H λαίλαπα των τηλεδιασκέψεων δεν έχει αφήσει κανέναν ανέγγιχτο. Ειδικά τα παιδιά όλων των ηλικιών, που ζουν στην εποχή της οθόνης. Όλα είναι οθόνη: το συναίσθημα, η αγωνία, η εμπειρία, ακόμα και η συγκίνηση. Σε αυτό το δυστοπικό και συνάμα αληθινό τοπίο λόγω πανδημίας, κάποιοι τολμούν να διαφέρουν και να διαφοροποιούνται. Όπως ο Αλέξης Δαμιανίδης, ετών 28, που έγραψε την πρώτη του νουβέλα, “Το Μαύρο Περιδέραιο“. Ένα ρεαλιστικό θρίλερ με αυτοβιογραφικά στοιχεία που σκίζει και ίσως έχει τα εχέγγυα και για διεθνή πορεία. Έχει κι ένα τρικ που δεν θα σας αποκαλύψω ακόμα.
Συναντηθήκαμε, ακολουθώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα, και μου έδωσε το βιβλίο του. Πριν φύγω, δεν άντεξα και τον ρώτησα…
Ετών 28 και συγγραφέας… Ποιο ήταν το σου βασικό κίνητρο;
“Το βασικό κίνητρο ήταν η αγάπη μου για μια καλύτερη ενημέρωση αναφορικά με θέματα που μας αφορούν όλους και που είμαστε αρκετά αγαθοί, ντροπαλοί ή ίσως δειλοί να τα εκφράσουμε με το μικρό μας όνομα.
Οι περισσότεροι χαρακτήρες που αναφέρω στο βιβλίο είναι άνθρωποι υπαρκτοί, ο καθένας με τη δίκη του ιστορία, καλυμμένος φυσικά και πάντοτε με ένα πέπλο μυστηρίου, ούτως ώστε η πραγματική του ταυτότητα να παραμένει μυστική μέχρις ότου αποφασίσει να μας πει περήφανα ‘Ναι. Εγώ είμαι η Δάφνη, η Φρόσω ή ο Νικ! Απλά μην πιστεύετε όλα όσα σας λέει για μένα. Είναι λιγάκι αλλόκοτος τυπάς. Τα έχει μπλέξει. Εγώ εθισμένη στο σεξ; Εγώ καπνίζω ακόμη τσιγάρο; Εγώ, εγωκεντρικό καθίκι; Κάποιο λάθος έχει γίνει’.”
Το δίωρο νόμιμης κυκλοφορίας τελειώνει. Βγάζουμε τις μάσκες μας και συνεχίζουμε την κουβέντα μας διαδικτυακά. Ξεκινώ από εκεί που αφήσαμε την κουβέντα μας. Σαστισμένος λίγο από την πρώτη του απάντηση προσπαθώ να ευθυγραμμίσω το φαντασιακό με το πραγματικό.
Η ζωή αντιγράφει την τέχνη ή το αντίστροφο;
“Ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Έχουμε φτάσει όλοι ομαδικά ως ανθρωπότητα σε ένα στάδιο γενικότερης ανάπτυξης σε όλους τους τομείς που τα παιχνίδια σκέψης, τύψεων και συνειδήσεων πρέπει να αφεθούν πίσω και να ζήσουμε στην πραγματικότητα όπως μας την έχει χαρίσει τόσο απλόχερα ο Θεός.
Τα παιχνίδια υπάρχουν για να μάθουμε να ζούμε στην πραγματικότητα, όχι το αντίστροφο. Έτσι και η τέχνη, αφού θες να απαντήσω στην ερώτηση, έχει φτιαχτεί για να υμνεί τη ζωή και όχι το αντίθετο. Δεν δέχομαι να μου πει κανείς πως η τέχνη είναι ανώτερη της ζωής. Η ζωή είναι τέχνη. Ποτέ τούμπαλιν. Ας διαχωρίσουμε επιτέλους πραγματικότητα από παραμύθι, ας κάνουμε τη ζωή μας όνειρο και ας πάψουμε να προσπαθούμε να λέμε ότι το όνειρο δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα.”
