Προχωρώ ανάμεσα σε ένα ασυνήθιστα αραιό πλήθος προς τον έλεγχο εισόδου επιβατών υπερατλαντικών πτήσεων του αεροδρομίου JFK στη Νέα Υόρκη. Όταν έρχεται η σειρά μου να σταθώ απέναντι στο ανέκφραστο πρόσωπο με το παγωμένο βλέμμα του ελεγκτή, ομολογώ ότι με πιάνει ελαφρύ χτυποκάρδι.
Και όμως, δεν μεταφέρω υγρά στην τσάντα μου, ούτε καν μάσκαρα ή κραγιόν, ούτε ψαλίδι, βελόνα, σουγιά, λίμα, ούτε εκρηκτικά ή εύφλεκτα υλικά, ούτε καν… όπλα, όπως ειλικρινά έχω τσεκάρει με “όχι” τη σχετική (σουρεαλιστική, πράγματι!) ερώτηση στη φόρμα άφιξης που συνοδεύει την ταξιδιωτική μου βίζα. Ούτε είμαι μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, γι’ αυτό απάντησα αρνητικά και σε αυτή την τελείως άχρηστη ερώτηση – λες και, αν ήμουν, θα απαντούσα ναι.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας, αφού διαβάζει επί μακρόν το διαβατήριό μου, σαν να χρειάζεται να το αποστηθίσει, επιχειρεί να λάβει τα δακτυλικά μου αποτυπώματα, κάτι που προσθέτει ακόμα περισσότερα βασανιστικά λεπτά στη διαδικασία, γιατί τα δάχτυλά μου είναι πολύ στεγνά (από αγωνία;) και πασχίζω να τα ενυδατώσω στο ημίξηρο, για αυτή τη χρήση, σφουγγαράκι. Τελικά, με αφήνει να περάσω και τρέχω με ανακούφιση για να παραλάβω τη βαλίτσα που με περιμένει ήδη, γυρίζοντας ελεύθερα και ωραία στον ιμάντα.
Ταξίδια με Νέα Δεδομένα
Είμαστε στο 2001, ένα δίμηνο περίπου μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου που άλλαξε τον κόσμο. Καλωσορίσατε λοιπόν στη νέα εποχή των αεροπορικών (και όχι μόνο) ταξιδιών!
Κι ύστερα, περνώντας τα χρόνια, τα “έκτακτα” εκείνα μέτρα ασφαλείας έγιναν, όπως συνήθως, μονιμότερα των προσωρινών. Κι εμείς συνηθίσαμε –ως την πιο αυτονόητη ρουτίνα– να αποψιλωνόμαστε από παλτά, σακάκια, ζακέτες, ζώνες, παπούτσια και κοσμήματα για να μας σκανάρουν τα μηχανήματα, να μη μεταφέρουμε τα επικίνδυνα για δυνατότητα ύποπτων προσμείξεων υγρά, να παραλαμβάνουμε σφραγισμένα, προτού μπούμε στο αεροπλάνο, αρώματα και ποτά που αγοράσαμε στο duty free. Και όχι μόνο συνηθίσαμε αλλά, αν μας φανεί ποτέ χαλαρός ο σχετικός έλεγχος, αισθανόμαστε ανασφαλείς και τον αποζητάμε.
Η συμπλήρωση της ηλεκτρονικής αυτής φόρμας είναι μια τρομερή άσκηση συγκέντρωσης, επιμονής, προσοχής στη λεπτομέρεια και ψυχραιμίας, καθότι δοκιμάζεται πολύ η υπομονή σου σημειώνοντας ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα σε διαφορετικά πεδία.
Επιβιβάζομαι στην κάψουλα του χρόνου για να προσγειωθώ στο 2021 (20 χρόνια μετά) και να μετεπιβιβαστώ σε αεροπλάνο για μια πτήση στη μετά-Covid εποχή (“μετά”, αλλά όχι “ελεύθερη” από Covid εποχή – δυστυχώς). Στη ρουτίνα των προαναφερθέντων μέτρων έχουν προστεθεί ένα σωρό νέα. Πολύπλοκα, διαφορετικά για προορισμούς εσωτερικού απ’ ό,τι εξωτερικού, διαφορετικά από χώρα σε χώρα.
Εκτός από το πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης χρειάζεσαι δύο φόρμες PLF, δηλαδή φόρμες εντοπισμού σου για την ταυτοποίησή σου, μία να πας και μία να γυρίσεις, ώστε, αν νοσήσεις εσύ ή κάποιος άλλος γύρω σου συνεπιβάτης ή στο περιβάλλον σου, να σε εντοπίσουν αμέσως εκεί όπου θα βρίσκεσαι. Φαντάζομαι ότι, κατόπιν αυτού, η ευαισθησία μας για τα προσωπικά δεδομένα αμβλύνεται δραστικά. Η συμπλήρωση της ηλεκτρονικής αυτής φόρμας είναι μια τρομερή άσκηση συγκέντρωσης, επιμονής, προσοχής στη λεπτομέρεια και ψυχραιμίας, καθότι δοκιμάζεται πολύ η υπομονή σου σημειώνοντας ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα σε διαφορετικά πεδία. Αν το δούμε θετικά, είναι ένα καλό σεμινάριο για τις λεγόμενες ήπιες δεξιότητες.
