Τρεις μήνες μετά το opening της εντυπωσιακά αποκαταστημένης Αγοράς Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη και, στα «ψιθυριστά» της πόλης πολλά λέγονται, λίγα γράφονται.
Τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες έκαναν μια βόλτα για να δουν αυτό το πολλά υποσχόμενο έργο, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που εξέφρασαν δημοσίως την εμπειρία τους.
Ακόμη και τα δημοσιογραφικά μέσα (free ή και όχι) που σφάζουν με το γάντι ό,τι συμβαίνει στην πόλη και περιμένουν στη γωνία για κριτική, σε αυτήν την περίπτωση τηρούν σιγή ιχθύος, αν αναλογιστεί κανείς και τις καταχωρήσεις που φιλοξενούν μηνιαίως.
Τι Συμβαίνει Όμως με την Αγορά Μοδιάνο;
Πρόσφατα παρατήρησα στα social media, μεταξύ όμορφων εικαστικών για δράσεις και μια πολιτική «to know us better» στο Instagram, μια προσφορά για ένα «συν ένα σουβλάκι δώρο». Μια πιο ελιτίστικη προσέγγιση κρεοπώλη για να σου πουλήσει ή να σου ξεπουλήσει τη βιτρίνα του. Αναρωτήθηκα για τη στρατηγική μάρκετινγκ. Χρειάζεται το project «Αγορά Μοδιάνο» μια τέτοια προσέγγιση;
Μετά τις γιορτές, τα νούμερα επισκεψιμότητας έχουν μειωθεί ανησυχητικά, όπως μου μετέφεραν κάποιοι από τους ιδιοκτήτες, και η γκρίνια έχει ήδη αρχίσει. Πώς πετυχαίνεις τη βιωσιμότητα και την κερδοφόρα πορεία ενός τέτοιου έργου; Είναι θέμα στρατηγικής της διαχειρίστριας εταιρείας ή της επιχειρηματικής απόφασης για επένδυση κάποιων παραγωγών –μελιού, οσπρίων κ.ά.– να επεκταθούν σε χώρους με υψηλά ενοίκια;
Τι Φταίει Όμως;
Στα εγκαίνια της Αγοράς έγραψαν και μίλησαν πολλοί για το project. Ήδη στην πόλη –σε μια περίοδο που δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα– οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Μάλιστα, για να είναι αντάξια των προσδοκιών της, τα εγκαίνια συντόνισαν αθηναϊκά μέσα (όπως σε κάθε επαρχιακή πόλη που αναγνωρίζει την κατώτερη θέση της άλλωστε. Ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, τι πιο σύνηθες;).
Σε μία βόλτα λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μέτρησα 33 ανοικίαστα καταστήματα, για τα οποία η διαχείριση έσπευσε να βρει εναλλακτικούς τρόπους να τα γεμίσει ώστε να μην είναι η αγορά ένα λευκό, κατεβασμένο στόρι. Έτσι προσωρινά, δόθηκε η δυνατότητα στους ιδιοκτήτες μαγαζιών εστίασης να διαχειριστούν τον όγκο των επισκεπτών και να διαμορφώσουν τους χώρους οι ίδιοι με τραπεζοκαθίσματα, για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους.
Ιδέα που πέτυχε, γιατί οι χώροι γέμισαν, με τους επισκέπτες να επιλέγουν να κάθονται εκεί, παρά στο αποστειρωμένο περιβάλλον του πάνω ορόφου που μοιάζει με βιβλιοθήκη στο Leiden (ενδιαφέρον co–working space, ωστόσο), όπου, ενώ προσπαθείς να διαβάσεις ή να δουλέψεις και κάπως να φας αυτά που έχεις πάρει από κάτω (έτσι δουλεύουν οι παγκόσμιες αγορές άλλωστε), έχεις το απέναντι all day café–bar που έχει ανοίξει ο γείτονας, να παίζει μουσική στη διαπασών.
Στη συνολική εμπειρία προφανώς έρχεται να προστεθεί και το ανυπόφορο κρύο, που ταλαιπωρεί πέρα από τους επισκέπτες, και τους εργαζόμενους που στέκονται όρθιοι και χαμογελαστοί για να εξυπηρετήσουν τους περαστικούς.
Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη στρατηγική επιλογή εταιρειών που έχουν ήδη εδραιωμένο brand στην αγορά, να νοικιάσουν τους χώρους ως product display. Περπατάς στους διαδρόμους και βλέπεις να εκτίθενται κονσέρβες, σακουλάκια με σαλάτες και sold out (!) ψωμιά από brands που ξέρεις και προμηθεύεσαι ήδη από τις αλυσίδες πολυκαταστημάτων. Μια εύκολη πρόταση για brand awareness με το ανάλογο κόστος της καταχώρισης–σαλόνι σε κάποιο περιοδικό της πόλης.
Τι Χρειάζεται Όμως για να Πετύχει;
Σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται μια επαναξιολόγηση της κατεύθυνσης και του αφηγήματος που η αγορά θέλει να επικοινωνήσει. Σίγουρα δεν συζητάμε για μία αναβίωση. Το Καπάνι, απέναντι, κρατάει την πρωτοκαθεδρία της αυθεντικότητας. Δεν συζητάμε ούτε για έναν ελκυστικό χώρο εστίασης που σε καλοδέχεται, όταν σε όλη την πόλη όλα είναι walking distance και προσφέρουν το ίδιο προϊόν. Σε μια πόλη που δεν λείπει το φαγητό, ούτε οι ωραίοι, στιλάτοι χώροι.
Στόχος της Αγοράς Μοδιάνο θα πρέπει να είναι η μετεξέλιξή της σε σημείο συνάντησης ανθρώπων, αναγέννησης ιδεών και συνύπαρξης διαφορετικών πολυθεματικών projects. Η διαχειρίστρια εταιρεία θα πρέπει να αναζητήσει το «γιατί» να επισκεφθεί κάποιος την αγορά και να καταναλώσει τα προϊόντα που προσφέρει.
H επανάχρηση της Δημοτική Αγοράς της Κυψέλης, στην Αθήνα, που αναπτύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια είναι ίσως ένα ενδιαφέρον project που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως παράδειγμα.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Picco | Στην Αγορά Μοδιάνο για Αυθεντική Pinsa Romana
Η Επιχειρηματίας Ζήνα Μαυροειδή «Γράφει» τους Δικούς της Κανόνες
Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Γιορτάζει τα 70 Χρόνια του «Μικρού Ήρωα»
