Πριν από 7 χρόνια, στις 22 Σεπτεμβρίου 2017, η αθηΝΕΑ είχε φιλοξενήσει στις «σελίδες» της την πρωταθλήτρια κολύμβησης Αλεξάνδρα Σταματοπούλου και την ιστορία της. Επτά χρόνια μετά, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου έγραψε ιστορία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στα 50 μέτρα ύπτιο S4.
«Με λένε Αλεξάνδρα, κι επειδή τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχα φανταστεί, άρχισα να μετατρέπω λίγο το πλάνο και να το προσαρμόζω στα δεδομένα ενός ανθρώπου που έχει μια σωματική αναπηρία». Κάπως έτσι ξεκίνησε να μου λέει την ιστορία της η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, η τριαντάχρονη («τριάντα ενός», θα με διόρθωνε) πρωταθλήτρια κολύμβησης που τα τελευταία 7 χρόνια έχει διακριθεί σε πανελλήνιους και διεθνείς αγώνες, κατακτώντας την 5η θέση της κατηγορίας της στο ύπτιο στους Παραολυμπιακούς του Ρίο.
Η Αλεξάνδρα είναι μια κοπέλα με χιούμορ και πυγμή. Έχει μια πολύ προσγειωμένη αίσθηση της πραγματικότητας και, συγχρόνως, μια ικανότητα όχι μόνο να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, αλλά να κάνει μεγάλα όνειρα και με επιμονή και υπομονή να τα πραγματοποιεί. Κανονικά, αυτή τη στιγμή θα ετοιμαζόταν για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μεξικό, όμως λόγω του τραγικού σεισμού που έπληξε τη χώρα, οι αγώνες ματαιώθηκαν. Επόμενος μεγάλος σταθμός, οι Παραολυμπιακοί του Τόκιο το 2020.
Μοιραζόμαστε μαζί σας 10 πράγματα που μάθαμε για την Αλεξάνδρα, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τον δικό της, ζωντανό λόγο.
«Προσωπικά, δεν ήθελα να βάλω το πρόβλημα πάνω από τη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο, αλλά ούτε και δύσκολο».
1. Έμαθα για την πάθησή μου όταν ήμουν 14 ετών. Την πρώτη στιγμή δεν το πίστεψα. Έτρεχα, έκανα ενόργανη, ήμουν πολύ δραστήρια. Έλεγα στον εαυτό μου: «μα πώς γίνεται;». Είναι η πρώτη αντίδραση που έχουν όλοι, και δεν είναι λανθασμένη, γιατί καλό είναι να περνάς από το κάθε στάδιο, συμπεριλαμβανομένης και της κατάθλιψης. Θέλει όμως προσοχή να μην εγκλωβιστείς σε κανένα από τα στάδια αυτά. Είναι σημαντικό ο περίγυρος να μην μπλοκάρει το άτομο που έχει στο σπίτι. Προσωπικά, δεν ήθελα να βάλω το πρόβλημα πάνω από τη ζωή μου. Δεν είναι εύκολο, αλλά ούτε και δύσκολο. Φυσικά, κάθε οργανισμός, κάθε νους, αντιλαμβάνεται αλλιώς τι θα του συμβεί. Δεν μπορώ να πω σε κάποιον πώς να δράσει. Αλλά, αν έπρεπε να δώσω μία συμβουλή σε κάποιον που πρόκειται να ζήσει την υπόλοιπή του ζωή με μια αναπηρία; Μην αφήσεις να σε κυριεύσει ο φόβος του τι είναι αναπηρία. Κυρίευσε εσύ την ασθένεια ή την πάθηση ή το ατύχημα, και μετάτρεψέ τα σε δημιουργικότητα.
2. Ξεκίνησα θεραπευτικά με την κολύμβηση, με τον προπονητή μου Μιχάλη Νικόπουλο, κι εφόσον το σώμα μου άρχισε να αντιδρά όμορφα και να ενδυναμώνεται, άρχισα «να πιάνω χρόνους» για το Πανελλήνιο. Πρώτοι πανελλήνιοι αγώνες, πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ. Και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα περήφανη για τον εαυτό μου.
