Το μπάσκετ γυναικών μπήκε στη ζωή πολλών από εμάς πριν από λίγες ημέρες, με τη συμμετοχή της Εθνικής Ομάδας στο Eurobasket, που φιλοξενήθηκε στην Αθήνα. Το θετικό είναι ότι βρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι για να γεμίσουν στους τρεις αγώνες της ελληνικής ομάδας, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν εκείνα που θα ήθελαν.
Η Εθνική Ελλάδος αποκλείστηκε από την επόμενη φάση – και δίκαια. Αγωνιστικά δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των άλλων ομάδων. Και οι λόγοι είναι πολλοί. Το Ελληνικό Πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας έχει πολλές ξένες παίκτριες και μικρό ενδιαφέρον. Στα γήπεδα πηγαίνουν ελάχιστοι, κάτι που δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών, όμως ποτέ δεν είχαμε τόσο μικρό αριθμό θεατών.
Το μπάσκετ γυναικών έχει τη δική του φυσιογνωμία. Ο θεατής θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα δει πίεση, ένταση, καλές προσπάθειες, μακρινά σουτ και ωραίους συνδυασμούς, αλλά, συχνά, με μια άλλη προσέγγιση από αυτό των ανδρών. Διαφορές που, όταν αγαπάς τον αθλητισμό, διακρίνεις και απολαμβάνεις.
Το μπάσκετ γυναικών έχει μεγάλη ιστορία στην Ελλάδα. Υπήρχαν εποχές που πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη, με το Σπόρτινγκ και τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Είχε επιτυχίες με τις Εθνικές Ομάδες Κορασίδων και Νεανίδων για πολλά χρόνια.
Τη δεκαετία του ’90 υπήρχαν πολλές κατηγορίες, ομάδες στην ελληνική περιφέρεια, που δούλευαν πολύ καλά και σε βάθος, όπως στην Πτολεμαΐδα, στις Σέρρες, στην Κομοτηνή, στο Ηράκλειο, στον Βόλο. Με πολύ καλές παίκτριες, κάποιες από τις οποίες παρέμεναν στις ομάδες τους, δημιουργώντας έναν ανταγωνιστικό πόλο με αυτές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και χαρίζοντάς μας ωραία παιχνίδια.
Οι προπονητές και προπονήτριες έδιναν μεγάλη σημασία στα μικρά τμήματα. Πολλά κορίτσια έπαιζαν στις πρώτες ομάδες από τα 15 τους, έχοντας χρόνια μπροστά τους για να εξελιχθούν και να παίξουν υψηλού επιπέδου μπάσκετ.
Όταν απουσιάζει το οικονομικό ενδιαφέρον και, ταυτόχρονα, το κόστος για τη διατήρηση μιας ομάδας υψηλού επιπέδου είναι μεγάλο, όλα μένουν στάσιμα.
Οι παράγοντες εκείνης της εποχής πάλευαν να κρατήσουν τις ομάδες όσο γινόταν πιο επαγγελματικές, ώστε οι αθλήτριες να μπορούν να συντηρούνται από το μπάσκετ – δεν ήταν εύκολο, αλλά προσπαθούσαν. Και τα μίντια έκαναν σίγουρα περισσότερες αναφορές – το Τρίποντο και άλλες εφημερίδες διέθεταν σελίδες για όλες τις κατηγορίες του μπάσκετ γυναικών, από τις εθνικές μέχρι τις τοπικές ομάδες.
Σήμερα, λίγες αθλήτριες καταφέρνουν να φτάσουν σε πολύ υψηλό επίπεδο — και οι περισσότερες από αυτές συνεχίζουν την πορεία τους σε ομάδες του εξωτερικού. Για τα νέα κορίτσια που ξεκινούν τώρα στο παρκέ, οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες. Λείπουν τα κίνητρα και η συστηματική δουλειά σε βάθος. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Όταν απουσιάζει το οικονομικό ενδιαφέρον και, ταυτόχρονα, το κόστος για τη διατήρηση μιας ομάδας υψηλού επιπέδου είναι μεγάλο, όλα μένουν στάσιμα.
Ό,τι ισχύει για τους άνδρες στην Ελλάδα, ισχύει και για τις γυναίκες: το μπάσκετ δεν έχει φύλο. Το μόνο που απαιτείται είναι ένα καλύτερο πλαίσιο.
Όπως αποδείχθηκε, το μπάσκετ γυναικών έχει κοινό. Έχει δυναμική. Έχει ενδιαφέρον, περισσότερο απ’ όσο ορίζουν εκείνοι που ελέγχουν τις δομές – αλλά όχι απαραίτητα και τις ανάγκες ή τις επιθυμίες του κόσμου.
Η αλλαγή δεν είναι μακριά. Αρκεί μια μετατόπιση, για να πολλαπλασιαστούν τα κορίτσια που θα το επιλέγουν συνειδητά ως αθλητική δραστηριότητα, όχι επειδή «τυχαίνει», αλλά επειδή είναι αυτονόητη επιλογή.
Ό,τι ισχύει για τους άνδρες στην Ελλάδα, ισχύει και για τις γυναίκες: το μπάσκετ δεν έχει φύλο. Το μόνο που απαιτείται είναι ένα καλύτερο πλαίσιο και –πάνω απ’ όλα– άνθρωποι που αγαπούν τον γυναικείο αθλητισμό και είναι έτοιμοι να του δώσουν τις ευκαιρίες που του αξίζουν.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
