Δεν αντέχω άλλο την υπόκωφη φασαρία αυτές τις ημέρες. Όλα μοιάζουν σαν αιτία για ενοχλητικό θόρυβο. Σαν άδειες κατσαρόλες που χτυπιούνται χωρίς να πονάνε. Από την μία η βία της καθημερινότητας, η ευτέλεια του ανθρώπινου θράσους που κάποιοι ονομάζουν ελευθερία και από την άλλη η τέχνη. Αυτή η τέχνη που δεν καταλαβαίνουμε πάντα όλοι. Εγώ σίγουρα θέλω πολύ δουλειά για να την κατανοήσω. Δεν είμαι «εκπαιδευμένος» στα σύνθετα καλλιτεχνικά νοήματα. Κλαίω με ένα τραγούδι, ζορίζομαι με μια φωτογραφία, με σοκάρει ένα καλό κείμενο ή ένα καλομαγειρεμένο πιάτο φαγητό της μητέρας μου.
Στο θέατρο έχω δρόμο. Αυτό τον δρόμο έψαχνα όταν μίλησα με τον Θανάση Ακκοκαλίδη. Στρατιώτης σε αυτό που κάνει, λακωνικός και βαθιά αληθινός. Έχει κάνει πολλά και γι’ αυτό δεν μιλάει πολύ. Ίσως, αποφάσισε να μου μιλήσει γιατί μου το «χρωστάει» από την εποχή που ως μικρά παιδιά δεν μίλαγε. Μόνο χαμογελούσε. Και με την παρουσία προσέφερε «χώρο φωτός». Τότε και τώρα. Ως ηθοποιός, καλλιτέχνης, σκηνοθέτης και δάσκαλος.
Ας πάμε από την αρχή, πρώτη επαφή με την σκηνή, πρώτος ρόλος;
Πρώτη επαφή με την σκηνή ήταν όταν τελείωσα το σχολείο και ξεκίνησα μαθήματα στην ερασιτεχνική ομάδα του Δήμου Αλίμου με υπεύθυνη την ηθοποιό και σκηνοθέτη Βαρβάρα Δούκα. Πρώτος ρόλος ήταν ο Λανσελότος από τον «Δράκο» του Schwartz Evgeny. Ένα καταπληκτικό πολιτικό/αλληγορικό θεατρικό έργο -παρεμπιπτόντως ανησυχητικά επίκαιρο- που καταδικάζει τους φανερούς δράκους και καυτηριάζει εκείνους που φανερώνονται ως σωτήρες.
Τι σε μάγεψε και σε έκανε να γίνεις μέρος του θεατρικού σύμπαντος;
Ίσως η ανάγκη μου να ανήκω κάπου. Μικρός, αν και έδειχνα πολύ κοινωνικός, στην πραγματικότητα ήμουν πολύ κλειστός, μοναχικός, ανένταχτος. Δυσκολευόμουν να επικοινωνήσω αυτά που αισθανόμουν. Η ενασχόληση με την τέχνη με οδήγησε και μου αποκάλυψε έναν πιο ενδιαφέροντα τρόπο επικοινωνίας με τους γύρω μου αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Πρώτη απογοήτευση;
Όταν έδωσα για πρώτη φορά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και δεν πέρασα στη δεύτερη φάση. Εκεί κατάλαβα ότι τίποτα δεν σου χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με επιμονή και υπομονή.
Η ενασχόληση με την τέχνη με οδήγησε και μου αποκάλυψε έναν πιο ενδιαφέροντα τρόπο επικοινωνίας με τους γύρω μου αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ποιό στοιχείο από τα παιδικά σου χρόνια έχεις ακόμα ως εφόδιο για την καριέρα σου;
Την περιέργεια και την όρεξη για παιχνίδι.
Ποιά είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός;
Ευγένεια, ήθος, πειθαρχία, ομαδικότητα, ταλέντο.
Είναι επάγγελμα;
Είναι τρόπος ζωής.
Δάσκαλος, ηθοποιός ή σκηνοθέτης;
Από όποια θέση κι αν βρίσκομαι με την ίδια προσήλωση και ζήλο δίνομαι. Όλα έχουν κοινό παρονομαστή: την αγάπη μου για την Τέχνη και τον Άνθρωπο.