3. Η πάθησή μου ονομάζεται Stiff Person και έχει να κάνει με τους μυς: κόπωση, σπαστικότητα, δυσκαμψία και ακαμψία στην παρατεταμένη κίνηση. Αυτά προσπαθούσαμε θεραπευτικά να διορθώσουμε, να εξομαλύνουμε λίγο το πώς θα αποβάλλεται το γαλακτικό οξύ. Έχω πολλές καλές στιγμές και πολλές άσχημες στιγμές, με πόνους, μυικούς αλλά και οστικούς, λόγω των κακώσεων που προκαλεί το μάγκωμα των μυών μου. Στην πισίνα, μέχρι τα 25 μέτρα κάνω καλή έκρηξη και πάω καλά, και νομίζεις ότι θα βγω πρώτη. Μετά τα 25 μέτρα μαγκώνω. Δεν πάει κυκλικά το χέρι –πάει μόνο ο ώμος– και μου είναι πολύ δύσκολο να κουνήσω το σώμα μου. Στο δεύτερο μισό προσπαθώ απλώς να φτάσω στο τέρμα.
«Η συμμετοχή μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ήταν κάτι πρωτόγνωρο, ένα όνειρο […]. Και το έζησα ωραία. Ό,τι μπορούσα να ζήσω, το έζησα ωραία».
4. Στους αγώνες δίνω το 110% του εαυτού μου και δεν ξέρω αν αυτό βγαίνει προς τα έξω. Ο κόσμος περιμένει να δει κάτι που κυλάει. Όταν βλέπουμε κάτι που δεν κυλάει, το κλείνουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που πια, κατά τη γνώμη μου, προσπαθούν στους αγώνες να συμπτήξουν τις πιο «βαριές» κατηγορίες S1 έως S4 σε μία μοναδική κατηγορία, κάτι που κάποιους τους συμφέρει αγωνιστικά, όμως για άλλους είναι πολύ άδικο. Εγώ ανήκω στην κατηγορία S3.
5. Η συμμετοχή μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ήταν κάτι πρωτόγνωρο, ένα όνειρο. Υπήρξαν και δύσκολες στιγμές, στιγμές κούρασης, στιγμές δικής μου αμφιβολίας, για το αν θα τα καταφέρω, γιατί οι αθλητές ήταν πάρα πολλοί. Μας είχαν προετοιμάσει ότι θα βλέπαμε τέρατα να βγαίνουν από την πισίνα και τη θάλασσα, ότι οι εγκαταστάσεις δεν ήταν καλές. Τέρατα δεν είδαμε, αλλά ότι υπάρχει φτώχια, υπάρχει. Συνειδητοποιούσες ότι δεν μπορούν να έχουν τις εγκαταστάσεις του Λονδίνου. Δεν είχα πάει όμως στο Λονδίνο, οπότε για μένα ήταν κάτι φανταστικό! Και το έζησα ωραία. Ό,τι μπορούσα να ζήσω, το έζησα ωραία.
6. Η Ελλάδα περνάει μια οικονομική κρίση. Η ομοσπονδία μας έχει δώσει αρκετά, αλλά σε πολλά «χάνουμε». Δηλαδή, το ότι δεν συνοδευόμαστε από τους προπονητές μας σε μια διεθνή οργάνωση είναι δύσκολο. Ο προπονητής μου θέλει ο ίδιος και έρχεται – το έχουμε παλέψει μαζί αυτό. Το παλεύουν τρίτοι κι έρχεται. Έως τώρα, με έχει στηρίξει πάρα πολύ το MDA Hellas και η WIND, και έχουμε κάνει και crowdfunding. Φέτος νιώθω μεγάλη τιμή που η εταιρεία PWC επέλεξε να με υποστηρίξει στην πορεία μου για το Τόκιο.
«Στην Ελλάδα, έχουμε καλούς αθλητές. Έχουμε τσαγανό. Το θέλει η ψυχούλα μας. Αλλά, αν δεν έχεις πίσω σου ανθρώπους να σε στηρίξουν και να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή σου, δεν μπορείς να πας και να δείξεις κάτι που δεν είσαι».
7. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, θα πηγαίναμε μόνοι μας οι αθλητές, ενώ βλέπεις άλλες χώρες, πιο πονεμένες οικονομικά, που έχουν αυτά που επιβάλλεται να έχουν: προπονητές, φυσικοθεραπευτές, συνοδούς. Εμείς είμαστε πάντα πολύ ωραίοι. Αλλά δεν με ενδιαφέρει η φόρμα που φοράω να είναι όμορφη, με ενδιαφέρει ο προπονητής μου να είναι μαζί μου. Με ενδιαφέρει να έχω βοήθεια όταν προσπαθώ να βάλω το στενό, αθλητικό μου μαγιό, το οποίο ακόμα και οι αρτιμελείς βάζουν με βοήθεια. Και αναγκάζομαι να ζητήσω βοήθεια από ξένη συνοδό, που αν θέλει και αν μπορεί με βοηθάει. Ειδάλλως, πάω πολύ πιο πριν και εξαντλώ τις δυνάμεις μου προσπαθώντας να φορέσω το μαγιό. Η αυτοπεποίθηση ενός αθλητή και μιας ομάδας έχει πολύ μεγάλη σημασία. Στην Ελλάδα, έχουμε καλούς αθλητές. Έχουμε τσαγανό. Το θέλει η ψυχούλα μας. Αλλά, αν δεν έχεις πίσω σου ανθρώπους να σε στηρίξουν και να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή σου, δεν μπορείς να πας και να δείξεις κάτι που δεν είσαι. Καταλήγουμε να είμαστε έξω από τα νερά μας, κι ας είμαστε κολυμβητές!
