Ζητήσαμε από φίλους και αναγνώστες της αθηΝΕΑς να μας βοηθήσουν να φτιάξουμε το soundtrack της… καραντίνας. Μας ταξιδεύει σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα, εκεί όπου βρίσκει φωλιά ο καθένας στα δύσκολα που περνάει.
Κάθε τραγούδι και μια ιστορία, σε μια περίοδο που η μουσική ντύνει τις ζωές όλων, σε μια καθημερινότητα ιδιαίτερη. Διαφορετικά πρόσωπα, κάποιοι στην πρώτη γραμμή στα νοσοκομεία, άλλοι στα σπίτια τους, κάποιοι στους δρόμους, υποχρεωτικά λόγω εργασίας. Για όλους η μουσική είναι συντροφιά, παρηγοριά. Εκφράζει όσα αισθάνονται και όσα ζούνε.
Είναι ένα soundtrack που κάποτε θα ντύσει τις αναμνήσεις μιας περιόδου που ελπίζουμε να μείνει στην ιστορία ως η πιο αμήχανη και αντικοινωνική φάση της σύγχρονης εποχής. Απολαύστε τις μουσικές προτάσεις και αναζητήστε τους καλλιτέχνες – μια βουτιά στη μουσική έχει πάντα πολλαπλά οφέλη. Ολόκληρο το playlist θα το βρείτε στο τέλος του άρθρου.
🎶
Το Tonight the Streets Are Ours ακούει ο Γιάννης Σορώτος, κειμενογράφος στη The Newtons Laboratory
Και μείναμε μέσα, παρέα με τις μουσικές, τα βιβλία, τις ταινίες και τις σειρές. Μοιάζουν μακρινές και είναι, οι απαντήσεις που δίναμε στην ερώτηση: ποιους δίσκους και ποια βιβλία θα έπαιρνες μαζί σου σ’ ένα ερημονήσι. Τώρα όμως πρέπει να κάνουμε τις ίδιες επιλογές σ’ ένα ερημοσπίτι ή, αν είσαι τυχερός και έχεις κάποιον μαζί σου, όχι και τόσο έρημο. Και επειδή εδώ πρέπει να διαλέξουμε ένα κομμάτι, αυτό που παίζει πολύ στο δικό μου ηχοσύστημα είναι το Tonight the Streets Are Ours του Richard Hawley, από το album “Lady’s Bridge” που κυκλοφόρησε το 2007, αλλά αυτό που δεν ήξερα είναι ότι επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας του ήταν η 20ή Αυγούστου, ημέρα των γενεθλίων μου, οπότε, γράφοντας αυτό το “κομμάτι”, γελάω για το “κομμάτι” που επέλεξα. Το πιο ωραίο με αυτό το τραγούδι είναι ότι το τραγουδάς στο σπίτι όλη μέρα και νιώθεις μια αισιοδοξία για τη βραδινή σου βόλτα. Το τραγουδάς στη βραδινή σου βόλτα και νιώθεις πόσο όμορφο μπορεί να είναι τελικά αυτό που ζεις. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερός του δίσκος και μπορεί να μην είναι το καλύτερό του κομμάτι, όμως στίχοι όπως αυτοί –“Tonight the streets are ours, These lights in our hearts they tell no lies”- δύσκολα θα βρεθούν να ταιριάξουν περισσότερο στην κατάσταση που ζει ο πλανήτης. Ακούστε το στο σπίτι ή στη βόλτα σαν τους πιτσιρικάδες, που βάζουν τη μουσική δυνατά στο κινητό τους. Έτσι κι αλλιώς, δε νομίζω να ενοχλήσετε κάποιον.
