Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά -ενδιαφέροντα, επίκαιρα αλλά και συγκινητικά- αυτές τις μέρες, με αφορμή την 20ή επέτειο από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ξεχώρισα, μεταξύ άλλων, την ιστορία του Glenn Vogt που επέζησε του χτυπήματος ενώ 79 από τους εργαζόμενούς του βρήκαν τραγικό θάνατο στους Δίδυμους Πύργους, μια κριτική ματιά στο 9/11 Museum από τον New Yorker, ένα αφιέρωμα στο πώς οι αποτυχίες στα μέτωπα του Ιράκ και του Αφγανιστάν έφεραν στην εξουσία τον Donald Trump, αλλά και το άρθρο αυτό στο 1843 για τον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος για καθημερινούς Αφγανούς, που μέχρι εκείνη την μοιραία ημέρα δεν είχαν ακούσει ποτέ το όνομα bin Laden.
Θα σταθώ όμως σήμερα σ’ ένα απόσπασμα από τις δηλώσεις του George W. Bush, που βρέθηκε στο Σάνκσβιλ της Πενσυλβάνιας – σημείο συντριβής της πτήσης 93 της United, αφού οι επιβάτες εξεγέρθηκαν και εμπόδισαν τους αεροπειρατές να ρίξουν το αεροπλάνο στο Καπιτώλιο.
Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος επέλεξε να δώσει την έμφαση στους κινδύνους που ελλοχεύουν στο εσωτερικό της χώρας του, σε μια άλλη μορφή βίας που είδαμε να παίρνει σάρκα και οστά στους διαδρόμους του Καπιτωλίου τον περασμένο Ιανουάριο, παρά σε εκείνους πέρα από τα σύνορά της, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά:
“There is little cultural overlap between violent extremists abroad and violent extremists at home. But in their disdain for pluralism, in their disregard for human life, in their determination to defile national symbols, they are children of the same foul spirit. And it is our continuing duty to confront them.”
Σε ένα άλλο σημείο αναφέρεται στις εβδομάδες και τους μήνες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις δηλώνοντας υπερήφανος που κυβερνούσε έναν ανθεκτικό και ενωμένο λαό:
“At a time when nativism could have stirred hatred and violence against people perceived as outsiders, I saw Americans reaffirm their welcome of immigrants and refugees. That is the nation I know.”
Την οκταετία του Bush του νεότερου στην εξουσία μπορεί κανείς να την ψέξει ποικιλοτρόπως. Όμως, δεν θα μπορούσα ποτέ να βάλω τον άνθρωπο που εκφράζει τις παραπάνω σκέψεις στην ίδια κατηγορία με τους Donald Trump, τους Steve Bannon, τις Marjorie Taylor Greene αυτού του κόσμου.
Το λέω αυτό γιατί ζούμε την εποχή των ισοπεδωτικών αφορισμών. Του “αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας”. Οφείλουμε να αναζητούμε στοιχεία που μας ενώνουν, σύνθετους ανθρώπους που έχουν άλλες απόψεις σε σχέση με εμάς αλλά μοιράζονται κάποιες κοινές, έστω στοιχειώδεις αξίες, ακόμα κι αν ανήκουν στην άλλη πλευρά.
Πάνω στον κοινό αυτό τόπο πρέπει να χτίσουμε, αλλιώς το παιχνίδι για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες μας είναι χαμένο από χέρι.
Δείτε περισσότερα Editorials της Μαριάννας Σκυλακάκη:
Πού Βρέθηκε ο Δημοσιονομικός Χώρος για τα Νέα Μέτρα;