Η Γη είναι το Σπίτι μας και Σπίτι μας είναι η Γη, που οφείλουμε να προστατεύουμε με έναν τρόπο ζωής όσο το δυνατόν πιο βιώσιμο – με τους 17 Στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης να είναι το «μονοπάτι που μας οδηγεί σε έναν κόσμο υγιή, δικαιότερο, πιο ειρηνικό και ευημερούντα».
Αυτό μεταφράζεται θεατρικά ως το «Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά, που μας ανοίγεται και αποσαρθρώνεται για να μας παραπέμψει σε νοήματα που αφενός έχουν αφετηρία το περιβαλλοντικό πρόβλημα, ως ηχηρό παρόν που επηρεάζει το μέλλον, και αφετέρου συνδέονται με κάθε πρόβλημα εγχώριο ή παγκόσμιο, ενδοοικογενειακό ή ευρύτερα κοινωνικό.
Ένα Θορυβώδες Μανιφέστο
Το θεατρικό σκηνικό «μανιφέστο» του Δημήτρη Καρατζά είναι θορυβώδες – σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο. Σαν μια σύγχρονη, γεμάτη συμβολισμούς performance που όμως λειτουργεί εν κενώ.
Σε σημασιολογικό επίπεδο, το σπίτι είναι ο χώρος ο ιδιωτικός, η «ζώνη ασφαλείας και άνεσης», όπου κάθε άτομο ζει, κινείται, αισθάνεται, συμπεριφέρεται και αλληλεπιδρά καταλαμβάνοντας τον δικό του πιο προσωπικό χώρο μέσα σε αυτό.
Παράλληλα, ένας άλλος κόσμος σε βιντεο-εγκατάσταση κινείται πότε σε ώθηση προς τα εμπρός, πότε γυρνώντας επαναληπτικά προς τα πίσω, θυμίζοντας κινούμενη χρονογραμμή ιστορικών γεγονότων που υπογραμμίζει οτιδήποτε μπορεί να επαναληφθεί και να προκαλέσει ρωγμές, οδηγώντας στην κατάρρευση ενός οικοδομήματος διαπροσωπικού, κοινωνικού, ιστορικού και πολιτικού.
Τα Δομικά Υλικά της Παράστασης
Είναι γεγονός πως το «Σπίτι» επιδέχεται πολλές αναγνώσεις και στα δομικά μέρη έχει καλές ιδέες, ατάκτως ερριμμένες, καθώς σε πρώτο πλάνο πρωταγωνιστεί η σιωπή προερχόμενη από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της που φθείρει τις ανθρώπινες σχέσεις και παγώνει τον χρόνο εντός.
Αυτή η σιωπή γίνεται απότομα και ασύνδετα μια χειμαρρώδης κραυγή που γκρεμίζει συθέμελα ό,τι υλικό περιβάλλει τον κόσμο μας. Πόσο διάτρητοι είναι οι τοίχοι και πόσο στέρεα είναι τα υλικά αγαθά όταν οι αξίες, τα ιδανικά και οι συνθήκες αλλάζουν και σείουν τον «οίκο» που γίνεται εν δήμω και βορά αλλοτριωμένων ανθρώπων είναι ένα από τα μηνύματα που, αν και χρήζουν δραματουργικής εμβάθυνσης, αποδίδονται εμφανώς χάρη στο βίντεο της Γκέλυς Καλαμπάκα και το λειτουργικό σκηνικό της Κλειώς Μπομπότη.
Η Αλεξία Καλτσίκη και ο Φιντέλ Ταλαμπούκας ανταποκρίνονται στο ύψος των δραματικών συνθηκών, υποστηρίζοντας τους χαρακτήρες τους ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας που βιώνουν τη συμβατική –πεζή– καθημερινότητα μέχρι η βίαιη πραγματικότητα να εισβάλει στο καταφύγιό τους, να τους εκτοπίσει και να τους συντρίψει.
Εν ολίγοις, η performance-παραβολή του Δημήτρη Καραντζά στη Στέγη αποτελεί ένα «Σπίτι» ανοιχτό για τις ανησυχίες του σε θέματα που απασχολούν τον πλανήτη μας, όπως η βία, ο εθισμός στην εικόνα, η επαναληπτικότητα της καθημερινότητας και η ακαριαία αναμέτρηση με την πραγματικότητα, δημιουργώντας ευφυέστατα ένα σκηνικό Big Bang, προκαλούμενο από τη ρήξη της δραματουργικής ασυνέχειας.
- Η performance-παραβολή του Δημήτρη Καραντζά «Το Σπίτι» ανέβηκε στη Στέγη για 20 παραστάσεις.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Έλενα Πέγκα | «Πρέπει να Τιμούμε και να Υπερασπιζόμαστε τη Διαδρομή μας»
Είδαμε το «1975» | Επιστροφή στο Μέλλον
Είδαμε το «Μιστέρο Μπούφο» στο Άβατον | Βαθύ και Ανθρώπινο Θέατρο