8. Στην αρχή εμφανιζόμουν σε αγώνες με ένα κανονικό μαγιό, μη αθλητικό, κι είχα δίπλα μου αθλήτριες με υπέρογκα μπράτσα, και σκεφτόμουν: «Παναγιά μου, θα με φάει ο καρχαρίας». Έχω πλέον μάθει ότι στον αγώνα πρέπει να είσαι ψύχραιμος. Βλέπω πολλούς ανθρώπους που δεν μπορούν να διαχειριστούν το άγχος τους, και μιλάω εγώ, που εκτός αγώνων είμαι πάρα πολύ αγχώδης. Εκείνη όμως τη στιγμή, ακριβώς πριν από τον αγώνα, δεν έχω άγχος. Δεν είναι υπερβολή, είναι η αλήθεια. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, ή ανάσα απ’ τη μύτη, την κρατάω για λίγο και μετά τη βγάζω από το διάφραγμα. Σκέφτομαι ένα τραγούδι, στριφογυρίζω το σκουφάκι μου στα δάχτυλα του δεξιού χεριού και μετράω από το 99 αντίστροφα. Το κάνω νωχελικά μέχρι να φτάσει η ώρα που θα βγω. Την ώρα που βγαίνω, υπάρχει χειροκρότημα (και ανάλογα με τις χώρες, γιουχάρισμα), οπότε προσπαθώ να απομονώνω τους ήχους γύρω μου και να κοιτάζω μπροστά. Την ώρα που δείχνει το μόνιτορ τα ονόματα, άλλοι παθαίνουν ένα πατατράκ και αρχίζουν και κοπανιούνται για να τα δώσουν όλα. Εγώ δεν είμαι αυτής της άποψης. Και να κοπανηθείς, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνεις superman ή superwoman – μπαίνεις και κάνεις ό,τι μπορείς. Εγώ το μόνο που ακούω είναι το «take your marks… ιιιιι»! Από εκεί και πέρα, τα δίνω όλα.
«Kάτι είναι άδικο μόνο επειδή εσύ έχεις αποφασίσει να το φτάσεις να είναι άδικο».
9. Στο Facebook δείχνω ένας άνθρωπος υπερ-κοινωνικός, υπερ-αισιόδοξος, υπερ-όλα. Αυτό με βοηθάει για να μπορέσω να γίνω αυτό που θέλω στην πορεία της ζωής μου. Στην πραγματικότητα δεν είμαι τόσο κοινωνική. Το Facebook μου προσφέρει και μια ασφάλεια όσον αφορά τον τρόπο έκφρασής μου. Όταν μιλάω, είμαι πιο αυθόρμητη και μπορεί ο λόγος μου να μην είναι τόσο κατανοητός ή να είναι παρεξηγήσιμος. Στο Facebook έχω περισσότερο χρόνο να σκεφτώ, και χωρίς να αποκρύψω κάτι, θα πω αυτό που πιστεύω πιο συντονισμένα.
10. Αγαπημένη μου ταινία είναι Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα του Julian Schnabel. Πρόκειται για την ιστορία ενός άνδρα που, αφού έμεινε παράλυτος στα 40 του, κατάφερε να γράψει την αυτοβιογραφία του ανοιγοκλείνοντας το βλέφαρό του, με τη βοήθεια της νοσηλεύτριάς του. Η ιστορία του βοήθησε πολύ κόσμο να αναθεωρήσει το τι είναι άδικο στη ζωή. Το μήνυμα που πήρα εγώ, είναι ότι κάτι είναι άδικο μόνο επειδή εσύ έχεις αποφασίσει να το φτάσεις να είναι άδικο.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Μιχάλης Αναγνώστου: «Το Ποδόσφαιρο Είναι Γιορτή, όχι Πόλεμος»
Tara VanDerveer | Τρίποντα στα 70
Ο Δημήτρης Παπανικολάου Κάνει το Αόρατο Ορατό
