Μια ζεστή μέρα στην Ψάθη της Κιμώλου, στο λιμάνι, εκεί όπου το μπλε της θάλασσας, με φόντο τα άσπρα κυκλαδίτικά σπίτια μέσ’ το νερό, συνοδεύεται από μια γοητευτική ησυχία… Ο ήχος του κύματος μόνο σκάει στις βάρκες που είναι δεμένες στο μόλο. Η θέα που απολαμβάνουμε είναι σαν πίνακας ζωγραφικής. Τα πόδια μου κυριολεκτικά στην άμμο. “Το Κύμα” είναι ο γαστρονομικός προορισμός της Κιμώλου.
Αγναντεύοντας, ζωντανεύουν στο μυαλό μου οι ιστορίες της Εχινούσας (νήσου των αχινών), ή αλλιώς Κιμώλου. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία με την οποία ζούσαν στο νησί τον 5ο αιώνα π.Χ., τα περιζήτητα νομίσματα του 3ου αιώνα π.Χ. και η “κιμωλία Γη” που εμπορεύονταν κατά τους Βυζαντινούς και Ρωμαικούς χρόνους. Φέρνω στο μυαλό μου τους Φράγκους, τους Ενετούς, τους πειρατές κάθε εθνικότητας και τους Τούρκους, που απειλούσαν τους ντόπιους κατοίκους του νησιού και συμβόλιζαν τον κίνδυνο. Το Μεσαιωνικό κάστρο που αποτελούσε τον μοναδικό οικισμό του νησιού, αλλά και τον πρώτο Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τότε που ο Ορλώφ συνέταξε χάρτες του νησιού αναζητώντας τα θρυλούμενα μεταλλεία αργύρου.
Η σκέψη μου έρχεται στο σήμερα. “Είναι πολύ δύσκολη η τροφοδοσία του μαγαζιού. Δεν υπάρχουν απευθείας δρομολόγια από την Αθήνα, οπότε σκεφτείτε πόση υπομονή χρειάζεται η δουλειά μας… Οι πελάτες μας είναι κυρίως από σκάφη και φουσκωτά που έρχονται στην Κίμωλο. Αλλιώς δεν θα είχαμε τόση δουλειά.” Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας κύριος Βεντούρης, δεύτερη γενιά, ανέλαβε “Το Κύμα” το 2012.
Μου εξιστορεί πως το εστιατόριο υπάρχει πάνω από 20 χρόνια και ξεκίνησε από τον πατέρα του ως ταβέρνα με κρέατα, για να καταλήξει να γίνει το θαλασσινό γαστρονομικό στέκι του νησιού. Ο chef Μανώλης Βεντούρης έχτισε βιογραφικό στο Saint George Lycabettus και αποφάσισε να επαναπατριστεί στη γενέτειρα του, την Κίμωλο.
Τολμώ να πω πως μου θύμισε “μια γεύση” από το “Θαλασσάκι” της Τήνου. Αυτό που ξεχώρισα περισσότερο απ’ όλα ήταν πως δεν είχε εμπορικό και τυποποιημένο φαγητό, αλλά αυθεντικές, γνήσιες και τοπικές γεύσεις.
Οι γαρίδες σαγανάκι, που σπάνια βρίσκεις πετυχημένες, ήταν εκτός πραγματικότητας, η γεύση σε συνέπαιρνε στα ουράνια! Δεν προλάβαμε τη στήρα, διότι είχε δοθεί για ceviche για το οποίο φημίζεται το μαγαζί, και αντ’ αυτού επιλέξαμε το μυλοκόπι που στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών μας. Φρεσκοψαρεμένο από τα νερά της Κιμώλου, ένιωθες την αλμυράδα τους στα χείλη!
Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τις φρέσκες ταλιατέλες με ψίχα ελληνικού καβουριού, εξαιρετικής υφής. Μαζί με ουζάκι, το σύνολο έδενε τόσο σωστά και σκεφτόμουν πως ο καλός μάγειρας είναι και χημικός κατά μία έννοια. Η ελληνική χωριάτικη με το ντόπιο τυρί της Κιμώλου ήταν δροσερή και τα χόρτα νόστιμα. Μια ελληνική πανδαισία πιάτων, άψογα μαγειρεμένων. Ως μοναδικό “φάουλ” προσάπτω το ότι δεν υπήρχε γλυκό και “pour la bonne bouche” μας έφεραν ένα μπολ με κεράσια που υπήρχαν.
Κάθε νησί θα έπρεπε να έχει “Το Κύμα” του. Καλές οι δοκιμές και οι πειραματισμοί με sushi και asian food, καλό είναι να υπάρχουν επιλογές, αλλά το στέκι που γράφει απ’ έξω “Ελλάδα” είναι (γαστρο)νόμος.
Φεύγοντας αισθάνθηκα μια ευφορία, όχι μόνο γιατί είχα περάσει καλά, αλλά και γιατί ένιωσα πως στήριξα κι εγώ το ταβερνάκι της Κιμώλου, τον μικρό επιχειρηματία που η σεζόν του είναι μικρότερη από 60 μέρες, τη βιωσιμότητά του…
“Θα ξαναέρθω σίγουρα!”, σκέφτηκα. Τελικά, αυτό δεν ορίζει την επιτυχία ενός μαγαζιού;
Διαβάστε κι άλλα άρθρα της Μαρίας Λουίζας Βαφειαδάκη στην αθηΝΕΑ:
Συνταγή για Ριζότο Σουπιάς από τον Chef Λευτέρη Λαζάρου
Γεωργιάννα Χιλιαδάκη, Στέλιος Κιοσσές: η Ψυχολογία της Γαστρονομίας
