάντα νούμερο δύο. Τα παιδιά ακουμπάνε την ξαπλώστρα μόνο όταν δεν έχει πετσέτα. Μετά, δεν ξαναπλησιάζουν. Για τα επόμενα πέντε λεπτά αγχώνομαι για το πόσο καθαρό είναι αυτό το βετέξ που χρησιμοποείται κάθε βράδυ για την “απολύμανση” της παραλίας. Μετά από πέντε λεπτά, το άγχος επικεντρώνεται κάπου αλλού, γιατί ανά πέντε με δέκα λεπτά, όλο και κάτι θα γίνει για να μη βαριέμαι. Μπορεί να χάσω οπτική επαφή μέ ένα από τα τρία παιδιά ή να φάει χαλίκια από το τασάκι της ομπρέλας το μωρό ή να αποφασίσει ο νέος κολυμβητής να αψηφήσει τα επτά μποφόρ και να πάει κατευθείαν στα βαθιά, και ίσως στη Νάξο.
Ομπρέλα: Στις παραλίες που δεν έχουν ομπρέλες και ξαπλώστρες, κουβαλάω και ομπρέλα. Αν καταφέρω και τη στήσω με επιτυχία, τη σκιά της θα χαρούν οι τρεις τσάντες μου, οι σαγιονάρες μου και ένας μονός αριθμός από Crocs. Κάπου στη διαδρομή προς το αυτοκίνητο, αφού έχουμε τσακωθεί για τη μη πρόθεση βοήθειας από την πλευρά των παιδιών, συνήθως θα βρεθεί και το χαμένο, άσχημο τσοκαράκι.
Μακαρόνι: Δεν είναι φαρφάλε, ούτε ραβιόλι, αλλά ένας μακρύς σωλήνας από αφρολέξ, τον οποίο έχουν δαγκώσει, γευτεί και καταπιεί δύο στα τρία σκυλιά της πεθεράς μου και τρία στα τρία παιδιά μου. Κουβαλάω τουλάχιστον ένα στην παραλία, το οποίο εύχομαι να πάρει ο αέρας και να το βρουν στην Νάξο, αλλά για κάποιο λόγο πάντα βρίσκει το δρόμο της επιστροφής από την παραλία στο αυτοκίνητό μου.
Τουβλάκια (ή Ζώνη): Μπρατσάκια 2.0, γιατί τα μπρατσάκια είναι της παλαιάς σχολής και υποτίθεται πως δεν επιτρέπουν στο παιδί να χρησιμοποιεί τα άνω άκρα του ώστε να μάθει να κολυμπάει μόνο του. Όταν αρχίζεις να αφαιρείς τουβλάκια από τη ζώνη, χάνεις τα τουβλάκια και τα βρίσκεις σε άσχετα σημεία, σε άσχετες στιγμές.
Παιχνίδια: Δεν φτάνει που τα κουβαλάς, φεύγοντας πρέπει να τα εντοπίσεις. Ποια είναι δικά μας; Ποια είναι του διπλανού; Όταν πια έχω μάθει τι μου ανήκει, αρχίζω συζητήσεις με τους διπλανούς για το αν είναι δικό μου το κόκκινο κουβαδάκι ή όχι. Και αρχίζω να αναρωτιέμαι “αν πάω καλά”, συγχρόνως όμως πεισμώνω, γιατί το κουβαδάκι είναι δικό μου (των παιδιών μου) και θα παλέψω γι’ αυτό.
Καπέλο: Δεν το θέλουν αλλά θα το βάλουν, γιατί αν δεν το βάλουν, “δεν θα ξαναέρθουμε στην παραλία”.
Αντηλιακό: Βλέπε “καπέλο”.
Δεύτερα Μαγιό: Και τρίτα και τέταρτα. Σε ανύποπτη στιγμή, ζητούν να αλλάξουν μαγιό γιατί κρυώνουν, γιατί τους ενοχλεί, γιατί θέλουν να φύγουν, γιατί θέλουν να μείνουν. Τα πρώτα μαγιό γίνονται ένα με την άμμο.
Άμμος: Δεν είναι αντικείμενο, ούτε εξάρτημα, αλλά πάντα την κουβαλάω πίσω μαζί μου στο σπίτι. Είναι μικρή. Είναι παντού. Είναι ενοχλητική.
Καρχαρίας, Φλαμίνγκο, Board, Σανίδα, Βάρκα: Αντικείμενα που αρνούμαι να κουβαλήσω στην παραλία. Ανήκουν στο οικοσύστημα της πισίνας, αν υπάρχει, και είμαι κάθετη σε αυτό. Όταν βλέπω φουσκωτά ή άλλα παρεμφερή, υπερμεγέθη παιχνίδια σε διπλανές ομπρέλες, λυπάμαι τους γονείς. Το γεγονός ότι δεν τα κουβαλάω με κάνει να τα συμπαθώ.
Στο τέλος, τα μαζεύω όλα μόνη μου. Γιατί τα παιδιά “ζαλίζονται” από τον ήλιο, κλαίνε την κατάλληλη στιγμή, ή είναι δεκατεσσάρων μηνών, οπότε ας μη ζητάω πολλά.
