Ο προπονητής της Εθνικής Oμάδας Ποδοσφαίρου ήρθε στην επικαιρότητα με την τεράστια νίκη επί της Εθνικής Αγγλίας μέσα στην έδρα της, στο Γουέμπλεϊ. Σε ένα φορτισμένο παιχνίδι λόγω του θανάτου του George Baldock (παίκτη του Παναθηναϊκού, με γιαγιά Ελληνίδα αλλά μεγαλωμένο στην Αγγλία) την προηγούμενη μέρα.
Ο Ivan Jovanović επιβεβαιώνει τον κανόνα: ότι οι ομάδες χτίζονται από έναν προπονητή. Στον αθλητισμό, η σημασία του προπονητή αναδεικνύεται συνέχεια όχι μόνο στα ατομικά αθλήματα αλλά και στα ομαδικά. Ειδικά στο ποδόσφαιρο, όπου το ενδιαφέρον του κόσμου είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Αυτό το κάνει πιο απαιτητικό και πολύ στρεσογόνο. Για όλους.
Ο Ivan Jovanović δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Ποτέ δεν ήταν. Όταν ήρθε στην Ελλάδα ως παίκτης του Ηρακλή τη μακρινή δεκαετία του ’90 όλοι είχαν καταλάβει ότι δεν επρόκειτο για απλώς έναν καλό επιτελικό παίκτη, αλλά για έναν αθλητή που θα λειτουργούσε με πολλαπλάσιο ρόλο μέσα στην ομάδα.
Νηφάλιος και πάντα με φρασεολόγιο που διέφερε πολύ από εκείνο των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών.
Τα χρόνια εκείνα ζούσα στη Θεσσαλονίκη και έκανα ρεπορτάζ για τον Ηρακλή σε εφημερίδες και σε τηλεοπτικά κανάλια που κάλυπταν το ελληνικό πρωτάθλημα. Ήξερες από τότε πως ήταν ο ποδοσφαιριστής που δεν θα επηρεαζόταν από το αποτέλεσμα του παιχνιδιού και πως, μετά τον αγώνα, θα μιλούσε στους δημοσιογράφους. Θα αποδεχόταν την πρόσκληση από κάποια τηλεοπτική εκπομπή για να τοποθετηθεί για τον αγώνα, γιατί πίστευε ότι ήταν μέρος του παιχνιδιού, και πάντα η παρουσία του σε αυτή θα έδινε κάτι παραπάνω στους φιλάθλους που περίμεναν πληροφορίες και ενημέρωση. Ήταν ένας άτυπος εκπρόσωπος Τύπου για τον Ηρακλή. Νηφάλιος και πάντα με φρασεολόγιο που διέφερε πολύ από εκείνο των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών.
Εκείνη την εποχή ήταν ένας από τους καλύτερους ξένους στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σε εποχές που έπαιζαν λίγοι ξένοι και πολλοί Έλληνες, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει σήμερα, που παίζουν πια πολύ λίγοι Έλληνες παίκτες σε ένα πρωτάθλημα που την «ελληνικότητά» του καθορίζουν κυρίως τα ονόματα των ομάδων.
Ο Jovanović ήταν πάντα και παραμένει ο ίδιος άνθρωπος, με το ίδιο χαμηλό προφίλ, την αίσθηση του μέτρου και την καλλιέργεια που δεν συναντάς συχνά. Σχεδόν ίδια εικόνα, με τα μαλλιά του μόνο να έχουν ασπρίσει.
Πριν από την ανάληψη της ευθύνης της Εθνικής Ομάδας, είχε περάσει από τον Παναθηναϊκό. Όλοι σοκαρίστηκαν όταν η διοίκηση της ομάδας αποφάσισε τα Χριστούγεννα του 2023 να διακόψει τη συνεργασία μαζί του, κανείς δεν περίμενε ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, μια και ο Σέρβος προπονητής είχε δώσει δείγματα των ικανοτήτων και της προσωπικότητάς του. Μάλλον ο Jovanović δεν είναι… ταιριαστός με όλα όσα ευδοκιμούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μια ζούγκλα, ειδικά σε επίπεδο παραγόντων, χωρίς να παραβλέπει κανείς πως και στις κερκίδες κυριαρχεί η βία και η ανοησία. Σε όλα αυτά ήταν απέναντι, κάνοντας μια μοναχική προσπάθεια για να προσφέρει ποδοσφαιρικό πολιτισμό και αισθητική ασυνήθιστα για τα ελληνικά δεδομένα.
Ο δάσκαλος και ο προπονητής, σε όλα τα επίπεδα, κάνουν τη διαφορά. Και όσο υπάρχουν πρόσωπα όπως του Jovanović υπάρχει ελπίδα και για καλύτερες μέρες.
Στην Εθνική Ελλάδος, αν καταφέρουν να αντέξουν τον χαρακτήρα του οι παράγοντες (μια όχι συνηθισμένη πρακτική απέναντι σε εκείνους που ξεχωρίζουν θετικά), θα προσφέρει πολλά. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σε ό,τι αφορά τη νοοτροπία και την κουλτούρα του ποδοσφαίρου και, εν γένει, του αθλητισμού. Θα κάνει καλό σε πολλά επίπεδα η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια παραμονή του στον πάγκο. Για να υποδεικνύει με τον πιο έκδηλο τρόπο ότι χωρίς τη σωστή καθοδήγηση και τεχνική εκπαίδευση, αλλά και χωρίς την έμφαση στον χαρακτήρα, δεν θα υπάρξουν τα αποτελέσματα που όλοι ευχόμαστε.
Ο δάσκαλος και ο προπονητής, σε όλα τα επίπεδα, κάνουν τη διαφορά. Και όσο υπάρχουν πρόσωπα όπως του Jovanović υπάρχει ελπίδα και για καλύτερες μέρες. Όχι μόνο σε νίκες και επιτυχίες, αλλά και σε αλλαγή της εικόνας συνολικά του ελληνικού ποδόσφαιρου.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Μιχάλης Αναγνώστου: «Το Ποδόσφαιρο Είναι Γιορτή, όχι Πόλεμος»
