Είναι η χρονιά του Μιλένιουμ και ο πλανήτης, μεθυσμένος από ευμάρεια, ζει σε ρυθμούς Ολυμπιακών Αγώνων. Οι Έλληνες παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τον «γιο του ανέμου», Κώστα Κεντέρη, και την Κατερίνα Θάνου να μας κάνουν «εθνικά υπερήφανους». Ήταν μια χρυσή εποχή με πολλές προοπτικές που, ως έφηβος, όπως οι περισσότεροι άλλωστε, δεν είχα καταλάβει ότι θα περνούσε ανεπιστρεπτί. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, οι ρόδες του αεροπλάνου κατεβαίνουν και τα φώτα του Σίδνεϊ αρχίζουν να λαμπυρίζουν στον σκοτεινό ουρανό. Έπειτα από σχεδόν δύο ημέρες πτήσεων, πατάω τα πόδια στην πέμπτη και τελευταία ήπειρο που επισκέπτομαι, συμπληρώνοντας ένα παζλ αντίστοιχο με τους πέντε κύκλους της ολυμπιακής σημαίας.
Καταλαμβάνοντας τη μεγαλύτερη έκταση της Ωκεανίας, συνηθίζουμε να ταυτίζουμε την Αυστραλία με μια ολόκληρη ήπειρο. Οι περισσότεροι όμως δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι κατοικείται μόνο το 5% της επιφάνειάς της. Στο κέντρο της, μια απέραντη έρημος χωρίς βουνά και πόσιμο νερό, σε πολλές περιπτώσεις είναι αδύνατη η επιβίωση. Η περιφέρειά της, αποτελούμενη από εύκρατες παραθαλάσσιες περιοχές, είναι το σπίτι 26 εκατομμυρίων ανθρώπων. Αριθμός σχετικά μικρός, αν σκεφτεί κανείς άλλες χώρες αντίστοιχου μεγέθους.
Η Ιστορία…
Οι πρώτοι ιθαγενείς, οι Αβορίγινες όπως αποκαλούνται οι διαφορετικές φυλές της Αυστραλίας, κατοικούσαν για χιλιάδες χρόνια σε αυτή τη γη. Μέχρι που «ανακάλυψαν» την Αυστραλία οι Ολλανδοί, το 1620, χωρίς ωστόσο να της δώσουν μεγάλη σημασία, βάζοντας πλώρη για άλλους προορισμούς. Εντέλει, μόλις 250 χρόνια πριν, καθιέρωσαν την παρουσία τους εκεί οι Βρετανοί, αξιοποιώντας την αρχικά ως τόπο εξορίας για τους χιλιάδες κατάδικους που ξεχείλιζαν στις φυλακές τους. Αυτοί ήταν που έχτισαν τα πρώτα δείγματα σύγχρονου πολιτισμού σε αυτή την ήπειρο, δημιουργώντας −κυριολεκτικά− τους δρόμους για τους ελεύθερους Βρετανούς που άρχισαν να φτάνουν στη συνέχεια για να κάνουν μια νέα αρχή.
Κρατική Βιβλιοθήκη NSW (περ. 1804)
Σήμερα, οι τόποι φυλακών έχουν γίνει μουσεία, όπως το μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco Hyde Park Barracks, το οποίο, εκτός από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των κατάδικων, αναδεικνύει και τις τακτικές εξόντωσης των φυλών που είχαν την ατυχία να μένουν σε αυτό το κομμάτι γης. Η ιστορία είναι αρκετά πρόσφατη, με τις φυλακές να κλείνουν αρκετά χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κυβέρνηση της Αυστραλίας (η οποία μέχρι το 1986 διατηρούσε δεσμούς με τη Βρετανία) να παύει τις τακτικές απομάκρυνσης των παιδιών Αβορίγινων μόλις το 1970.
Hyde Park Barracks
Η σημερινή κοινωνία της χώρας, με μεγάλη δόση ενοχών αλλά και ειλικρινούς μεταμέλειας, γνωστοποιεί σε κάθε σημείο, από κυβερνητικά κτίρια μέχρι παγωτατζίδικα, σε γραπτά ή ηχητικά μηνύματα, ότι ο τόπος αυτός ανήκε στους Αβορίγινες, αποτίνοντας σεβασμό και εκτίμηση. Πλέον, η χώρα αποτελεί υπόδειγμα ανεκτικότητας και ενσωμάτωσης, με περιοχές όπως η Μελβούρνη να θυμίζει πόλη της Ασίας. Οι Αβορίγινες αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού, έχοντας πλέον προσαρμοστεί στην αστική ζωή, όπως ο ουμπεράς που μας πήρε από το αεροδρόμιο.