Μιλάμε ήδη πάνω από 40 λεπτά και δεν έχω ρωτήσει τίποτα για το πόνημα αυτό καθαυτό. Με ύφος αυστηρό του λέω:
Η ιστορία του βιβλίου σου σε 100 λέξεις…
“Δε μου αρέσει να περιορίζω τη γραφή μου βάσει μαθηματικών. Αν γράφω, γράφω δίχως να μετράω πόσο. Γι’ αυτό και το ‘Μαύρο Περιδέραιο’ δεν είναι κανένα τέρας, αλλά ένα βιβλίο το οποίο διαβάζεται άνετα μέσα σε 1-2 ώρες. Όσο γράφεις, τόσο μαθαίνεις τον εαυτό σου και τον αναγνώστη. Θέλεις να φέρεις τον άλλο σε θέση να σκεφτεί, να αμφιβάλλει, να σε μισήσει αν αυτό είναι απαραίτητο, για να βγάλει ένα σοφό πόρισμα, το οποίο θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει το μεγάλο του δίλημμα: είμαι ευτυχισμένος; Αν ναι, τότε τέλος. Αν όχι, τι πρέπει να κάνω για να γίνω; Ποιον πρέπει να ρωτήσω; Που πρέπει να απευθυνθώ;”
Άρα το βιβλίο πραγματεύεται ζωτικά ερωτήματα για κανονικούς ανθρώπους με κανονικές ζωές. Πες μας για σένα σε μια παράγραφο…
“Είμαι ο Αλέξης Δαμιανίδης. Ταύρος. Τα γενέθλια μου είναι 16 Μαΐου. Γεννήθηκα στο Χάβιροβ της Τσεχίας το 1992 και τώρα ζω στην Αθήνα. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι η αγάπη για όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου αναπόσπαστα και εμού. Για όποιον ενδιαφέρεται να με γνωρίσει καλύτερα, είμαι ένα τηλέφωνο μακριά η ένα μήνυμα στο Viber το Facebook ή στο Instagram. Δεν δαγκώνω παιδιά. Παρέα θέλω. Θες να πεις κάτι; Πες το. Μη με ζαλίζεις όμως γιατί έχω και δουλειές! Σ’ αγαπώ όπως ή όποιος κι αν είσαι. Δεν θα σε κρίνω. Θα σε δεχθώ όπως είσαι, με τα ελαττώματά σου, τις απορίες…”
Πώς πάει το βιβλίο, θα ήθελες να μεταφραστεί;
“Θα ήθελα να μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Γιατί όχι άλλωστε; Όλοι αξίζει να έχουν πρόσβαση αν το θέλουν σε μια τέλεια ιστορία. Κρίνε όσο θες, δικαίωμα σου. Αγαπά όσο μπορείς. Υποχρέωση όλων.”
Αν σε ρώταγα σε τι είσαι ξεχωριστός, τι θα μου απαντούσες;
“Θα απαντούσα με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ο καθένας είναι καλός σε κάτι, ακόμα κι αν αυτό είναι να πλάθει ιστορίες ή ό,τι τελοσπάντων τον ευχαριστεί και δίνει νόημα στη ζωή του. Ό,τι τον γεμίζει. Αν έχω ένα ταλέντο, αυτό είναι πως διαβάζω το “Όλον” σαν ανοιχτό βιβλίο. Δεν θα επεκταθώ. Η σύνδεσή μου, όσο παράλογο κι αν φαίνεται σε μερικούς, είναι αγνή και αγαπητική, σα να είμαι εγώ ο Θεός Δημιουργός του σύμπαντος. Έχω μιλήσει μαζί του. Τον λένε Βάιο και έχει ένα υπέροχο καφέ στη στοά ακριβώς απέναντι από το Αρσάκειο στο κέντρο.”
Η κουβέντα περιπλανάται σε δύσκολα θέματα: από τον Θεό μέχρι το Εγώ και κάνει βόλτες. Η οθόνη μου κουράζει τα μάτια. Λέω καληνύχτα και χαμογελώ. Ετών 28, συγγραφέας, με ιδέες, πίνει ελληνικό και πάει περπατώντας στη δουλειά του. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όπως και στο γεγονός ότι το βιβλίο διαβάζεται από το τέλος προς την αρχή.
Το βιβλίο του Αλέξη Δαμιανίδη με τίτλο “Το Μαύρο Περιδέραιο” κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