🪕
Το Menina Moca ακούει ο Λάσκαρης Αβτζηγιάννης, Director στη Swift Marine
Το τραγούδι-μουσικό θέμα που εκφράζει το περισσότερο μέρος της ζωής μου και σαφώς την περίοδο που διανύουμε είναι το Menina Moca (young lady) του Αμερικανού σαξοφωνίστα, βραβευμένου με Grammy, Stan Getz. Γραμμένο το 1963, “κατατάσσεται” ως μουσικό είδος στη βραζιλιάνικη τζαζ, κοινώς Bossa Nova, το είδος που ανέδειξε το ταλέντο και την προσωπική χροιά του Getz. Το συγκεκριμένο κομμάτι λοιπόν, το μικρό κορίτσι όπως το λέω εγώ, μου έδινε πάντα ένα συναίσθημα αισιοδοξίας, έρωτα, προσμονής και προετοιμασίας για κάτι όμορφο που θα έρθει, ό,τι και να είναι αυτό. Το μικρό κορίτσι Menina Moca το άκουσα πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80 στη χώρα του, μάνα της Bossa Nova, Βραζιλία, επισκεπτόμενος τον πατέρα μου που εργαζόταν σε κρουαζιερόπλοιο. Το έπαιζαν πλανόδιοι μουσικοί στον δρόμο του Ρίο. Παρακάλεσα τον πάτερα μου να ρωτήσει να του πουν πώς λέγεται αυτό το τραγούδι και του είπαν με χαμόγελο “μικρή κυρία”. Μικρός κύριος κι εγώ εκείνη την εποχή, από τότε μέχρι σήμερα ταξιδεύουμε μαζί.
🎺
Το See the Day ακούει ο Νίκος Θεοδωράκης, Καθηγητής Τ.Ε.Φ.Α.Α. Σερρών
H έλλειψη ενός καλού espresso στο σπίτι και η ταλαιπωρία της απολύμανσης μετά την επίσκεψη στο super market με γύρισαν πίσω σε μια συνήθεια που μου κρατούσε παρέα, μαζί με τον Νίκο Κομνηνό, στον FM101 καμιά 30αριά χρόνια πίσω: στο νες-με-γάλα-μέτριο. Την εποχή εκείνη, μέσα στη φασαρία της βρετανικής κιθαριστικής μουσικής, η κούκλα Dee C Lee σταματούσε να κάνει φωνητικά για τους Wham και ξεκινούσε τη σόλο καριέρα της. Ενδιάμεσα, βρίσκει χρόνο να παντρευτεί τον Paul Weller (τότε με τους Style Council), να κάνει δύο παιδιά μαζί του και να κυκλοφορήσει το See the Day που φτάνει μέχρι το νούμερο 3 των βρετανικών charts. Τις μέρες της πανδημίας μάλλον μένει στο σπίτι της κάπου στο νότιο Λονδίνο.
🎧
Το Sempre e Per Sempre ακούει η Αθηνά Χατζίκου, Διερμηνέας-Μεταφράστρια
Ούτε το τραγούδι, ούτε τον τραγουδιστή γνώριζα, μέχρι τις 15 Μαρτίου. Την ημέρα εκείνη, τα “νούμερα” των κρουσμάτων στην Ιταλία “έδειχναν” εκθετική αύξηση. Ενστικτωδώς, επικοινώνησα με τον φίλο μου Ρομπέρτο στην Ιταλία. Ήθελα να μάθω πώς είναι και να του στείλω δύναμη. Στην κουβέντα μας, όμως, κατέρρευσα. Με κυρίευσε πανικός. Το κατάλαβε. Και μου είπε: “Άκου ένα τραγούδι, είναι αλληγορικό”. Μου εξήγησε: “Έτσι γράφει ο υπέροχος De Gregori. Θέλει να μπορεί ο καθένας που θα ακούει τα τραγούδια του να τα ερμηνεύει κατά το δοκούν. Άκουγε το. Και μην ξεχνάς. Sempre e per sempre. Πάντα στο ίδιο μέρος θα με βρεις”. Και κάπως έτσι δεσμεύτηκε να είναι καλά και να τα καταφέρει. Κι αυτή η δέσμευσή του, μέσα από τους στίχους αυτού του τραγουδιού, γαληνεύουν την ψυχή μου κάθε φορά που τα “νούμερα” της Ιταλίας, της Ισπανίας και του κόσμου ηχούν απόκοσμα και τρομακτικά. Εγώ ακούω τους στίχους του τραγουδιού, θυμάμαι την υπόσχεση του Ρομπέρτο και ξέρω ότι θα τα καταφέρει. Αυτός, η Ιταλία, η Ελλάδα, ο άνθρωπος.