Made in Australia
Επισκεπτόμενος κάποιος το τοπικό σούπερ μάρκετ διαπιστώνει ότι η χώρα παράγει άπειρα τοπικά προϊόντα, από φρούτα και λαχανικά μέχρι κρέατα και ψαρικά. To made in Australia είναι εμφανές παντού. Τα προϊόντα τους είναι ποιοτικά και γευστικά από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει, κάτι που οφείλεται στην πολύ καλή αναλογία πληθυσμού σε σχέση με τους πόρους γης, αλλά και στο ήπιο κλίμα. Οι εισαγωγές αφορούν κυρίως είδη πολυτελείας από τον υπόλοιπο κόσμο, όπως προϊόντα προστατευόμενης προέλευσης, π.χ. η ελληνική φέτα ή το κυπριακό χαλούμι.
Η ύπαρξη ελάχιστων υπέρβαρων στον πληθυσμό δεν οφείλεται, όμως, μόνο στη διατροφή: γύρω μου βλέπω παντού γυμνασμένους άντρες και γυναίκες να τρέχουν.
Η τοπική κουζίνα θεωρητικά είναι ανύπαρκτη∙ πρόκειται ουσιαστικά για ένα αμάλγαμα από διάφορες κουζίνες του κόσμου. Περίμενα να συναντήσω αμερικανική εικόνα, με φαστφουντάδικα παντού, αλλά, αντίθετα, πανταχού παρούσες είναι οι επιλογές υγιεινής διατροφής, με τις θερμίδες να αναγράφονται σχεδόν σε όλα τα γεύματα και με τα λαχανικά ως βασικό συστατικό.
Η ύπαρξη ελάχιστων υπέρβαρων στον πληθυσμό δεν οφείλεται, όμως, μόνο στη διατροφή: γύρω μου βλέπω παντού γυμνασμένους άντρες και γυναίκες να τρέχουν. Είναι προφανές, αν τους παρατηρήσει κάποιος, ότι δεν το κάνουν (μόνο) για την εξωτερική εικόνα τους, αλλά γιατί έτσι νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και με το σώμα τους.
Βρετανική Σφραγίδα
Υπάρχουν στοιχεία στην κουλτούρα της χώρας που θυμίζουν έντονα ότι η χώρα «φτιάχτηκε» από Άγγλους: απαραβίαστες ουρές για την είσοδο στα (διώροφα) λεωφορεία, οδήγηση στα αριστερά, παλιά κτίρια βικτωριανού τύπου, επίσημη συντηρητική ένδυση στους χώρους εργασίας και ένα διάχυτο βρετανικό coolness, το οποίο πλαισιώνεται διαφορετικά σε ένα ηλιόλουστο τοπίο, το δικό τους τοπίο: οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι Άγγλοι που ήρθαν για ένα καλοκαίρι να μεθύσουν στις παμπ των ελληνικών νησιών, αλλά γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έχτισαν αυτό τον τόπο, ο οποίος δεν θυμίζει σε τίποτα την πατρίδα των προγόνων τους.
Σε μια προσπάθεια διεθνοποίησης της χώρας, ωστόσο, κάποια στοιχεία είναι αντίθετα με τη βρετανική κουλτούρα: το μετρικό σύστημα, που υιοθετήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, η συντόμευση των λέξεων (gday αντί για καλημέρα), η έξω καρδιά και η καλή διάθεση. Κάποια άλλα πράγματα, πάλι, θυμίζουν Αμερική: το (αυστραλιανό) δολάριο, τα SUV αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού με φιμέ τζάμια που λειτουργούν με πολύ φτηνή βενζίνη −και οι υψηλές τιμές στα μέσα μαζικής μεταφοράς που ευνοούν εντέλει τη χρήση αυτοκινήτου−, οι μεγάλες μερίδες στο φαγητό, οι μεγάλες ισόγειες μονοκατοικίες.
Χάρη στις ιδανικές εργασιακές συνθήκες, που ελκύουν νέους εργαζόμενους, αλλά και του κοινωνικού κράτους, που ευνοεί τη δημιουργία οικογένειας, η μέση ηλικία των κατοίκων της χώρας είναι κάτω των 38.
