Ο Αμερικανός φυσικός Wheeler, πίστευε ότι “δεν είμαστε μόνο παρατηρητές. Είμαστε συμμετέχοντες. Υπό μια παράξενη έννοια αυτό εδώ είναι ένα συμμετοχικό σύμπαν”. Στο μικρό σύμπαν του φανταστικού Grover’s Corners, οικογένειες όπως οι Gibbs και οι Webb συμμετέχουν στη δράση και δημιουργούν τις δικές τους μικρές ήσσονος σημασίας ιστορίες, επιβιώνοντας σε μια τετριμμένη καθημερινότητα, που δεν εκτείνεται έξω από την οριοθετημένη περιοχή τους.
Ο Thornton Wilder περιγράφει στο έργο του ένα μικρόκοσμο, οι κάτοικοι του οποίου είναι πρωταγωνιστές, χωρίς να έχουν όμως φιλοδοξίες και ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Δραματουργικά, οι χαρακτήρες αν και δεν εξελίσσονται ατομικά, δρουν ομαδικά, με ανώτερο σκοπό το καλό της κοινότητας. Στη μικρή πόλη, ως θεατής αναγνωρίζεις τα χρονικά επίπεδα που διατρέχουν το έργο, υπενθυμίζοντας την φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης που οφείλει να ζει εκτιμώντας το παρόν, τιμώντας το παρελθόν και ελπίζοντας στο αβέβαιο μέλλον.
Στη μικρή κοινωνία του Grover’s Corners, όπου η ανιδιοτέλεια και η καλοσύνη των ηρώων και η αναπαραγωγή παλαιικών στερεοτυπικών αντιλήψεων είναι τρόπος ζωής, η νεανική αγάπη βρίσκει το δικό της χώρο να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί και να ολοκληρωθεί, αποτελώντας θεμέλιο λίθο της ιστορίας. Το love story της Emily και του George, αφενός αποτελεί λαογραφικό τεκμήριο που μας πληροφορεί για τα κοινωνιολογικά δεδομένα της εποχής, αφετέρου, με την άτυχη έκβασή του, επιτείνει το δυναμισμό που ενέχει η σκηνή του θανάτου, η οποία συνδυάζει στοιχεία ρεαλισμού και εξπρεσιονισμού, νοηματοδοτώντας την ανθρώπινη ευτυχία.
Στη σκηνή του Θεάτρου Λαμπέτη, ο Γιάννης Κακλέας δημιουργεί σκηνοθετικά μια θεατρική παράσταση που πατάει στις επιταγές του έργου και πληροί εν μέρει τις προϋποθέσεις για να αναδειχθεί σαφέστερα το διαχρονικό του μήνυμα. Η βιντεοπροβολή ασπρόμαυρων κινηματογραφικών ντοκουμέντων της κοινωνικής ζωής μιας άλλης εποχής αναδεικνύει τον vintage χαρακτήρα της παράστασης. Μέσω της θεατρικής αφήγησης, ο Χρήστος Φερεντίνος, που λειτουργεί ως διευθυντής σκηνής, συνδέει γραμμικά τις θεατρικές πράξεις, χωρίς να φαίνεται η πλήρης ενσωμάτωσή του στη δραματουργική πορεία του έργου.
Διευρύνοντας τους ορίζοντές μας και εκτιμώντας τον χρόνο, οφείλουμε να ζούμε περισσότερο και όχι απλά να επιβιώνουμε.
Η σύμπραξη ενός έμπειρου θιάσου με τη συμμετοχή αποφοίτων και μαθητών της δραματικής σχολής ‘Ίασμος” δεν παραφωνεί, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική της καλλιτεχνικής συνύπαρξης παλαιάς και νέας γενιάς, κόντρα στην επιλογή ενός all star cast. Οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν στους αντίστοιχους ρόλους των οικογενειών Gibbs και Webb αποτελούν βασικά μέλη της ιστορίας, με τον Δημήτρη Δεγαϊτη στο ρόλο του κυρίου Webb και την Αλεξάνδρα Ταβουλάρη στο ρόλο της Emily να ξεχωρίζουν ερμηνευτικά, ισορροπώντας τα δραματικά στοιχεία των ρόλων. Σκηνογραφικά (Μανώλης Παντελιδάκης) και ενδυματολογικά (Νίκος Χαρλαύτης) έγινε προσπάθεια να αναπαρασταθεί η εποχή που διαδραματίζεται το έργο, δίνοντας παράλληλα και μια πιο σύγχρονη πινελιά.
Στη μικρή μας πόλη ανατρέχουμε χρονικά, ιστορικά και θεατρικά σε παρελθούσες εποχές και συνειδητοποιούμε την προσωρινότητα της ύπαρξής μας, επιβεβαιώνοντας ότι δεν υπάρχει κάποιο οικουμενικό εγχειρίδιο ζωής για να το ακολουθούμε. Διευρύνοντας τους ορίζοντές μας και εκτιμώντας τον χρόνο, οφείλουμε να ζούμε περισσότερο και όχι απλά να επιβιώνουμε.