🎹
Το Father Ocean ακούει η Μαριέτ Βαινά, Επικεφαλής Διεθνών & Δημοσίων Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Απαγορευτική αφή, επίπονη όραση, επιλεκτική ακοή. Ελευθερία του νου, η φαντασία χωρίς μάσκα και γάντια. Εικόνες θαλασσινές, Μεσόγειος γαρ, καλοκαιρινές αναμνήσεις και κοσμικά πάρτι, όχι βίρτουαλ. Αλλά και μια ανάγκη ενδοσκόπησης, επανεκκίνησης, με το βλέμμα στραμμένο στον ορίζοντα. Θετική θαλασσινή αύρα, χαρμόσυνη σκέψη, κρατάω πάντα απόθεμα από άμμο στο σάκκο μου. Υγιαίνετε και όσο το δυνατόν αγαλλιάστε μουσικά. Ο πιτσιρίκος Γερμανός Ben Boehmer (μόλις 26 ετών), ο οποίος ξεκίνησε να παίζει στο παιδικό του δωμάτιο πιάνο και τρομπέτα πριν απογειώσει την καριέρα του ως γνωστός Dj στον χώρο της deep και progressive house μουσικής, διασκευάζει το τραγούδι του συμπατριώτη του Monolink, “Father Ocean”. O Steffen Linck (Monolink), επίτιμο μέλος της ηλεκτρονικής σκηνής του Βερολίνου, έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο χώρο της ηλεκτρονικής, τέκνο, house και ambient μουσικής. Κατάφερε όμως να ξεχωρίσει όταν άρχισε να δημιουργεί ένα προσωπικό στιλ, συνδυάζοντας φωνητικά και ήχους από φυσικά μουσικά όργανα, ενώ δέχτηκε επιρροές από μουσικούς θρύλους, όπως τον Leonard Cohen και τον Bod Dylan.
🎸
Το No Surrender ακούει η Μαρία Σπανουδάκη, Μουσικός
Από δώδεκα χρονών που το πρωτοάκουσα μέχρι σήμερα, το τραγούδι είναι στανταράκι στο soundtrack της ζωής μου. Καταφύγιο στις μαύρες μου, ξεφάντωμα στις χαρές μου. Κυκλοφόρησε στο θρυλικό άλμπουμ “Born In the U.S.A.” (1984). Για την ακρίβεια, ήταν η πρώτη αυλακιά στη Β’ πλευρά του δίσκου, κάτι βολικότατο για ατελείωτα “repeat”. Σε αυτό ακούγεται πρώτη φορά η προσφώνηση “blood brothers” που χρόνια αργότερα έγινε τίτλος τραγουδιού, επισφραγίζοντας τη σχέση του Bruce με τη μπάντα και το κοινό του, που αποκαλούνται έτσι μεταξύ τους! Και φυσικά, χάρη σε αυτό, η ελληνική κοινότητα φίλων του “Αφεντικού” ονομάζεται “No Surrender”. Το μήνυμα του τραγουδιού είναι ξεκάθαρο. Δεν παραδίνομαι! Δεν υποχωρώ στα δύσκολα. Όχι από ανάγκη ή επειδή έτσι “πρέπει”. Αλλά επειδή έτσι είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Από κουράγια, επιθυμίες κι όνειρα! “I want to sleep beneath peaceful skies in my lover’s bed, With a wide open country in my eyes and these romantic dreams in my head.”* Απολαύστε το από το live-ορόσημο στο Hyde Park το 2009, με guest τον Brian Fallon των Gaslight Anthem. Στο 2’06” θα δείτε και τη γαλανόλευκη να ροκάρει!
