«Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, αλλιώς τη βάψαμε», αναφέρει στο γνωστό τραγούδι του ο Διονύσης Τσακνής. Δεν είμαι σίγουρος αν σε αυτό βασίστηκε ο Ανδρέας Μπούσιος για να γράψει το δικό του παραμύθι. Σίγουρα ήταν μια διαδικασία που έκανε μαζί με τον γιο του, μια διαδικασία που δημιούργησε έναν δικό τους, προσωπικό δρόμο κατανόησης και συναισθηματικής ιχνηλάτησης.
Ο Ανδρέας Μπούσιος γεννήθηκε το 1965 στα δυτικά προάστια της Αθήνας. Σπούδασε στη Γεωπονική Αθηνών, αλλά λίγο προτού πάρει το πτυχίο μπήκε η δημοσιογραφία στη ζωή του και του άλλαξε πορεία. Από το 1989 έως σήμερα έχει εργαστεί σε ραδιοφωνικούς σταθμούς (Τop fm, Skai, Αnt1), εφημερίδες (Εξουσία, Αυγή) και τηλεοπτικούς σταθμούς (Αntenna, Μega, Αlpha, Skai, ΕΡΤ). Συνεντεύξεις του με προσωπικότητες από το εξωτερικό (Abdullah Gül, Rauf Denktaş, Radovan Karadzic, Ato Boldon κ.ά.) έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά ΕΝΑ και Έψιλον. Είναι ο πρώτος Έλληνας δημοσιογράφος που μπήκε στη Βόρεια Κορέα, για την οποία το ντοκιμαντέρ του μεταδόθηκε από την ΕΡΤ. Είναι παντρεμένος κι έχει έναν γιο.
Τι υλικό χρειάζονται τα όνειρα για να γίνουν παραμύθια; Ζούμε στην εποχή που ακόμα και οι δημοσιογράφοι μπορούν να γράφουν παραμύθια;
Γιατί να εξαιρέσουμε τους δημοσιογράφους; Όλοι δεν έχουν δικαίωμα στο όνειρο, στην έκφραση, στη δημιουργία, στο «μοιράζομαι»; Όπως όλοι, έτσι και οι δημοσιογράφοι λοιπόν. Ζούμε σε μια περίοδο –ειδικά μετά την πανδημία– όπου χάνεται η έννοια του μέτρου. Τόσο στο επίπεδο της σκέψης, στο επίπεδο της συμπεριφοράς, αλλά και τελικά στο επίπεδο της πράξης. Κακοποιούνται οι ιδέες και οι λέξεις. Οπότε στο restart που είναι αναγκαίο πρέπει να ορίσουμε ξανά τα πάντα. Τι είναι δημοσιογραφία, τι είναι λογοτεχνία, τι είναι δημιουργία, τι είναι παραμύθι, και να συμφωνήσουμε ξανά από την αρχή μακριά από πρότυπα και στερεότυπα.
Πώς προέκυψε η ανάγκη και το κίνητρο να γράψεις ένα παραμύθι;
Η ανάγκη ήταν να πω ένα παραμύθι στον γιο μου. Αντί να διαβάζουμε τις ιστορίες των άλλων, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τις δικές μας, με ήρωες που τους διαμορφώναμε στην εξέλιξη των ιστοριών. Με τον χρόνο φτιάξαμε αρκετές. Στη μια σειρά ιστοριών πρωταγωνιστούσε ο Τσάο Λι, ένας Κινέζος πολεμιστής στην Ελλάδα, και στην άλλη σειρά η Μπεέτυ. Άλλοτε στη ζούγκλα και άλλοτε στο Βασίλειο της Ακακίας.
Τώρα, το κίνητρο για τη δημιουργία του παραμυθιού ήταν η επιθυμία να μοιραστώ την ιστορία αυτή. Πέρασα καλά με τον γιο μου διαμορφώνοντάς τη και σκέφτηκα ότι μπορεί να περάσουν και άλλοι καλά με αυτή την ιστορία.