Παρόλες τις ασκήσεις επί χάρτου –και όχι μόνο– όταν περπατούσα εκείνα τα δύο πρωινά χιλιόμετρα στους δρόμους και στα πάρκα του Λονδίνου, με μια επίφαση κανονικότητας “όπως πριν”, τα ξεχνούσα όλα.
London Calling
Πριν από δύο εβδομάδες πέταξα στο Λονδίνο για 48 ώρες (κρατήστε το αυτό). Από εκείνη τη μέρα το Λονδίνο δεν ζητούσε πια μοριακό τεστ καθότι γίναμε, για αυτούς, “πορτοκαλί” χώρα. (Μη βασιστείτε σε αυτό, τώρα μπορεί να έχει αλλάξει.) Ωστόσο, ζητούσε να κάνω εκεί το 2-day test. Που σημαίνει ότι έπρεπε να επιλέξω από μια ατέλειωτη λίστα με μάρκες rapid test –και τα αντίστοιχα e-shops τους–, να μου αποσταλεί το τεστ στο ξενοδοχείο, να το κάνω και να το υποβάλω με τον κωδικό της απόδειξης πληρωμής του στο κυβερνητικό site, να ταχυδρομήσω το kit στο εργαστήριο παραγωγής του και να επιδείξω τα αποτελέσματα στο αεροδρόμιο κατά την αναχώρησή μου.
Το τεστ έφτασε την παραμονή, έφαγα περίπου δύο ώρες για την όλη περίπλοκη διαδικασία, καθώς και την ταχυδρόμηση… για να λάβω απάντηση ότι δεν θα με “προλάβαιναν” τα αποτελέσματα, αφού έφευγα την επομένη – πάνω στις δυο μέρες δηλαδή. Αφού, δε, είχα πληρώσει, ένα banner στο site υποβολής του τεστ με ενημέρωσε ότι εξαιρούμαι της υποχρέωσης! Πράγματι, στο αεροδρόμιο ουδείς μου ζήτησε το τεστ και έφυγα με την παρηγοριά ότι τουλάχιστον συνεισέφερα με το τίμημά του κάπως στην κάλυψη του ελλείμματος του βρετανικού Εθνικού Συστήματος Υγείας!
Κάτι μου λέει πως όταν –πολύ σύντομα, ελπίζω– ξαναβρεθώ πάλι μπροστά στον βλοσυρό officer του immigration, θα ασκήσω πρόθυμα τις νεοαποκτηθείσες καινούργιες μου δεξιότητες, την προσαρμοστικότητα και αυτήν, ειδικά, της θετικής σκέψης.
Εδώ Είναι Το Ταξίδι
Η ταξιδιωτική μου πράκτορας με είχε προειδοποιήσει: μπρος στην τόση πολυπλοκότητα και ασάφεια, πολλοί πελάτες της παραιτούνταν, ειδικά για ταξίδι στο Λονδίνο αυτή την εποχή, αφήνοντάς το για άλλες, πιο ήρεμες μέρες.
Κι όμως. Παρόλες τις ασκήσεις επί χάρτου –και όχι μόνο– όταν περπατούσα εκείνα τα δύο πρωινά χιλιόμετρα στους δρόμους και στα πάρκα του Λονδίνου, όταν απολάμβανα το πιο dry London gin που γίνεται σε πολύβουα εστιατόρια τα βράδια, όταν μπαινόβγαινα σε μουσεία και γκαλερί ή άσκοπα σε μαγαζιά, μόνο και μόνο για τη γοητεία τού να βλέπεις και να δοκιμάζεις από κοντά και όχι από την οθόνη, αλλά και όταν –κυρίως αυτό– μοιραζόμουν με χιλιάδες αγνώστους γύρω μου, σαν σε συνωμοσία μυστική, μια επίφαση κανονικότητας “όπως πριν”, τότε με μεγάλη ευκολία τα ξεχνούσα όλα.
Η ακαταμάχητη γοητεία του ταξιδιού, πάλι, με συνεπήρε.
Και κάτι μου λέει πως όταν –πολύ σύντομα, ελπίζω– ξαναβρεθώ πάλι μπροστά στον βλοσυρό officer του immigration, αυτή τη φορά με πάκο τα έγγραφα που απαιτεί η meta-pandemic εποχή, θα ασκήσω πρόθυμα τις νεοαποκτηθείσες καινούργιες μου δεξιότητες, την προσαρμοστικότητα, και αυτήν, ειδικά, της θετικής σκέψης.
Και δεν θα πτοηθώ, αλλά όπως και πριν από 20 χρόνια θα ξεχαστώ και θα χαθώ στην απόλαυση του ταξιδιού. Σαν άλλοτε. Σαν πάντα, και πάλι.
Δείτε περισσότερα άρθρα της Νίκης Μπουτάρη στην αθηΝΕΑ:
Φωτιά στα Στερεότυπα: Οι Δύο Όψεις Ενός “Σκληρού” Νομίσματος