🎤
Το Don’t Stop Me Now ακούει η Βίκυ Ζαχαριάδου-Καματάκη, Αντιπρόεδρος της MLS Innovation
Ό,τι πιο όμορφο θα ηχήσει στ’ αυτιά σου για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα σου. Το Don’t Stop Me Now των Queen. Ίσως ένα από τα πιο θετικά τραγούδια. “Tonight I’m gonna have myself a real good time, I feel alive and the world it’s turning inside out Yeah!” Στίχοι που δημιουργούν την αίσθηση της αγάπης για τη ζωή και ενισχύουν τη δύναμη για να δεις τα πράγματα διαφορετικά. Κι ας είσαι μόνος σου. Μας υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι μικρή και δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Νιώσε τον αέρα. Απλά μη με σταματάς.
📻
Το Έλα σε Μένα ακούει η Τάνια Παλαιολόγου, Ηθοποιός-Εκφωνήτρια
Σε μία από τις εξόδους μου με κωδικό Νο 6 στην περιοχή μου, άκουσα ξανά το Έλα Σε Μένα του Μάνου Χατζιδάκι, σε στίχους Νίκου Γκάτσου και με τη φωνή του Βασίλη Λέκκα από τη θρυλική “Πορνογραφία” του 1982. Το κομμάτι έπαιξε και ξανάπαιξε, ώσπου να ξεχωρίσω τη γραμμή του κάθε οργάνου ξεχωριστά. Αναπόφευκτα, έγινε το soundtrack των ημερών μου. Το κομμάτι ξεκινά με έναν απαλό κυματισμό της κιθάρας και μια μελωδική γραμμή από ακορντεόν – η επιτομή της απλότητας. Σιγά σιγά, μαζί με τους θεϊκούς στίχους του Γκάτσου που φτύνουν πατόκορφα όλα αυτά που ονειρευόμαστε τώρα με την απαγόρευση κυκλοφορίας όπως κοινωνικές συναναστροφές ή ταξίδια με καράβια και τρένα, έχει μπει ολόκληρη ορχήστρα και, σαν σε μεγάλο φινάλε μίας πολύχρωμης συναυλίας, αποθεώνει την πρόσκληση του Ποιητή: “Έλα και κάθισε δεξιά μου, σαν ξεχασμένος αδελφός, να μοιραστείς τη μοναξιά μου και να σου δώσω λίγο φως, Έλα σε μένα, έλα σε μένα”.
🎻
Το I’ll Be There For You ακούει ο Αλέξης Χριστοδουλάρας, Δημοσιογράφος-Ραδιοφωνικός Παραγωγός
Οι μέρες της καραντίνας περνούν και οι περισσότεροι έχουν βάλει την, προ-κορωνοϊού, καθημερινότητά τους, σε αναμονή. Μια νέα κατάσταση βγήκε στο προσκήνιο και μαζί της προέκυψαν νέα ερωτήματα. Οι αποστάσεις και η αποφυγή συγχρωτισμού είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε. Άρα, η απομόνωση και η εσωστρέφεια είναι η λύση; Και οι κοινωνικές σχέσεις μας; Η απάντηση είναι απλή. Και είναι στη μέση. Πρέπει να τηρούμε ασφαλείς αποστάσεις ο ένας από τον άλλο, για όσο χρειαστεί, αλλά παράλληλα να είμαστε, όσο γίνεται, πιο κοντά. Δείχνοντας αλληλεγγύη! Επειδή μόνο έτσι θα στηριχτεί η κοινωνία. Ο Jon Bon Jovi τραγουδάει, βέβαια, για μια ερωτική ιστορία, η οποία μπορεί να θυμίζει σε κάποιους τα ανέμελα χρόνια της δεκαετίας του ’80, αλλά ο τίτλος του τραγουδιού και το μήνυμα της στήριξης που προσφέρει, μπορεί να ταιριάξει και στην εποχή του Covid-19.
