Με αφορμή την επερχόμενη κυκλοφορία του δίσκου του Αντώνη Σουσάμογλου, όπου αρκετά από τα τραγούδια του ερμηνεύει ο Φώτης Σιώτας, θέλησα να μάθω περισσότερα για αυτήν τη συνεργασία. Οι δύο βιολιστές και τραγουδοποιοί, με τις κοινές καταβολές και την έντονη παρουσία στην ελληνική δισκογραφία, βρέθηκαν ξανά.
Το κομμάτι «Οξυγόνο» κυκλοφορεί ήδη από την Panik Records και με τη νέα χρονιά αναμένουμε και την κυκλοφορία του δίσκου. Αν και οι γραμμές στα πεντάγραμμα είναι παράλληλες, όπως οι πορείες τους, οι νότες πάντα ενώνουν.
Έχετε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν και, αν κρίνω έστω από τη «Μικρή Εξορία» του Αντώνη και τα «Δύο Λάθη» του Φώτη, υπάρχει ένας κοινός, γλυκός ήχος με βάθος, με προσωπικότητα. Πείτε μου, αν θέλετε, τι σας έφερε ξανά κοντά;
Αντώνης Σουσάμογλου: Με τον Φώτη είμαστε φίλοι από τη δεκαετία του ’90 και οι πρώτες μας απόπειρες συνεργασίας ήταν στο πατρικό μου, ηχογραφώντας τα πρώτα μας ντέμο στο τετρακάναλό μου κασετόφωνο. Μετά, για αρκετά χρόνια χαθήκαμε, αν και παρακολουθούσαμε ο ένας την πορεία του άλλου. Βρεθήκαμε εκ νέου ως συνεργάτες του Διονύση Σαββόπουλου, αρχικά σε μια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Επταπυργίου και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Φυσικά και υπάρχει κοινό υπόβαθρο με τον Φώτη. Έχουμε τις ίδιες καταβολές. Όταν έπειτα από χρόνια τον ξανάκουσα να τραγουδάει ζωντανά, με συγκίνησε βαθιά. Βρήκα πολλά κομμάτια του εαυτού μου.
Φώτης Σιώτας: Πέραν της μακράς φιλίας που έχουμε με τον Αντώνη, παρακολουθώ την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια στη μουσική και στο τραγούδι. Ο Αντώνης, εκτός από σπουδαίος μουσικός, παρουσιάζει μια ευαίσθητη ιδιότυπη τραγουδοποιία που με ενδιαφέρει και με συγκινεί. Την πρότασή του να συμμετέχω ερμηνευτικά στα καινούργια του τραγούδια τη δέχτηκα με μεγάλη χαρά.
Τι ακριβώς συμβαίνει και από το «Γυρίζω τις Πλάτες μου στο Μέλλον» το 1989, δύο τραγουδοποιοί και πάλι περιγράφουν στο «Οξυγόνο», το 2ο single από τον δίσκο του Αντώνη, ότι αρνούνται την εκδοχή της πραγματικότητας το 2023;
Αντώνης Σουσαμόγλου : Με τιμάει ο παραλληλισμός, είναι σπουδαίο τραγούδι. Δεν είναι όμως μόνο το «Γυρίζω τις Πλάτες μου», είναι και το «Φοβάμαι» του Γιάννη Ζουγανέλη από το 1982, είναι η «Πατρίδα» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, και πόσα άλλα. Όλα αυτά τα τραγούδια είναι σε ένα επίπεδο κοινωνικά, αλλά πρωτίστως είναι υπαρξιακά. Το να τοποθετείται ένας καλλιτέχνης κριτικά απέναντι στον κόσμο που ζει είναι το πιο υγιές καύσιμο που δίνει πνευματικά και συναισθηματικά εφόδια στο να διαχειριστούμε την πραγματικότητα γύρω μας. Αυτό φυσικά δεν προκύπτει από κάποια ορθολογική ή επαγγελματική διαδικασία. Αυτά τα τραγούδια προκύπτουν ως μικροί φάροι σε προσωπικά αδιέξοδα, έπειτα από πολλές φορές που έχεις νιώσει με την πλάτη στον τοίχο. Βρίσκω πως το να τοποθετείς σε λέξεις αυτό το συναίσθημα είναι φοβερά θεραπευτικό.
Φώτης Σιώτας: Το τραγούδι αυτό είναι η αποτύπωση της ζοφερής πραγματικότητας έπειτα από ένα οδοιπορικό. Ο ήρωας παρατηρεί και καταγράφει μια οριακή κατάσταση στην οποία έχει έρθει ο κόσμος και η κοινωνία και, μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο, ανακαλεί μνήμες και δυνάμεις που θα ανατρέψουν το σκηνικό. Νομίζω το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας με όλα αυτά που γίνονται. Η αγάπη είναι το οξυγόνο.
Γιουκαλίλι, πιάνο, βιολί και βιόλα, τσέλο και κοντραμπάσο σε ένα τραγούδι χωρίς ομοιοκαταληξία, στίχοι που μοιάζουν με λιμπρέτο. Το «Οξυγόνο» δεν είναι ένα εύκολο τραγούδι, αλλά είναι εντυπωσιακό το αποτέλεσμα. Πείτε μου λίγα λόγια για όλο αυτόν τον συνδυασμό.
Αντώνης Σουσάμογλου: Έχω ένα φίλο που κατά καιρούς μου στέλνει να ακούσω χιπ χοπ, προσπαθώντας να με μυήσει – χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Με γοητεύει ωστόσο ο χειμαρρώδης στίχος που ξεχύνεται, πολλές φορές συνειρμικά ή εξομολογητικά, πάνω από ένα μουσικό πάτερν. Αυτό είναι και το «Οξυγόνο», ένα επίμονο πάτερν και ένα κουβάρι που προσπαθώ να ξετυλίξω.