Η ανάγκη ήταν να πω ένα παραμύθι στον γιο μου. Αντί να διαβάζουμε τις ιστορίες των άλλων, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τις δικές μας, με ήρωες που τους διαμορφώναμε στην εξέλιξη των ιστοριών.
Πώς αντέδρασε ο γιος σου;
Πολύ θετικά. Του άρεσε η προοπτική του βιβλίου. Και για να προχωρήσει οτιδήποτε, προϋπόθεση ήταν και το δικό του πράσινο φως. Ήταν συνδημιουργός. Όχι μόνο στην αρχική ιστορία, αλλά και στην τελική μορφή που πήρε στο βιβλίο. Κάθε κεφάλαιο προχωρούσε με την έγκρισή του.
Ποιος το διάβασε πρώτος;
Η γυναίκα μου. Αυτή έκανε τα πρώτα σχόλια, τις πρώτες επισημάνσεις και τις πρώτες διορθώσεις. Καίριες όλες. Τώρα η πρώτη εκτός οικογένειας ανάγνωση του βιβλίου έγινε από την Κυριακή Σπανού. Το διάβασε με μεγάλη αγάπη, τόσο προσεκτικά και σε τέτοιο βάθος, που οι επισημάνσεις της ήταν καίριες. Και θέλω να πω ότι η απλοχεριά της είναι ανεπανάληπτη!
Από πού έλκει την έμπνευσή του ο κύκλος;
Από ένα περιστατικό bullying στο σχολείο. Το συζητήσαμε αρκετά, αλλά υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε κατά τη γνώμη μου να λεχθούν πέρα από μια απευθείας συζήτηση, και με έναν διαφορετικό τρόπο. Αλληγορικό, στην προκειμένη περίπτωση. Μέσα από ένα παραμύθι. Με έναν τρόπο αποστασιοποιημένο από το συγκεκριμένο περιστατικό, με τον οποίο μπορείς να το δεις απέξω. Από μια άλλη οπτική γωνία.
Γιατί κάποιος κάνει bullying και θέλει να πληγώσει τον άλλο; Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τέτοια περιστατικά; Γιατί σε πληγώνουν οι άλλοι; Πώς μπορείς να κατανοήσεις αυτό που συμβαίνει από μια πλευρά, αλλά και να πας παρακάτω; Και εν τέλει, πώς και γιατί πρέπει να προχωρήσεις σε αυτό που έχεις βάλει στόχο στη ζωή σου ξεπερνώντας τα εμπόδια που εμφανίζονται στον δρόμο σου;
Η ιστορία ήταν αφορμή για να μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα. Γιατί οι άλλοι πρέπει να μπορούν να είναι διαφορετικοί και ταυτόχρονα αποδεκτοί. Όπως ο vegeterian πύθωνας και η πολύχρωμη στρουθοκάμηλος σε ένα ασπρόμαυρο στρουθοκαμηλικό σύμπαν. Αυτό ήταν το μήνυμα. Μπορούμε και πρέπει να διεκδικούμε ελεύθεροι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους χωρίς να στεκόμαστε εμείς εμπόδιο στην ελευθερία των άλλων. Να σεβόμαστε τους άλλους και να αναγνωρίζουμε τα δικαιώματά τους συνολικά.
Η ιστορία ήταν αφορμή για να μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα. Γιατί οι άλλοι πρέπει να μπορούν να είναι είναι διαφορετικοί και ταυτόχρονα αποδεκτοί.
Θα μπορούσες να μας παρουσιάσεις συνοπτικά την υπόθεση του παραμυθιού;
Η πολύχρωμη Μπεέτυ προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη μοναδική ευκαιρία της ζωής της να υλοποιήσει τον στόχο της. Να πάει στο Βασίλειο της Ακακίας. Στη διαδρομή αυτή ξεπηδούν μια σειρά από εμπόδια. Όλα μοιάζουν ανυπέρβλητα και όλα θα μπορούσαν να είναι αφορμή για να τα παρατήσει. Η αγάπη της για τον στόχο-όνειρο ζωής όμως δεν σταματά. Κι έτσι συνεχίζει. Προσπαθεί μέχρι τέλους.