🎙️
Το The Rip ακούει η Ελένη Καστρινογιάννη, Artist
The Rip. Ακόμα και ο τίτλος του τραγουδιού των Portishead αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό μου κόσμο, με μία και μόνο λέξη. Σκισμένο στα δύο, μεταξύ φόβου και ελπίδας, άγχους και ηρεμίας, θλίψης και αισιοδοξίας, μοναξιάς και στοργικότητας. Αλλά και η μουσική των Portishead μοιάζει να ισορροπεί μεταξύ όλων αυτών των συναισθημάτων. Ξεκινώντας στο πρώτο μισό μελαγχολικά, με ακουστική κιθάρα και τη σαγηνευτική φωνή της Beth Gibbons, σταδιακά εξελίσσεται, κάνοντας μία εντυπωσιακή μετάβαση σε μια ηλεκτρονική μελωδία που σε στοιχειώνει. Τo The Rip αρχικά σου βγάζει ένα βαθύ αίσθημα απώλειας και απομόνωσης, μια συναισθηματική ανημποριά, ενώ το κρεσέντο αναδίδει πάθος για ζωή. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με το φρενήρες βίντεο κλιπ, με τη δυσάρεστη, νευρική αισθητική, σε κάνει απ’ τη μία να θέλεις να βάλεις τα κλάματα και απ’ την άλλη να βγεις στο δρόμο και να ζήσεις την κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Κάπως έτσι δεν αισθανόμαστε όλοι σήμερα;
To The Rip βρίσκεται στο άλμπουμ “Third”, το οποίο κυκλοφόρησε το 2008. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που έβγαλαν μετά το 1997, ουσιαστικά κάτι σαν δεύτερο ντεμπούτο. Η αναγέννηση τους μετά από 11 χρόνια. Κάτι σαν την αναγέννηση που ελπίζουμε ότι θα βιώσουμε όταν τελειώσει αυτή η δοκιμασία, όταν θα έχουμε επαναπροσδιορίσει τους εαυτούς μας και τη σχέση μας με τους άλλους.
🎵
Το Dancing in the Streets ακούει η Έλλη Αναγνώστου, Ενδοκρινολόγος
Στους καιρούς της καραντίνας, ξυπνάω πολλά πρωινά ακούγοντας το τραγούδι Dancing in the Streets των Martha (Reeves) and the Vandellas. Με βοηθά να ξεκινήσω τη μέρα μου με κέφι, χαρίζοντας έναν τόνο αισιοδοξίας και προσμονής, ότι όλο αυτό κάποια μέρα θα περάσει, and we will hit the roads again! Το γυναικείο αυτό συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1957 και έφτασε στο αποκορύφωμα της δόξας του τη χρυσή δεκαετία του ’60, βγάζοντας δίσκο με τη θρυλική Motown Records. Το συγκεκριμένο τραγούδι άγγιξε το #2 στο Billboard Hot 100 όταν λανσαρίστηκε. Θα το βρείτε στο soundtrack της ταινίας “Big Chill” (“Η Μεγάλη Ανατριχίλα”), που αποτελεί ορισμό του τι σημαίνει soundtrack ταινίας, πολύ πριν εμφανιστεί ο Tarantino. Το OST εμπεριέχει πολλά ακόμα σπουδαία τραγούδια από κορυφαίους καλλιτέχνες, όπως ο Marvin Gaye, οι Rolling Stones, η Aretha Franklin και οι Temptations.
🎚️
Το La Sorella ακούει ο Λευτέρης Κογκαλίδης, Δημοσιογράφος
Καθώς αυτές τις μέρες της απομόνωσης τακτοποιούσα το αρχείο μου, βρήκα τις σημειώσεις για μια προσωπική έρευνα που κράτησε δύο χρόνια. Προσπαθούσα να βρω ποιος ήταν ο συνθέτης του “Στο Ζάπειο μια Μέρα” και ξανάκουσα την καλύτερη ορχηστρική εκτέλεση-διασκευή της σύνθεσης La Sorella από την Boston Pops, με διευθυντή τον Arthur Fiedler, από το άλμπουμ “ΟLΕ” του 1972. H πρωτότυπη σύνθεση είναι γαλλική του 1905, με πρωτότυπο τίτλο “La Machiche”. Συνθέτης ο Jean Borel Clerc και πρώτος ερμηνευτής ο Felix Mayol. Στις ΗΠΑ η σύνθεση έγινε γνωστή ως La Sorella (march). Στη Γαλλια θεωρήθηκε ως το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι της μπελ επόκ. Ο George Gershwin χρησιμοποιεί δύο αποσπάσματα στο μπαλέτο “Ένας Αμερικανός στο Παρίσι” του 1928.