Κίνηση ή λόγος
Μια και μόνο κίνηση μπορεί να σου μεταφέρει μια ολόκληρη ιστορία όπως και μια λέξη μπορεί να σου μεταφέρει δεκάδες εικόνες χωρίς όμως αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ταυτόσημα το σημαίνον με το σημαινόμενο. Ο λόγος έχει κίνηση και η κίνηση έχει λόγο. Δεν μπορώ να τα διαχωρίσω.
Αν η πανδημία ήταν σενάριο για έργο θα γίνονταν δράμα, musical ή πειραματικό θέατρο;
Θα μπορούσε να είναι ένα δράμα με στοιχεία musical σε μια πειραματική σκηνή.
Ο λόγος έχει κίνηση και η κίνηση έχει λόγο. Δεν μπορώ να τα διαχωρίσω.
Η μεγαλύτερη ελπίδα αυτή την εποχή;
Μπροστά σε μια τόσο οριακή στιγμή για την ανθρωπότητα, όπου μια πανδημία θερίζει χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα και ο φόβος του θανάτου καραδοκεί σε κάθε μας βήμα, ασφαλώς η μεγαλύτερη ελπίδα εναποτίθεται στην επιστήμη.
Στην ασκήμια του σημερινά εφήμερου, μπορεί το θέατρο να είναι ανάχωμα;
Το θέατρο πάντα θα φωτίζει, θα παρηγορεί, θα αφυπνίζει και θα ομορφαίνει την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου.
***
Θυμάμαι παλιά η γιαγιά μου έκανε αυτοσχέδια παγάκια λεμόνι. Ένα παγάκι έφτανε για να δώσει αυτή την ειδική οξύτητα στο φαγητό. Δεν μπορούσα να το καταλάβω. Τότε με την δική της σοφία μου είπε: «Συμπυκνώνουμε το ωφέλιμο για να κάνουμε χώρο στο χρήσιμο». Δεν το κατάλαβα. Κούνησα το κεφάλι σαν να κατάλαβα. Σήμερα, με αρκετά «σκουπίδια» στο μυαλό, το κατάλαβα. Είχε πάλι δίκιο και γι’ αυτό θα μου λείπει για πάντα.
Πρόσφατα ο Θανάσης Ακοκκαλίδης και η ομάδα ΕΑΝ παρουσίασαν «το κήτος» της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου. Πέντε ερμηνευτές δημιουργούν ένα δυστοπικό σύμπαν και αφηγούνται μια ιστορία από το μέλλον: ένα κορίτσι επιβιώνει σε ένα λιμάνι χωρίς θάλασσα. Φτιάχνοντας έναν παράταιρο θίασο περιοδεύει σε έναν κόσμο που, καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.
Πριν φύγει για μάθημα -διδάσκει χρόνια την τέχνη που αγαπά- τον ρωτάω:
Τι θα κάνεις μετά;
Ξεκινάω με μια ομάδα σπουδαίων καλλιτεχνών τέλος Φεβρουαρίου ένα νέο πρότζεκτ στα πλαίσια του 2023 ELEVSIS – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης με επικεφαλής τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και την Gemma Carbone ενώ παράλληλα με την ομάδα ΕΑΝ έχουμε ξεκινήσει μια ερευνητική εργασία πάνω στα «Ελληνικά Σονέτα» με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού.
***
Εξαφανίζεται σιωπηλά, όπως τότε που εκεί που παίζαμε στην αυλή, πολλά παιδιά, διάλεγε και την είσοδο αλλά και την έξοδο. Μεγάλο ταλέντο να ορίζεις το δικό σου χρόνο στον άπειρο χρόνο, στον παγκόσμιο ρυθμό.
Δείτε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
«Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου»: Ήρωες και Αντιήρωες στη Σκηνή του ’21
«Ηρακλείδαι» του Ευριπίδη στο Θέατρο Olvio
«Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής»: Γιορτή Χαράς, Μουσικής και Θεάτρου
