Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, de gustibus et coloribus non est disputandum και τα συναφή… Δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα, όπως έχω αρχίσει να διαπιστώνω μεγαλώνοντας, τελευταία μάλιστα έχει αρχίσει να μη με πειράζει και τόσο η διάσταση των απόψεων σε θέματα γούστου και χρωμάτων. Στα του φαγητού όμως, θεωρώ ότι τα πράγματα είναι απλούστερα. Έτσι, δεν μπορώ παρά να σας προτείνω ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στα Άργουρα στις Τζιτζιφιές, για τα οποία ακούγαμε καιρό, αλλά μόλις πριν λίγα βράδια επισκεφθήκαμε.
Τα ευχαριστηθήκαμε για δύο λόγους. Αφενός, γιατί τα δημιουργικά θαλασσινά πιάτα τους ήταν το τέλειο αντίδοτο στην κρεατοφαγική λαίλαπα των εορτών. Αφετέρου, γιατί ήταν το τέλειο αντίδοτο στην επέλαση του απρόσωπου, minimal εστιατορίου με το λάδι τρούφας στα μισά πιάτα και τη μουσική που σου τρυπάει το τύμπανο.
Μας καλωσόρισε μια ψαρόσουπα σε κούπα που μας κέρδισε από την πρώτη κιόλας γουλιά, μας γοήτευσαν τα μαριναρισμένα ψάρια, μας ενθουσίασε πραγματικά η έξοχη ρέγκα καπνιστή με την εξίσου καπνιστή μελιτζανοσαλάτα. Μας άρεσαν επίσης πολύ οι “γκόγκιλιες”, τα παραδοσιακά ζυμαρικά τα οποία θύμιζαν, αλλά δεν ήταν νιόκι, και σερβίρονταν με φρέσκες καραβίδες – ο αριθμός των τελευταίων στο πιάτο μας εξέπληξε κι αυτός ευχάριστα.
Το σέρβις φιλικό, το κλίμα ζεστό και ανεπιτήδευτο, ο λογαριασμός σωστός. “What’s not to like?”, που λένε και οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες.