🎧
Το Βαλς των Χαμένων Ονείρων ακούει η Μάιρα Παλτίδου, Εικαστική Φωτογράφος
Καθώς ξεκινάει το βαλς των χαμένων ονείρων, ταξιδεύω πίσω στην παλιά Ελλάδα. Την Ελλάδα που γνώρισα μέσα από ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Εικόνες ασπρόμαυρες, συνοδεία πάντα μίας λατέρνας, φτώχειας και φιλότιμου. Μιας Ελλάδας πιο Ελλάδας. Η μελωδία επαναλαμβάνεται σαν ένα καρουζέλ, γλυκά και τρυφερά, με μια απροσδόκητη δόση πόνου. Μου θυμίζει όλα όσα άφησα πίσω μου, σαν παιδί. Καθώς η μελωδία γίνεται έντονη, αντικρίζω με βαθιά συγκίνηση τη γαλανόλευκή μας να κυματίζει. Αγγίζω το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μυρίζω το ελληνικό καλοκαίρι και ερωτεύομαι. Η μελωδία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, σαν ένα όνειρο που θέλει να ολοκληρωθεί. Σα μια φράση δίχως τέλος, το βαλς των χαμένων ονείρων μιλάει για το χαμένο κομμάτι του εαυτού μας, που πάντα μας λείπει και που πάντα θα αναζητούμε. Εκείνο το αθώο χαμόγελό μας.
🎶
Το Μαγικό Χαλί ακούει ο Γιάννης Αστρείδης, Γναθοπροσωπικός Χειρουργός
Ένα τραγούδι που σίγουρα με συγκίνησε αυτές τις εβδομάδες που είμαι κλεισμένος σπίτι και πλέον έχει συνδεθεί αυτόματα με την πανδημία είναι Το Μαγικό Χαλί της Άννας Βίσση, σε μουσική και στίχους του Νίκου Καρβέλα. Οι στίχοι περιγράφουν τη σημερινή κατάσταση, αλλά μ’ έναν οξύμωρα αντίθετο τρόπο! Για την εποχή που γράφτηκε δε μπορώ να πω πολλά, μιας και ήμουν τότε 3-4 χρονών και τα μόνα που θυμάμαι από εκείνη την περίοδο ήταν το μπάσκετ, ο Γκάλης και ο Άρης, λόγω μπαμπά και αδερφού.
🎺
Το Ask For Answers ακούει ο Νίκος Χαλαράκης, Ιατρός
Αυτές τις μέρες ακούω αυτό το τραγούδι, που είναι εσωτερικό, γεμάτο σκέψεις, αλλά ταυτόχρονα σου επισημαίνει ότι μετά από αυτό που ζεις, θα πρέπει να κάνεις “get through”. Χωρίς δεύτερες ευκαιρίες, σκέψου ό,τι θέλεις, ό,τι δε θέλεις, ό,τι σου είναι δύσκολο. Το καλοκαίρι έρχεται και μπορούμε να ονειρευόμαστε τη θάλασσα. Αυτή θα έχει όλες τις απαντήσεις. Αρκεί να τη ρωτήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, ούτε το φάρμακο, ούτε το εμβόλιο για τον κορωνοϊό έχει βρεθεί. Έχουν όμως βρεθεί οι Placebo.