Και τότε είναι που με πιάνει ένα μίσος για ένα-ένα τα αντικείμενα που ζουν αυτούς τους μήνες στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου. Καθόλου ζεν, καθόλου Marie Kondo-esque.
Πετσέτα: Δεν προλαβαίνω ποτέ να τη βγάλω εγκαίρως από την τσάντα νούμερο δύο. Τα παιδιά ακουμπάνε την ξαπλώστρα μόνο όταν δεν έχει πετσέτα. Μετά, δεν ξαναπλησιάζουν. Για τα επόμενα πέντε λεπτά αγχώνομαι για το πόσο καθαρό είναι αυτό το βετέξ που χρησιμοποείται κάθε βράδυ για την “απολύμανση” της παραλίας. Μετά από πέντε λεπτά, το άγχος επικεντρώνεται κάπου αλλού, γιατί ανά πέντε με δέκα λεπτά, όλο και κάτι θα γίνει για να μη βαριέμαι. Μπορεί να χάσω οπτική επαφή μέ ένα από τα τρία παιδιά ή να φάει χαλίκια από το τασάκι της ομπρέλας το μωρό ή να αποφασίσει ο νέος κολυμβητής να αψηφήσει τα επτά μποφόρ και να πάει κατευθείαν στα βαθιά, και ίσως στη Νάξο.
Ομπρέλα: Στις παραλίες που δεν έχουν ομπρέλες και ξαπλώστρες, κουβαλάω και ομπρέλα. Αν καταφέρω και τη στήσω με επιτυχία, τη σκιά της θα χαρούν οι τρεις τσάντες μου, οι σαγιονάρες μου και ένας μονός αριθμός από Crocs. Κάπου στη διαδρομή προς το αυτοκίνητο, αφού έχουμε τσακωθεί για τη μη πρόθεση βοήθειας από την πλευρά των παιδιών, συνήθως θα βρεθεί και το χαμένο, άσχημο τσοκαράκι.
Μακαρόνι: Δεν είναι φαρφάλε, ούτε ραβιόλι, αλλά ένας μακρύς σωλήνας από αφρολέξ, τον οποίο έχουν δαγκώσει, γευτεί και καταπιεί δύο στα τρία σκυλιά της πεθεράς μου και τρία στα τρία παιδιά μου. Κουβαλάω τουλάχιστον ένα στην παραλία, το οποίο εύχομαι να πάρει ο αέρας και να το βρουν στην Νάξο, αλλά για κάποιο λόγο πάντα βρίσκει το δρόμο της επιστροφής από την παραλία στο αυτοκίνητό μου.
Τουβλάκια (ή Ζώνη): Μπρατσάκια 2.0, γιατί τα μπρατσάκια είναι της παλαιάς σχολής και υποτίθεται πως δεν επιτρέπουν στο παιδί να χρησιμοποιεί τα άνω άκρα του ώστε να μάθει να κολυμπάει μόνο του. Όταν αρχίζεις να αφαιρείς τουβλάκια από τη ζώνη, χάνεις τα τουβλάκια και τα βρίσκεις σε άσχετα σημεία, σε άσχετες στιγμές.
Παιχνίδια: Δεν φτάνει που τα κουβαλάς, φεύγοντας πρέπει να τα εντοπίσεις. Ποια είναι δικά μας; Ποια είναι του διπλανού; Όταν πια έχω μάθει τι μου ανήκει, αρχίζω συζητήσεις με τους διπλανούς για το αν είναι δικό μου το κόκκινο κουβαδάκι ή όχι. Και αρχίζω να αναρωτιέμαι “αν πάω καλά”, συγχρόνως όμως πεισμώνω, γιατί το κουβαδάκι είναι δικό μου (των παιδιών μου) και θα παλέψω γι’ αυτό.
Καπέλο: Δεν το θέλουν αλλά θα το βάλουν, γιατί αν δεν το βάλουν, “δεν θα ξαναέρθουμε στην παραλία”.
Αντηλιακό: Βλέπε “καπέλο”.
Δεύτερα Μαγιό: Και τρίτα και τέταρτα. Σε ανύποπτη στιγμή, ζητούν να αλλάξουν μαγιό γιατί κρυώνουν, γιατί τους ενοχλεί, γιατί θέλουν να φύγουν, γιατί θέλουν να μείνουν. Τα πρώτα μαγιό γίνονται ένα με την άμμο.
Άμμος: Δεν είναι αντικείμενο, ούτε εξάρτημα, αλλά πάντα την κουβαλάω πίσω μαζί μου στο σπίτι. Είναι μικρή. Είναι παντού. Είναι ενοχλητική.
Καρχαρίας, Φλαμίνγκο, Board, Σανίδα, Βάρκα: Αντικείμενα που αρνούμαι να κουβαλήσω στην παραλία. Ανήκουν στο οικοσύστημα της πισίνας, αν υπάρχει, και είμαι κάθετη σε αυτό. Όταν βλέπω φουσκωτά ή άλλα παρεμφερή, υπερμεγέθη παιχνίδια σε διπλανές ομπρέλες, λυπάμαι τους γονείς. Το γεγονός ότι δεν τα κουβαλάω με κάνει να τα συμπαθώ.
Καλή παραλία σε όλους!
