Εντάξει εντάξει, πρέπει να έρθει η τελευταία μέρα για να δεις πως τα πράγματα είναι κάπως σοβαρά. Ούτε που να το φανταζόσουν πως πριν ένα μήνα, εκεί που έψαχνες κόκκινες και άσπρες κλωστές να φτιάξεις το βραχιολάκι σου, κάποιος κύριος σου είπε πως φέτος δε θα πας στην Ξάνθη, ούτε στην Καστοριά, ούτε στην Πάτρα. Αλλά εσύ πήγες, γιατί έτσι είχες μάθει.
Χρόνια τώρα έχεις χάσει την εμπιστοσύνη σου σε αυτόν τον κύριο. Αφού δε σε σέβεται, δεν προνοεί και δε σε προστατεύει, γιατί να τον ακούσεις; Και λίγο αργότερα, πριν βγάλεις τη μάσκα της Αποκριάς, έτρεχες να βρεις την άλλη, τη λευκή. Τη μίας χρήσεως, την ανθεκτική, την ακριβή, γιατί έτσι σου είπαν στην τηλεόραση. Έτρεχες πανικόβλητος να προλάβεις να τη βρεις και την αγόρασες όσο-όσο. Καμιά φορά είχε και δώρο αντισηπτικό, αν έκανες καλό deal.
Ήρθε η μέρα που μένεις σπίτι γιατί έτσι πρέπει, και την επόμενη μέρα λες θα βγω. Και αυτοί που είναι έξω είναι πιο πολλοί από κάθε άλλη φορά. Και τρομάζεις. Είσαι κάπως μουδιασμένος για το πώς να φερθείς. Να βήξεις, να ανασάνεις.
Και μετά άνοιγες το Facebook κι εκεί χανόσουν στις τόσες πληροφορίες. Σε εικόνες σε νοσοκομεία, σε αριθμούς, σε νεκρούς. Μετά πήγαινες λίγο στα σύνορα με την Τουρκία, αναπτέρωνες το εθνικό σου φρόνιμα και μετά βυθιζόσουν σε ειδήσεις αλλιώτικες απ’ αυτές που έχεις συνηθίσει. Και μετά τα έλεγες και στους φίλους σου και στους γονείς σου, χωρίς να τα έχεις καταλάβει και πολύ καλά. Ίσως τα είπες και λάθος. Γιατί ίσως να ήσουν και λίγο τρομαγμένος.
Κι όντως, κάποια στιγμή τρόμαξες, μέχρι που περίμενες να πάει 6 το απόγευμα να κάτσεις μπροστά στην τηλεόραση, να ακούσεις μία εξέλιξη, μια συμβουλή, έναν αριθμό μικρότερό απ’ αυτόν που ακούς στις ειδήσεις, για να μπορείς μετά να συνεχίσεις τη μέρα σου. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Και ήρθε η μέρα που δεν πας δουλειά. Πας όμως σουπερμάρκετ, με τον κύριο Κώστα από τη μαναβική να σου κάνει νεύμα για το αν και πότε θα μπεις. Ήρθε η μέρα που μένεις σπίτι γιατί έτσι πρέπει, και την επόμενη μέρα λες θα βγω. Και αυτοί που είναι έξω είναι πιο πολλοί από κάθε άλλη φορά. Και τρομάζεις. Είσαι κάπως μουδιασμένος για το πώς να φερθείς. Να βήξεις, να ανασάνεις. Και γυρνάς σπίτι, είναι πάλι 6, είναι Κυριακή. Και σου λένε δε θα ξαναβγείς.
Και οι μέρες περνούν κάπως περίεργα. Έχεις βαρεθεί και το Facebook και όλα. Κανείς ασκήσεις γιόγκα μπροστά στη smart TV σου και μετά βουλιάζεις στον καναπέ βλέποντας Netflix και τρώγοντας σοκολάτες, ενώ ψάχνεις στα συρτάρια φωτογραφίες της παιδικής σου ηλικίας για λίγα λεπτά δημοσιότητας. “Θα περάσει”, λες και ονειρεύεσαι τι θα κάνεις το καλοκαίρι.
Και συνειδητοποιείς πόση αξία είχαν αυτά τα πολλά, τα απλά που έκανες πριν. Αυτά τα συναισθήματα από το βαρύ πρωινό ξύπνημα, το αιώνιο ερώτημα “τι να φορέσω σήμερα”, το άγχος στα πρωινά meetings στο γραφείο, την αναμονή για το delivery esspesso café, την έξοδο Παρασκευή απόγευμα μέχρι και το συναίσθημα “Κυριακή Βράδυ”.
Και κανένας μήνας από εδώ και πέρα δε θα είναι ίδιος, γιατί εσύ θα έχεις αλλάξει. Κάθε μήνας θα σου θυμίζει αυτόν το Μάρτ-Ιο και εσύ θα έχεις γίνει πιο προσεkτικός, λιγότερο άπληστος, ίσως και πιο ρομαντικός.
Και πάντα θα προσμένεις αυτό τον Αύγουστο. Ίσως γιατί είναι ο μόνος μήνας που δε θα σου θυμίζει αυτή την κατάληξη.