🎹
Το Let the Sunshine In ακούει η Δάφνη Τζιανοπούλου, Δασκάλα του Σιάτσου και της Κοσμοενεργειακής Θεραπευτικής
Το Let the Sunshine In από τη μουσική επένδυση της ταινίας “Hair”, στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, με αντιμιλιταριστικό περιεχόμενο. Το τραγούδι αυτό το πρωτοάκουσα στα 13 μου και με συγκίνησε βαθιά, καθώς απέπνεε τον ρομαντισμό και τη λαχτάρα για ζωή και ελευθερία της εποχής των hippies. Οι καιροί άλλαξαν, το πνεύμα των παιδιών των λουλουδιών ναρκώθηκε με ουσίες και αποπροσανατολίστηκε, όμως έπαιξε σαφώς το ρόλο του στο γίγνεσθαι της ανθρωπότητας. Μπορεί το μήνυμα που μετέφερε το τραγούδι αυτό για Ειρήνη, Αγάπη, Ελευθερία, στις μέρες μας να χρειάζεται να ενισχυθεί και με Αφύπνιση, Ενότητα, Γνώση, πάντως παραμένει ένα τραγούδι που με εμπνέει και συγκινεί πάντα.
🎤
Το Spirit World ακούει ο Γιώργος Συρίδης, Αθλητικός Συντάκτης
Είναι δύσκολο να επιλέξεις ένα και μόνο τραγούδι για να προτείνεις σε κάποιον. Η δική μου επιλογή είναι η μίξη δύο τραγουδιών. Το Spirit World είναι το αποτέλεσμα του… πειράγματος που έκαναν οι Βρετανοί The Reborn Identity, οι οποίοι φρόντισαν με μοναδικό τρόπο να παντρέψουν δύο επιτυχίες. Το “Street Spirit” των Radiohead και το “Gained The World” των Morcheeba στο οποίο “χάρισε” την φωνή της η Amanda Zamolo. Υπέροχα τραγούδια και τα δύο. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πώς θα μπορούσαν να γίνουν ένα, κι όμως όχι απλά ταίριαξαν, αλλά δημιούργησαν μια μοναδική μελωδία. Σε συνδυασμό με τους στίχους τους, Radiohead και Morcheeba προσέφεραν ως “πρώτη ύλη” αυτό το υπέροχο τραγούδι, το οποίο έχει συνδυαστεί σε προσωπικό επίπεδο με πολλές στιγμές χαράς, λύπης και κυρίως στιγμές που ο καθένας έχει ανάγκη να μένει μόνος με τον εαυτό του.
🎸
Το It’s the End of the World As We Know it (Coronavirus Edition) ακούει ο Φίλιος Στάγκος, Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ3
“Είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε”, τραγουδούν οι R.E.M. ένα χρόνο μετά το Τσέρνομπιλ και δύο πριν την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. 33 χρόνια αργότερα, ένας άλλος κόσμος τελειώνει με τη διασκευή της Δόκτωρα Φυσικής, συγγραφέα, blogger και vlogger Sabine Hossenfelder από τη Φρανκφούρτη και του καθηγητή Φυσικής Tim Palmer από την Οξφόρδη. Το leitmotif αυτής της τρομακτικής, μοναχικής όσο συλλογικής μετάβασης της ανθρωπότητας στο “μετά”, τότε που όλα τ’ άλλα θα ανήκουν πια στο “πριν”.
🎵
Το Doing the Unstuck ακούει η Ακριβή Κωστοπούλου, Παθολογοανατόμος
Ένα από τα τραγούδια που ακούω αυτές τις μέρες είναι το Doing the Unstuck. Οι The Cure είναι μαθητική-φοιτητική ανεμελιά, έρωτας, αναπόληση, χαρά, πάθος, “goosebumps”, με το γλυκούλη Robert Smith να τραγουδάει στην ψυχή. Έρχεται σαν θεραπεία να με γεμίσει ενέργεια (dancing like you can’t hear the beat), αισιοδοξία και προσμονή (to get up and go) όταν μικροσκοπώ, γυμνάζομαι ή χορεύω με τις κόρες μου (μία μουσική μου επιλογή αντέχουν την ημέρα). “Wake up with a smile without a doubt, Other stuff can make you yell, Burst, grin, giggle, bliss, skip, jump, sing and shout, Let’s get happy”…