Στην Καρδιά του Σίδνεϊ
Περπατώντας στο κέντρο του Σίδνεϊ βλέπω νέο κόσμο ντυμένο με κοστούμια και ταγιέρ να κάνει το διάλειμμά του, συνήθως σε χαλαρούς ρυθμούς, σε ένα από τα πολλά specialty καφέ και εστιατόρια στα ισόγεια των εταιρειών. Η οικονομική σταθερότητα και η ποιότητα ζωής αντικατοπτρίζονται τόσο σε μετρήσιμα μεγέθη (ο ΦΠΑ είναι μόλις 10%) όσο και σε ποιοτικά (ο κόσμος είναι σχεδόν πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος). Χάρη στις ιδανικές εργασιακές συνθήκες, που ελκύουν νέους εργαζόμενους, αλλά και του κοινωνικού κράτους, που ευνοεί τη δημιουργία οικογένειας, η μέση ηλικία των κατοίκων της χώρας είναι κάτω των 38 (σε αντιδιαστολή με την Ελλάδα, που είναι 46).
Στην καρδιά της πόλης, στο Martin Place, βλέπω στο πάτωμα τα λουλούδια κάτω από τα γυάλινα πλακάκια. Είναι εκεί για να θυμίζουν τα χιλιάδες λουλούδια που γέμισαν την πλατεία το 2014 στον απόηχο της ομηρίας στο Lindt Cafe, που είχε ως αποτέλεσμα τρεις νεκρούς. Μια από τις λίγες μαύρες σελίδες σε μια κατά τα άλλα φιλήσυχη και φιλειρηνική χώρα. Στο υπόλοιπο κέντρο ξεχωρίζουν τα ψηλά σύγχρονα κτίσματα, με κάποιες εξαιρέσεις ιστορικών κτιρίων που επέζησαν της πρώτης εποχής της Αυστραλίας, όπως η περιοχή the rocks, η πρώτη που κατοικήθηκε κατά την αποικιοκρατία, η οποία διασώθηκε χάρη στις προσπάθειες κάποιων φιλότιμων ακτιβιστών μιας άλλης εποχής.
Σε ανύποπτο χρόνο και χώρο, πέφτω πάνω σε ένα άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Η επιγραφή γράφει «Δώρο του Δημάρχου Αθήνας, Δημήτρη Αβραμόπουλου». Στην αρχή σαστίζω, μέχρι να δω την ημερομηνία: Σεπτέμβριος του 2000. Ανασύρω από τη μνήμη μου την Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου σε ένα δρώμενο σκηνοθετημένο από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου ο δήμαρχος Αθηναίων μαζί με τη Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη εμφανίζονται για να παραλάβουν τη σημαία για τους επόμενους αγώνες στην Αθήνα.
Από την Παραλία στα Γαλάζια Όρη
Κι αν το κέντρο βρίθει από καλοντυμένο κόσμο που δουλεύει, στις βόρειες παραλίες, μια περιοχή δεκάδων χιλιομέτρων αμμουδιάς γύρω από την οποία έχουν χτιστεί οι πιο όμορφες γειτονιές, εκεί όπου η πόλη μπλέκεται με τη φύση, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Το σορτς και η σαγιονάρα είναι σχεδόν… υποχρεωτικά παντού, από τα πάρκα και τις παραλίες μέχρι τα λεωφορεία και τα εμπορικά. Τα μαγαζιά με αθλητικά και είδη θαλάσσης ξεπερνάνε αυτά των συμβατικών ρούχων. Ο ίδιος κόσμος που κάνει το 9-5 στο κέντρο θα βρεθεί εκεί για να κάνει τη βουτιά του, το σερφ του, τη βόλτα του, για να φάει το παγωτό του. Οι σέρφερ αποτελούν το μεγαλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι πληθυσμού, πολλοί από τους οποίους κυκλοφορούν ξυπόλυτοι από το σπίτι τους μέχρι την κοντινότερη παραλία.
Αλλά ακόμα κι αν δεν αρέσει σε κάποιον το συγκεκριμένο σπορ, σχεδόν σε κάθε παραλία υπάρχουν χτισμένες στα βράχια μεγάλες πισίνες με θαλασσινό νερό, όπου ο κόσμος μπορεί να κολυμπάει απρόσκοπτα, ανεξαρτήτως κυμάτων, μεδουσών αλλά και καρχαριών. Για τους τελευταίους, οι αρχές καιροφυλακτούν συνεχώς, υιοθετώντας διάφορες μεθόδους για τον εντοπισμό τους, από δίχτυα έως drones.