Διάλεξα ακουστικά όργανα και όχι ηλεκτρονικά επειδή, εν πρώτοις, είναι ο κόσμος μου, αισθάνομαι περισσότερο στο σπίτι μου. Κυρίως όμως επειδή νιώθω πως τα ακουστικά όργανα είναι εκτός της ηχητικής μόδας, ο ήχος δεν παλιώνει τόσο γρήγορα στα αυτιά. Δεν με ενδιέφερε δηλαδή σ’ αυτό το κομμάτι η παραγωγή να είναι «μοντέρνα». Αισθάνομαι πως είναι πιο αληθινό έτσι.
[σ.σ. Εδώ απάντησε μόνο ο Αντώνης ως συνθέτης/στιχουργός.]
Ρώτησα πρόσφατα τους Ηπειρώτες βιολιστές Κώστα Καραπάνο και Aurel Qirjo το εξής: Θα ήθελα να μου πείτε αν περνάει ημέρα που να μην πιάνετε το βιολί και αν μέσα στον χρόνο επιλέγετε να απέχετε από το αγαπημένο σας όργανο ώστε να «αφήσετε το χωράφι της έμπνευσης να διψάσει». Θα ήθελα πολύ τη δική σας οπτική.
Αντώνης Σουσάμογλου: Παράλληλα με τη δουλειά μου στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και τις σολιστικές μου εμφανίσεις ως βιολιστής, ασχολούμαι επίσης με τη σύνθεση και την ενορχήστρωση. Στην πραγματικότητα, η καριέρα του βιολιού είναι μια πλήρης απασχόληση, αλλά εγώ νιώθω πως χρειάζομαι τις δημιουργικές εναλλαγές ώστε να μπορώ να ξαναπιαστώ με την κάθε δραστηριότητα με φρέσκια ματιά και καινούργιες ιδέες. Παλιότερα δεν υπήρχε μέρα χωρίς να αγγίξω το βιολί, έστω και για λίγο. Όσο περνάνε τα χρόνια, δυστυχώς οι μέρες χωρίς το βιολί γίνονται αναγκαστικές λόγω των υποχρεώσεων της οικογένειας. Όσοι συνάδελφοι μουσικοί έχουν μικρά παιδιά, θα με καταλάβουν. Αλλά αυτό είναι από μόνο του μια ξεχωριστή περιπέτεια.
Φώτης Σιώτας: Στην περίπτωσή μου θα έλεγα ότι η επαφή είναι σχεδόν καθημερινή, αλλά η ουσιαστική μελέτη και το να αφοσιωθώ όπως πρέπει και όπως θέλω γίνεται ανά περιόδους. Είναι η ιδιότητά μου τέτοια, γράφω, παίζω, τραγουδάω, ταξιδεύω πολύ, που ο χρόνος δεν μου φτάνει. Εξάλλου οι καλλιτέχνες σήμερα πρέπει να κάνουν τα πάντα, και τον περισσότερο χρόνο παίρνει το πώς θα επικοινωνήσεις και πώς θα οργανώσεις τη δουλειά σου.
Πού θα είστε τους επόμενους δύο μήνες και ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια;
Αντώνης Σουσάμογλου: Τους επόμενους μήνες έχω μια σχετική «αγρανάπαυση» ως προς τα ενορχηστρωτικά πρότζεκτ, έπειτα από ένα πολύ έντονο διάστημα πολλών μεγάλων παραγωγών. Μόλις τελειώσαμε την επεξεργασία του ήχου της παράστασης του Διονύση Σαββόπουλου με τη Συμφωνική της ΕΡΤ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, που θα παιχτεί κάποια στιγμή μέσα στις γιορτές. Έχω πλούσιο πρόγραμμα με τις συναυλίες της ΚΟΘ, προετοιμάζομαι για μια σολιστική εμφάνιση την άνοιξη του 2024, αλλά κυρίως είμαι στο στούντιο ολοκληρώνοντας τις τελευταίες μίξεις για τον δίσκο μου, που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη.
Φώτης Σιώτας: Ασχολούμαι τον τελευταίο καιρό γράφοντας πρωτότυπη μουσική για το θέατρο («Έγκλημα και Τιμωρία» στο θέατρο Πορεία, «November» στο θέατρο Τζένη Καρέζη, «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» στο θέατρο Τέχνης). Εμφανίζομαι αρκετά συχνά παίζοντας τα τραγούδια μου με την ομάδα μου. Για το επόμενο διάστημα συγκεκριμένα, έχουν προγραμματιστεί εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου στην Αθήνα, στις 19 Δεκεμβρίου, και στο ΔηΠεΘε Καβάλας, στις 20 Δεκεμβρίου. Επίσης, με τον ντράμερ Γιαν Βαν, που έχουμε φτιάξει ένα ντουέτο, θα παίξουμε φέτος στην Ελλάδα, στις 21 Ιανουαρίου στον Φάρο του ΚΠΙΣΝ Σταύρος Νιάρχος, και στην Ευρώπη, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2024.
Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο! Εύχομαι καλή επιτυχία!
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Συναυλίες | Πόσο «Πράσινη» Είναι η Μουσική… Ενέργεια;
«Βινύλιο, Αγάπη μου» | Συμβουλές Επιβίωσης από Έναν Συλλέκτη Δίσκων
Κώστας Καραπάνος – Aurel Qirjo: Ηπειρώτικα Βιολιά στη Γεννάδειο