Είναι μόνη της. Απελπιστικά μόνη της. Όμως, στη διάρκεια του ταξιδιού η ακεραιότητα, η ειλικρίνεια και η αποφασιστικότητά της εμπνέει και άλλους, που έρχονται να σταθούν στο πλευρό της και να τη βοηθήσουν.
Τα παραμύθια λένε αλήθειες;
Από τον Αίσωπο και τους Γκριμ ως τον Άντερσεν και μια σειρά από άλλους παραμυθάδες, τα παραμύθια είχαν… αλήθεια! Είτε χρησιμοποιώντας σύμβολα είτε βάζοντας ζώα να πρωταγωνιστήσουν, και άλλοτε μέσα από αλληγορικές καταστάσεις, όποια εργαλεία και τεχνικές χρησιμοποίησαν ήταν για να πουν την αλήθεια. Δεν την κάλυπταν πίσω από σύμβολα, απλώς καλούσαν τον αναγνώστη να την αποκαλύψει έστω και ύστερα από πολύ καιρό.
Η μεταπανδημική εποχή είναι μια ευκαιρία για να ξαναβρούμε τη χαμένη αθωότητά μας.
Θα υπάρξει και επόμενο;
Ναι. Το «Βασίλειο της Ακακίας» είναι τριλογία. Το πρώτο βιβλίο είναι η πορεία της Μπεέτυ μέχρι να μπει στο Βασίλειο της Ακακίας. Το δεύτερο θα διαδραματίζεται στο Βασίλειο της Ακακίας. Στο τρίτο μέρος οι ήρωες θα είναι άνθρωποι.
Στη μεταπανδημική εποχή, μήπως και εμείς, οι μεγάλοι, χρειαζόμαστε ένα παραμύθι για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αθωότητα;
Όντως, η μεταπανδημική εποχή είναι μια ευκαιρία. Η πανδημία ήταν και εξακολουθεί να είναι μια περίοδος τεκτονικών μετατοπίσεων σε προσωπικό, κοινωνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Μια απόκλιση από αυτό που ονομάζαμε δεδομένη ισορροπία. Ήταν ένα «στοπ» στη γραμμική αντίληψή μας για την εξέλιξη. Ήταν ένα «στοπ» στην ισορροπία που τη θεωρούσαμε δεδομένη και ακλόνητη.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο και πολλά είναι αυτά που πρέπει να χτιστούν από την αρχή. Και κάθε νέα γέννηση είναι μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να ξαναβρούμε, όπως λέτε, τη χαμένη αθωότητά μας.
***
Τριβελίζει στο μυαλό μου η λέξη «Ακακία». Η Ακακία αποτελεί γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Μιμηλεοειδών, στην τάξη των Κυαμωδών. Είναι δέντρο ή θάμνος, αειθαλής ή φυλλοβόλος, με φύλλα σύνθετα διπτεροειδή, με αγκάθια μικρά και ισχυρά. Τα άνθη της είναι μικρά ωχροκίτρινα, κίτρινα, πορτοκαλοκίτρινα και σπανιότερα λευκά, τοποθετημένα σε ταξιανθίες που σχηματίζουν σφαιρικές κεφαλές, κυλινδρικούς ίουλους ή στάχεις.
Ο όρος «Ακακία» είναι σύνθετος και περιλαμβάνει το στερητικό «α» και τη λέξη «κακία» ως έκφανση του αρνητικού. Από ετυμολογικής άποψης, η Α-κακία υποδηλώνει την κατάσταση εκείνη στην οποία κυριαρχεί η έλλειψη, η απουσία του κακού. Η Ακακία περιγράφει την καθαρότητα και συμβολικά καθάρει το άδικο ακόμα και όταν αποτελεί πρόθεση και όχι πράξη. «Φτιάξε καρδιά μου δικό σου παραμύθι»…
Δείτε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
Τι Είναι Ένα «Καλό» Παιδικό Βιβλίο;