Η εικόνα στην παραλία είναι συνήθως αρκετά χαλαρή, με λιγοστά μαγαζιά, αλλά πολύ κόσμο που απολαμβάνει τη θάλασσα, κάνει πικ νικ ή την πρωινή του άσκηση. Οι κάτοικοι της περιοχής ζουν και αναπνέουν ωκεανό, έχοντας μάθει από μικροί θαλάσσια σπορ με την ίδια άνεση που σε άλλα μέρη του κόσμου τα παιδιά παίζουν (ή μάλλον έπαιζαν κάποτε) ποδόσφαιρο στις αλάνες.
Πάντως, και εκτός της παραλίας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πόλης υπάρχουν υποδομές που εξυπηρετούν τον δημόσιο βίο, όπως πόσιμο νερό, καθαρές τουαλέτες, παιδικές χαρές, δημόσιες ψησταριές με γκάζι έτοιμες να φιλοξενήσουν γιορτές ή συναντήσεις φίλων και οικογενειών.
Φτάνοντας στην περιοχή των Γαλάζιων Ορέων, ανοίγεται μπροστά στα μάτια σου μια αχανής έκταση με δάσος ίσο με την έκταση της Κρήτης. To κύριο αξιοθέατο είναι τρεις ψηλοί βράχοι, οι τρεις αδερφές, που θυμίζουν Μετέωρα. Η διατήρηση της φύσης και της πανίδας είναι χαρακτηριστικό της χώρας, η οποία, απομακρυσμένη από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και με ελάχιστη σεισμική δραστηριότητα (βρίσκεται στο κέντρο της τεκτονικής πλάκας), παρέχει μια σταθερότητα που επιτρέπει σε είδη όπως τα καγκουρό ή τα συμπαθέστατα κοάλα να επιζούν χωρίς να κινδυνεύουν από πολλούς θηρευτές.
Στην Όπερα
Τα φώτα χαμηλώνουν και η συναυλία ξεκινάει. Αφού ακουστεί για άλλη μια φορά το καθιερωμένο μήνυμα ευχαριστιών στους τοπικούς λαούς στους οποίους ανήκε αυτή η γη, βλέπω τον Γερμανό μουσικό Nils Frahm να βγαίνει στη σκηνή, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας του. Ευχαριστεί κι αυτός, με τη σειρά του, για την πρόσκληση και παρατηρεί ότι ο χώρος έχει βελτιωθεί. Πράγματι, η ακουστική στην κεντρική αίθουσα της εμβληματικής Όπερας του Σίδνεϊ είναι εκπληκτική.
Συνειδητοποιώ ότι το να είσαι μέσα σε αυτό το κτίριο, το σύμβολο της πόλης, αυτό που βλέπουμε κάθε Πρωτοχρονιά να υποδέχεται τον νέο χρόνο πριν τον υποδεχτούμε εμείς, είναι εμπειρία ζωής. Έξω από την όπερα, χιλιάδες κόσμου απολαμβάνουν το ποτό τους στα διάφορα καφέ, σε χαλαρό κλίμα, με θέα το λιμάνι, την όπερα, και την εμβληματική γέφυρα που ενώνει το κέντρο με το βόρειο κομμάτι της πόλης.
Η Μελβούρνη είναι η πόλη με τον μεγαλύτερο ελληνικό πληθυσμό εκτός Ελλάδας παγκοσμίως, ήτοι πάνω από 150 χιλιάδες.
Στη Μελβούρνη
Παρατηρώ τη θέα από τον τελευταίο όροφο του Eureka Tower. Δίπλα μου, κάποιοι Έλληνες σχολιάζουν τα τοπόσημα της πόλης. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν, και τους το θυμίζω παρεμβαίνοντας απρόσκλητος, είναι ότι αντικρίζουν την ίδια εικόνα που βλέπαμε στους τίτλους αρχής της σειράς «Είσαι το Ταίρι μου» στις αρχές της χιλιετίας: τη Μελβούρνη από ψηλά. Τότε, στις χρυσές εποχές της τηλεόρασης, που είχαν έρθει οι ηθοποιοί και το συνεργείο για 47 ημέρες στην άλλη άκρη του κόσμου με σκοπό να αποτυπώσουν τις περιπέτειες της Βίκυς και της Στέλλας.
