Όταν καταρρέουν οι βεβαιότητες, αλλάζουν οι άνθρωποι. Εάν το θέλουν, φυσικά. Αν θέλουν να δουν την καταστροφή ως ευκαιρία για να βελτιώσουν ό,τι θέλουν να βελτιώσουν. Τον εαυτό τους, το περιβάλλον τους, την κοινωνία, τον κόσμο. Μόνο αυτοί θα αλλάξουν μετά το τέλος της καταστροφής. Όσοι το θέλουν.
Οι βεβαιότητες καταρρέουν σταδιακά. Δεν έχει σημασία η σειρά. Πάντως καταρρέουν. Ας πούμε, πρώτη καταρρέει η βεβαιότητα ότι θα είμαστε πάντα υγιείς. Μετά ότι ο ήλιος ανατέλλει από το μπαλκόνι μας. Έπειτα ότι πάντα θα έχουμε όσα υλικά “αγαθά” έχουμε αυτή τη στιγμή. Ακόμη, καταρρέει η βεβαιότητα ότι οι δικοί μας άνθρωποι θα είναι πάντα εκεί και όποτε τους χρειαστούμε μπορεί και να τους δούμε και να είναι διαθέσιμοι. Μετά… ακόμη… ύστερα.. η μία βεβαιότητα μετά την άλλη συντρίβονται. Ήπια στην αρχή. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Μετά, η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται μοιάζει με τα τείχη του Καβάφη. Που δεν ακούσαμε κρότο κτιστών ή ήχο όταν αυτά ορθώνονταν.
Ο ιός μας υπενθυμίζει, όμως, πως ο κόσμος είναι γεμάτος και με αυτούς που δεν υποκύπτουν εύκολα
Υπάρχει ένα εγγενές σφάλμα στον τρόπο που ζούμε, στον τρόπο που μεγαλώνουμε, ίσως, τα παιδιά μας. Η βαθιά πίστη στο ότι ήρθαμε στον κόσμο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο Schopenhauer το σημείωσε αυτό. Έζησε κι αυτός σε μια σκοτεινή εποχή. Ξαφνιασμένοι, συνειδητοποιούμε με τον ιό ότι δεν ήρθαμε στον κόσμο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο ιός μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος είναι γεμάτος συμφορές, δυσκολίες, αδικίες για τις οποίες δεν ευθυνόμαστε, τουλάχιστον στην αρχή.
Ο ιός μας υπενθυμίζει, όμως, πως ο κόσμος είναι γεμάτος και με αυτούς που δεν υποκύπτουν εύκολα. Με αυτούς που δεν κουράζονται να προσπαθούν να βελτιώσουν τα πράγματα. Αυτούς που, αφού τρανταχτούν από το σοκ της κατάρρευσης των βεβαιοτήτων, βρίσκουν δύναμη να συνεχίσουν. Βρίσκουν δύναμη σε λέξεις/έννοιες που έχουν χάσει πριν την καταστροφή το νόημά τους. Καλοσύνη, πείσμα, ευγένεια, ευγνωμοσύνη, αγώνας, αυτοθυσία, ανοχή, ανεκτικότητα, σεβασμός, μέτρο, συνέπεια, αγάπη, πολλή αγάπη, κάθε είδους.
Αυτοί θα αλλάξουν μετά την καταστροφή. Αυτοί θα βελτιωθούν. Αυτοί που ξέρουν πως δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο. Οι άλλοι θα συνεχίσουν να γκρινιάζουν. Ας είναι. Μετά από όλο αυτό, όταν τελειώσει με το καλό, θα είμαστε όλοι άλλοι άνθρωποι. Είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Θα τα καταφέρουμε.
