Σε μια εποχή που το κρασί πίνεται, φωτογραφίζεται, ποστάρεται και επαναπροσδιορίζεται ξανά και ξανά, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο αν αυτό που γεύεσαι είναι το ίδιο το κρασί ή η ιδέα του. Στο άρθρο που ακολουθεί δοκιμάζουμε να ξεφλουδίσουμε τα στρώματα γύρω από την οινική μας ταυτότητα με ψυχραιμία, με ειλικρίνεια και με μια μικρή υποψία γιασεμιού στον αέρα.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, η ερώτηση ήταν η εξής: «Τι κρασί να ανοίξουμε;». Ερώτηση λειτουργική, διεκπεραιωτική: κόκκινο ή λευκό, γλυκό ή ξηρό ̶ τα βασικά για το κυριακάτικο τραπέζι. Σήμερα, η ίδια ερώτηση είναι σχεδόν ξεπερασμένη. Τουλάχιστον για τη νέα γενιά, που είναι πολύ καλύτερα ενημερωμένη και με ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον οινικό χώρο. Άλλωστε, οι οινικές εκθέσεις έχουν αυξηθεί δραστικά τα τελευταία χρόνια (σε σημείο εξαντλήσεως, αν με ρωτάτε, αλλά αυτό θα το αφήσω για επόμενο άρθρο) και τα wine bars είναι πλέον το νέο hype της διασκέδασης. Ένα νέο lifestyle γεννήθηκε και πατά στο καλοδεχούμενο τρίπτυχο: ποιότητα, εξερεύνηση και αυθεντικότητα.
Σε έναν κόσμο γεμάτο επιλογές και ελάχιστο χρόνο, οι επιλογές και οι προτιμήσεις μας γίνονται ένα shortcut ταυτότητας.
Χτίζοντας Οινική Ταυτότητα
Η επιλογή κρασιού έχει πάψει να είναι μόνο γευστική. Είναι αισθητική, πολιτισμική, σχεδόν πολιτική. Πίνουμε κρασί, αλλά το κρασί πίνει κι εμάς, μας απορροφά, μας κατατάσσει, μας εκφράζει. Υπό αυτό το πρίσμα, βρισκόμαστε στην εποχή όπου το «τι πίνεις» κουβαλά το «ποιος είσαι». Πίσω από το «μου αρέσει αυτό το κρασί» συχνά κρύβεται ένα «μου αρέσει να είμαι ο τύπος που του αρέσει αυτό το κρασί».
Σε έναν κόσμο γεμάτο επιλογές και ελάχιστο χρόνο, οι επιλογές και οι προτιμήσεις μας γίνονται ένα shortcut ταυτότητας. Το κρασί συμβάλλει με τον τρόπο του στην προβολή της ταυτότητας. Έχει πολύ ενδιαφέρον κοινωνιολογικά πώς το υπαρξιακό being σχετίζεται με το οινικό doing. Όχι με την έννοια της βαριάς πολιτικής σημαίας, αλλά με την έννοια της μικρής καθημερινής επιτέλεσης — αυτού του ήσυχου, σχεδόν ποιητικού τρόπου με τον οποίο χτίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τις επιλογές μας.
Με οινικούς όρους, το ποτήρι δεν είναι ποτέ απλώς μισογεμάτο ή μισοάδειο. Είναι επιμελημένο, είναι προσεγμένο ή, στη γλώσσα των νέων, «curated». Ένα ποτήρι natural σε ένα μπαρ με γυμνό μπετό και φυτά σε πήλινα κασπό λέει περισσότερα για το πού ανήκεις κοινωνικά και πολιτισμικά απ’ όσο ίσως θα παραδεχόσουν.
Αν η επιλογή των φυσικών κρασιών υπονοεί ευαισθησία, συνειδητότητα και έναν υπόγειο αντικομφορμισμό, ένα παλαιωμένο Ασύρτικο από τη Σαντορίνη λέει «ξέρω πού να ψάξω». Ένα ισπανικό κόκκινο με brutal γραφιστική υποδηλώνει διάθεση για αντίσταση στο οινικό κατεστημένο και τα στερεότυπα. Ένα pinky ροζε με παιχνιδιάρικη ετικέτα λέει «ανέβασέ με story», όπως κι ένα αφρώδες δηλώνει εκλέπτυνση και επιτυχία.
Όλα, εν δυνάμει, υποδηλώνουν κάτι. Για κάποιους συνειδητά, για άλλους όχι τόσο. Προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας, σφραγίζουμε την ταυτότητά μας με τις επιλογές μας και στον όχι-και-τόσο-αθώο κόσμο του μάρκετινγκ αυτό δεν είναι μια αδιάφορη πληροφορία.
Είναι λοιπόν το κρασί ταυτότητα; Ναι. Όσο του επιτρέπουμε.
Και, κάπως έτσι, γεννιούνται οι οινικές περσόνες. Δεν πρόκειται για αυστηρούς τυπολογικούς χαρακτήρες. Συνυπάρχουν, μπλέκονται και αλληλοσυνδέονται. Υπάρχουν οι ενθουσιώδεις πότες που γοητεύονται από τα crushable κρασιά, τα πιο ροζέ, τα πιο βαριά λευκά, υπάρχουν οι τολμηροί των περίεργων οινοποιήσεων, που ψάχνουν βρετανομύκητα, θολότητα και purity, ενδεχομένως διαθέτουν και τετράδια moleskine για τις σημειώσεις τους. Οι πότες κυνηγοί του αισθαντικού που εκστασιάζονται μπροστά στα πληθωρικά λευκά ή στα «σατοποιημένα» Bordeaux και οι εμμονικοί με τις ποικιλίες όπως του Pinot, που διαλαλούν ότι όλα τα άλλα είναι μπροστά τους σκιές. Και τέλος, υπάρχουν πάντα και οι πρακτικοί. Οι πρακτικότατοι, που απλώς θέλουν να πιουν κάτι νόστιμο και να ζήσουν τη στιγμή τους.
Είναι λοιπόν το κρασί ταυτότητα; Ναι. Όσο του επιτρέπουμε. Αν του φορτώνουμε επιθυμίες, αισθητικές, πολιτικές και κοινωνικές συνδηλώσεις, θα τις κουβαλήσει όλες στο ποτήρι μας. Αν του ζητήσουμε απλώς να μας δροσίσει μια Τετάρτη βράδυ, θα το κάνει κι αυτό.
Είναι προϊόν αυθεντικότητας; Επίσης ναι. Αρκεί να αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αυθεντικότητα είναι εύθραυστη όταν γίνεται προϊόν «μόδας». Όταν μιμείται τον εαυτό της και γίνεται καρικατούρα. Όταν ζητάει την αποδοχή χάνοντας την ελευθερία της, την καινοτομία, τον αυθορμητισμό. Όταν πέσει θύμα της επιτυχίας της και κάποιοι θα θελήσουν να τη φορμάρουν, καταθέτοντας πατέντα. Τότε, απειλείται η ουσία, δηλαδή η αυθεντικότητα, η αγνότητά μας. Η ταυτότητά μας τότε κάπου εμπαίζεται.
Ένα είναι σίγουρο, το κρασί είναι αληθινό και μοναδικό μόνο όταν μας συναντά στις στιγμές που είμαστε κι εμείς πιο αληθινοί.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