Κατεβαίνω από το κτίριο, το οποίο τυχαίνει να έχει σχεδιάσει ο Ελληνοαυστραλός Νώντας Κατσαλίδης, και κατευθύνομαι στον προαστιακό. Το μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων είναι στα αγγλικά, στα κινεζικά και στα ελληνικά: τις τρεις πιο δημοφιλείς γλώσσες.
Η Μελβούρνη είναι η πόλη με τον μεγαλύτερο ελληνικό πληθυσμό εκτός Ελλάδας παγκοσμίως, ήτοι πάνω από 150 χιλιάδες. Η περιοχή Oakleigh, 20 λεπτά έξω από το κέντρο, φιλοξενεί περίπου 15 ελληνικά μαγαζιά μέσα σε δύο οικοδομικά τετράγωνα, από ταβέρνες και ζαχαροπλαστεία μέχρι χειροποίητα κοσμήματα και κρεοπωλεία. Καθώς κάθεσαι στο κέντρο της πλατείας με τις μικρές ελιές, απολαμβάνοντας την περαντζάδα, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια μικρή ελληνική κωμόπολη. Η μετανάστευση αυτή ήταν πρόσφατη, μεταγενέστερη από εκείνη της Αμερικής, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους πρώτους μετανάστες να ζουν ακόμα, με τη δεύτερη γενιά να προβάλλει μια αρκετά σύγχρονη εικόνα προς τα έξω.
Όμως, δεν είναι μόνο η ελληνική κοινότητα, η Μελβούρνη αποτελεί την παλλόμενη καρδιά της Αυστραλίας, με πληθυσμό που συνεχώς αυξάνεται, με εργοτάξια παντού, με ένα κέντρο ζωντανό 24 ώρες το 24ωρο και μούλτι-κούλτι κόσμο (κυρίως Ασιάτες), που την κάνουν να θυμίζει πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Αυτό βέβαια συνοδεύεται και με δυσάρεστες πλευρές – άστεγοι και εδώ δυστυχώς, βρώμικοι δρόμοι και μια πνιγηρή αίσθηση. Τα ειδικά δοχεία δε για σύριγγες στις τουαλέτες υποψιάζομαι ότι δεν απευθύνονται μόνο στους διαβητικούς.
Περπατώντας όμως στη γιγαντιαία ανοιχτή Αγορά της Βασίλισσας Βικτώριας η εικόνα είναι αρκετά διαφορετική: άπειρα φρέσκα προϊόντα, τα οποία παράγονται στην Αυστραλία, σε τιμές αρκετά λογικές, καθαρά, παραταγμένα με οργάνωση υψηλότερη από οποιαδήποτε έχω δει οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Μια επιπλέον ανάσα για την πόλη αποτελεί και η παραθαλάσσια περιοχή St. Kilda, με πολλούς νέους να έρχονται ως εδώ για να δουν το ηλιοβασίλεμα και να χαλαρώσουν.
Η αντίθεση και η «διαμάχη» της Μελβούρνης με το Σίδνεϊ δεν είναι κάτι ορατό μόνο στα δικά μου μάτια. Είναι χαρακτηριστικό στην ιστορία της χώρας το ότι η αδυναμία συμφωνίας για το ποια θα γίνει πρωτεύουσα οδήγησε στη δημιουργία της Καμπέρας, της θεσμικής έδρας της Αυστραλίας, σε μια τοποθεσία −περίπου− στη μέση της απόστασης μεταξύ των δύο πόλεων.
Οι παραλίες στην Τασμανία, αν και αρκετά κρύες, είναι εκθαμβωτικές: καθαρά, γαλανά νερά με φόντο τροπικά πράσινα δάση.
Στην Τασμανία
Τελευταίος σταθμός στην Αυστραλία είναι η Τασμανία. Ένας τόπος τόσο προστατευόμενος, που σχεδόν απαγορεύεται να έχεις γάτα μαζί σου − μόνο κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες. Όπως και κατά την άφιξη στην Αυστραλία, έτσι και στην Τασμανία κάποιος πρέπει να δηλώσει αν οι σόλες των παπουτσιών του έχουν χώματα που μπορεί να μεταφέρουν μικροοργανισμούς και να βλάψουν το τοπικό οικοσύστημα. Ο διάβολος της Τασμανίας, σε αντίθεση με το γνωστό καρτούν, είναι ένα μικρού μεγέθους σχετικά άκακο ζωάκι, κάτι ανάμεσα σε μικρό σκυλί και αρουραίο. Παρότι το νησί φημίζεται για την άγρια πανίδα του, αυτό που τελικά ξεχωρίζει είναι τα άπειρα πρόβατα και οι αγελάδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του.
Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι εδώ στεγάζει η Cadbury το μεγαλύτερο εργοστάσιο σοκολάτας στο νότιο ημισφαίριο. Οι θερμοκρασίες είναι αρκετά χαμηλότερες απ’ ό,τι στην υπόλοιπη χώρα, ενώ ένα παγοθραυστικό στο λιμάνι με την επιγραφή Australia Antarctica Program μου θυμίζει πόσο κοντά βρίσκομαι στην παγωμένη ήπειρο.
Οι παραλίες, αν και αρκετά κρύες, είναι εκθαμβωτικές: καθαρά, γαλανά νερά με φόντο τροπικά πράσινα δάση. Σε μια από αυτές, μια γαμήλια γιορτή με καλοντυμένους καλεσμένους με κάνει να νιώθω ότι βρίσκομαι στη Χαβάη. Η αίσθηση της απόστασης της περιοχής εντείνεται βλέποντας τα πολλά προκάτ σπίτια, καθώς δεν είναι τόσο εύκολο να μεταφέρεις ως εδώ πρώτες ύλες και εργάτες.
***
Στέκομαι σε ένα ανοιχτό μπαρ πάνω στο κύμα, στην περιοχή Manly, λίγο έξω από το Σίδνεϊ, τρώγοντας φρέσκο ξιφία και παρατηρώντας γύρω μου τον κόσμο. Κανείς δεν κοιτάζει το κινητό του∙ όλοι ζουν στο παρόν, από το οποίο δεν λείπει τίποτα: καλό κλίμα (με θερμοκρασίες περίπου 25 βαθμών το καλοκαίρι και 15 τον χειμώνα), σύγχρονες υποδομές (ούσα νέα χώρα), εξαιρετικές εργασιακές συνθήκες, σταθερότητα (οικονομική, πολιτική), καθώς και αμέτρητες ευκαιρίες για σωματική άσκηση και πολιτιστικές δραστηριότητες. Ταυτόχρονα, ο τρόπος ζωής εδώ είναι στραμμένος προς το «έξω», προς τη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους, κάτι που διευκολύνεται και από τη χρήση της αγγλικής γλώσσας, που επιτρέπει την εύκολη ενσωμάτωση των νεοφερμένων.
Η απόστασή τους από τον υπόλοιπο κόσμο τους διαφυλάσσει όχι μόνο χωρικά (οι επισκέπτες λέγονται «overseas», αφού πάντα τους χωρίζει από αυτούς ένας ωκεανός, με αποτέλεσμα και η μετανάστευση να είναι πολύ ελεγχόμενη), αλλά και χρονικά: ζώντας σε διαφορετική ζώνη ώρας, οι Αυστραλοί περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους τις ώρες που οι περισσότερες χώρες κοιμούνται. Έτσι, τα προβλήματα του υπόλοιπου κόσμου φτάνουν σε αυτούς με χρονική καθυστέρηση, σαν κάτι που συμβαίνει μακριά, μέσα στη νύχτα.
«Εμείς δεν έχουμε νέα, οπότε κάθε πρωί μαθαίνουμε τα νέα του υπόλοιπου κόσμου», μου λέει ένας ντόπιος που μου πιάνει κουβέντα από το πουθενά, ρωτώντας με για τους σεισμούς στη Σαντορίνη. Η φράση του μου θυμίζει τη σειρά του HBO White Lotus, στο οποίο ένα από τα κύρια θέματα είναι αυτό του «escapism» (=απόδρασης) και των μόνιμων διακοπών. Η διαφορά είναι ότι εδώ ο κόσμος δεν είναι εικονικός, δεν είναι άνθρωποι που ήρθαν να ξοδέψουν σε τουριστικές αποδράσεις τα λεφτά που βγάζουν αλλού. Είναι πραγματικός, με πόρους κυρίως της ίδιας γης, στην οποία κατοικούν μόνιμα. Παρ’ όλα αυτά, η αίσθηση της απόδρασης παραμένει στο μυαλό μου. Μιλώντας με έναν Έλληνα που μένει τα τελευταία χρόνια εδώ, του λέω: «Είστε μακριά από όλους και όλα εδώ». Χαμογελάει και απαντά: «Μερικές φορές είναι καλύτερα έτσι». Δεν έχει και άδικο.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
