Η πρώτη εκδρομή μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων μετακίνησης είναι γεγονός. Το μικρό μπλε Peugeot με τα μπαγκάζια μας μπήκε ξανά στην Εθνική και φυσικά στους παλιούς επαρχιακούς δρόμους. “Πάμε στο Γαλαξίδι;” “Να πάμε, βέβαια!”
Όχι Από την Εθνική Οδό
Βαριέμαι αφόρητα τις Εθνικές, προτιμώ τους περιφερειακούς δρόμους, την παλιά Εθνική. Θέλω να βλέπω νταλίκες, παλιά εργοστάσια, πόλεις και χωριά, χωράφια, στροφές και επαρχιακές καφετέριες με εικόνες της Παναγίας, δύο μπουκάλια μπύρα άδεια κι έναν πίνακα του Dali, όλα στο ίδιο ράφι.
Στο Γαλαξίδι πας από Λιβαδειά και ή θα περάσεις από Δελφούς και Αράχωβα ή θα πας από Δίστομο και Δεσφίνα. Όμορφοι τόποι, επιβλητικά βουνά και λίγο πιο κάτω ένας τεράστιος ελαιώνας.
Μπροστά σου η φιδωτή ακτογραμμή και απέναντι τα βουνά της Πελοποννήσου. Ξυπνάνε μνήμες από ταξίδια με τους γονείς μου, μα τώρα είμαι εγώ πλέον ο πατέρας.
Μια Εκδρομή…
Είναι η πρώτη μας εκδρομή από πέρσι τον Οκτώβριο και αντέχουμε ακόμα και τα μικρά ευτράπελα, όπως το γεγονός ότι “έμεινε” τελικά το μικρό μας Peugeot στο γυρισμό. Δεν πειράζει!
Ο ξενώνας “Χηρόλακας” ήταν μια μικρή έκπληξη, αν και είχαμε ήδη δει ότι έχει καλές κριτικές. Φιλικοί άνθρωποι, καλά δωμάτια, χειροποίητο πρωινό, ακόμα και τα corn flakes ήταν από κοντινό αλευρόμυλο! Έκαναν άνετη τη διαμονή μας και αυτό μετράει. Επίσης, το Wi-Fi, που το χρειάστηκα για τη δουλειά μου, ήταν καλύτερο από του σπιτιού μου…
Το Γαλαξίδι έχει μεγάλη ιστορία, αλλά δεν θα σας την πω εγώ. Μόνο τα βασικά! Ο οικισμός ξεκινάει από την αρχαιότητα και αναπτύχθηκε. Η καλύτερη εποχή του ήταν ο 18ος και 19ος αιώνας χάρη στη ναυτιλία, καθώς άκμασε, χάρη και στις συνθήκες του Πασάροβιτς και του Κιουτσούκ Καϊναρτζή.
Ο τόπος γνώρισε, πάντως, σφαγές και λεηλασίες από Οθωμανούς, Βούλγαρους και Νορμανδούς, ενώ τυχαία γλίτωσε από τους Γερμανούς στη διάρκεια της κατοχής.
Απέναντί του οι Δελφοί και η Ιτέα. Το λιμανάκι του κρυμμένο καλά κοιτάζει, αιώνες τώρα, τον Παρνασσό. Το παραλιακό μέτωπο αποτελείται από έναν υπέροχο πευκώνα που θαρρείς πως αποκόβει το Γαλαξίδι από τον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη μεριά, μαγαζιά για φαγητό ή παροχή υπηρεσιών, το αγκυροβόλιο για τα ιστιοπλοϊκά και τα υπέροχα σπίτια.
Περπατήστε Το!
Μια βόλτα με φωτογραφική μηχανή ή με δυο αχόρταγα, για ωραίες εικόνες, μάτια θα σας αποζημιώσουν. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα λόφο στον οποίο αναπτύχθηκε η μικρή κωμόπολη. Παράθυρα, μανταλωμένες πόρτες, γάτες, πορσελάνινες πινακίδες με ένα καράβι και το όνομα του ιδιοκτήτη, έξω από αρκετά σπίτια.
Πινακίδες βγαλμένες από το παρελθόν και μια όμορφη εκκλησία του Αγίου Νικολάου να δεσπόζει στο λόφο. Η καροτσάδα με τον μικρό μου γιο μας πέρασε από όλα αυτά τα στενά. Η βόλτα συνεχίστηκε στο λιμανάκι, όπου ζουν και 4-5 πάπιες, στην πλατεία του Γαλαξιδίου με την παιδική χαρά, ξεπλυμένη από τη βροχή του Ιουνίου, αλλά και στην περιοχή του Χηρόλακα, με το μελαγχολικό πράσινο άγαλμα του ναυτικού.
Σκέφτομαι το αντίστοιχο άγαλμα στην πόλη της Άνδρου και σκέφτομαι όλες αυτές τις ζωές, τα πλοία, τα λιμάνια, τους ναυτικούς.
Για μπάνιο υπάρχει το μοναδικό beach bar ονόματι Ocean Drive. Απέναντι, ακριβώς κάτω από τον πευκώνα υπάρχουν μικρές-μικρές παραλίες λίγων μέτρων, ενώ έξω από την κωμόπολη υπάρχει ο Καλαφάτης.
“Διαβολιές”
Το Γαλαξίδι έχει κάτι μοναδικό. Οι vegan ας μη μου θυμώσουν. Καλαμάκι προβατίνα! Ω Θεοί! Πρόκειται για σπεσιαλιτέ της περιοχής και είναι νοστιμότατο. Εξαιτίας του μικρούλη έπρεπε να υπάρχει εγγύτητα στην παιδική χαρά, οπότε τα σουβλάκια του Billy ήταν η καλύτερη λύση για εμάς. Χορταστικές μερίδες, σαλάτες, μπίρες, σουβλάκια, πατάτες. Άκρως Ελληνικά.
Υπάρχουν, όμως, αρκετά μαγαζιά για φαγητό και καφέ που θα ανακαλύψετε εύκολα επί της παραλιακής οδού.
Αν πρέπει να βρω κάτι να γκρινιάξω είναι ότι η δημαρχία πρέπει να κάνει ένα μικρό σουλούπωμα σε μικροζημιές, ειδικά στην όμορφη πλατεία του Χηρόλακα, που μοιάζει εγκαταλελειμμένη. Ακόμα, θα απαγόρευα τα καταραμένα “παπάκια” με το δαιμονισμένο θόρυβό τους. Και εγώ μηχανή είχα και έχω…
Γενικότερα, ο νομός Φωκίδας έχει πολλά αξιοθέατα, αρκετές δυνατότητες τόσο για παραθαλάσσιες δραστηριότητες, όσο και για περπάτημα, για περιηγήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους ή και στο γνωστό “βαγονέτο” στα Μεταλλεία. Η αίσθησή μου είναι ότι δεν τον έχουμε ανακαλύψει ακόμα.
Θα ξαναπάμε γιατί ήταν όλοι οι άνθρωποι που συναντήσαμε ζεστοί, ανθρώπινοι. Η κυρία που μας σέρβιρε, ο κύριος που δουλεύει στις ιχθυοκαλλιέργειες και μας είπε σε 15 λεπτά την ιστορία του τόπου ή οι ηλικιωμένες κυρίες με το αργό βήμα που χαιρετούσαν ενθουσιασμένες τους επισκέπτες.
Στο Γαλαξίδι, λοιπόν! Όπως λέμε, “στο επανιδείν”.
